Een van de meest pijnlijke realisaties die zich voordoen in het kantoor van een psycholoog is wanneer iemand zich realiseert dat hij gedurende een hele lange tijd, in sommige gevallen, zijn hele leven, is gemanipuleerd. Dit is erg pijnlijk, omdat manipulatie vaak verborgen blijft onder het mom van liefde en zorg, en de persoon zich eenvoudigweg bedrogen en gebruikt voelt. Maar het is dubbel pijnlijk als blijkt dat ze door hun eigen ouders zijn gemanipuleerd en gebruikt. Het kan voor iemand heel moeilijk zijn om met deze waarheid in contact te komen, maar het bewustzijn van ouderlijke manipulatie kan een van de belangrijkste keerpunten in het leven worden. Laten we eens kijken hoe, waarom dit wordt gedaan en wat kinderen eraan moeten doen. Ouders wensen a priori alleen het beste voor hun kinderen. Ze weten wat het beste is voor hun kinderen (maken levenskeuzes voor hen), streven ernaar hen tegen fouten te beschermen – ‘leer beter van de mijne’, betuttelen en zorgen, soms ten koste van hun eigen welzijn en gezondheid. “Het allerbeste, altijd voor de kinderen, maar op de een of andere manier”…zuchten de ouders die “hun leven hebben besteed” aan het opvoeden van hun eigen kind. Uiterlijk is er alleen grenzeloze zorg voor het kind, het verlangen om te doen 'wat het beste is', maar als gevolg daarvan doet het kind, zelfs als hij al veertig jaar oud is, wat de ouders nodig hebben, waarbij hij zichzelf volledig vergeet. Hij zal niet stoppen en zichzelf de vraag stellen: wat wil ik doen, waar zou ik me op dit moment prettig bij voelen, wat kan ik VOOR MEZELF doen? vermomd” als aandacht, zorg, zorgen over jou? "Eet de taart, je bent zo mager, ik heb hem speciaal voor je gekookt" - en nu eet je gehoorzaam de vijfde taart met de gehate gedroogde abrikozen. "Zet een hoed op, anders word je verkouden en kun je niet naar oma gaan, maar zij heeft een cadeau voor je gekocht" - een weekend met oma is gegarandeerd en vrienden zullen wachten. 'Nee - nee, wat een grote stad Moskou is, je zult bang en eenzaam zijn, je hebt niemand om mee te praten, je zult geen baan vinden, blijf hier bij ons, en je vrienden zijn er nog, niemand is vertrokken” - op de droom om in de hoofdstad te wonen kun je een kruis zetten. Soortgelijke opmerkingen, met enkele amendementen, zijn voor bijna iedereen bekend. Welk gevoel zal iemand hebben als hij weigert de zorg en warmte te aanvaarden die jegens hem wordt geuit? Iemand afwijzen, hulp weigeren, we voelen ons schuldig. En hoe dichter iemand bij ons is, hoe meer kracht, gevoelens en tijd hij in ons heeft geïnvesteerd, hoe sterker het schuldgevoel dat hij in een dergelijke situatie bij ons oproept. Bij kinderen is het schuldgevoel jegens hun ouders bijzonder uitgesproken. Het groeit en wordt sterker in verschillende levenssituaties, vanaf de kindertijd. Hij luisterde niet, hij misdroeg zich, hij werd ziek – hij is schuldig, hij vertrok, hij ging uit elkaar, hij deed het op zijn eigen manier – hij is schuldig, enzovoort. En als een ouder voortdurend bevestigt hoe zorgzaam hij is, en als hij ook benadrukt dat zijn hele leven uitsluitend aan het kind is gewijd, wordt het schuldgevoel simpelweg enorm. Iemand ziet dus eindeloze zorg en zorg voor zichzelf, voelt zich schuldig en dankbaar, ziet hoe er van hem wordt gehouden, en bouwt tegelijkertijd zijn leven op een manier die handig is voor zijn ouders. Zo'n kind is altijd dichtbij en leeft zijn leven alleen extern. Diep van binnen is hij zeer nauw verbonden met zijn ouders, codependent, beslissingen worden altijd alleen genomen met het oog op hun mening of er zelfs volledig op vertrouwen, scheiding is onmogelijk, omdat het noodzakelijk is om altijd dichtbij te blijven, eerst om onbeperkte zorg te krijgen , en om het vervolgens volledig terug te kunnen sturen In het gezin leeft niemand zijn eigen leven - ouders zijn gefocust op hun kinderen, kinderen op hun ouders. Deze positie is erg handig voor ouders. Er is een gevoel van eigenbelang: iemand die voor iedereen zorgt, heeft een speciale positie en autoriteit in het gezin. U hoeft zich geen zorgen te maken over uw leven; de kinderen zijn er altijd en zullen altijd doen wat ze moeten doen. Er zal zich geen situatie voordoen waarin het kind zijn eigen leven gaat leiden, en dan zal de resulterende leegte met iets moeten worden opgevuld. Wanneer een ouder voor je zorgt, om je geeft en 'doet wat het beste is'.