Tekenen helpt een persoon alles uit te drukken wat moeilijk in woorden te beschrijven is, toegankelijk op elke leeftijd. Dit omvat de ontwikkeling van interhemisferische verbindingen van de hersenen, creatieve vermogens, verhoogde concentratie en aandacht. Isotherapie wordt gebruikt om psychosomatische en neurotische stoornissen te corrigeren, helpt kinderen met leerproblemen, aanpassingsproblemen aan de samenleving en, belangrijker nog, conflicten binnen het gezin. Dus laten we beginnen, het eerste waar we over moeten beslissen is de materiaalkeuze. Hier gaan we uit van het feit dat er bijvoorbeeld pastelkleuren, kleurpotloden, plasticine en klei zijn - die bijdragen aan een vrijere expressie bij het werken ermee, maar potloden, viltstiften en markers zijn meer "gecontroleerde" hulpmiddelen voor creativiteit. Dat wil zeggen, als een kind moe is of bang is om zich (creatief) uit te drukken, of als zijn gedrag moeilijk onder controle te houden is, zijn potloden, viltstiften (wat gemakkelijker onder controle te houden is) beter geschikt voor hem. Speel vervolgens een beetje voordat u met isotherapie begint, verdrievoudig de mini-warming-up, praat over tekenen. De volgende stap is om te beginnen met tekenen. Het komt vaak voor dat kinderen na een discussie of zelfs tijdens de discussie zelfstandig overstappen op het creatieve proces. Nadat het werk is voltooid, biedt u aan om het te plaatsen waar het kind wil, maar zodat zowel u als hij het kunnen zien. Alleen al door de tekening weg te halen, kan het kind een objectievere positie innemen ten opzichte van zijn creativiteit. Vraag uw kind om naar zijn werk te kijken en er iets nieuws in te vinden en te zien (bijvoorbeeld een ongebruikelijke opstelling van iets, contrasterende kleuren, zachte lijnen, een harmonieuze combinatie van verftonen, enz.). Vraag dan: “Wat zie je?" - laat hem het verhaal van deze tekening vertellen - dit is het pad naar iemands innerlijke wereldbeeld. Luister aandachtig, onderbreek niet, beheers uw emoties (neem het proces serieus om het werk niet per ongeluk te devalueren - bijvoorbeeld door te lachen), help zachtjes met suggestieve vragen als het kind aarzelt of zich onzeker voelt. Dit proces is definitief en leidt tot zelfkennis, de vereniging van interne ervaringen met externe expressie (wat het kind niet in woorden kon uitdrukken, maar wel door middel van tekenen). Onderwerpen voor zelfstandig werken met uw kind: 1) “Geeft uitdrukking aan uw wereld in de vorm van kleurrijke lijnen, vormen, symbolen Hoe zou uw wereld eruit zien?” plek waar je niet van houdt? Hoe voel je je op dit moment? Hoe zou je je willen voelen?'.3) 'Teken het ergste dat je je kunt voorstellen.' 4) “Teken een familiescène die je het eerst herinnert; datgene dat in je opkomt.” 5) “Teken jezelf: hoe je nu bent, hoe je zult zijn als je oud wordt, wat was wat je leuk vond als kind (op een bepaalde leeftijd of in het algemeen)". Bij het analyseren van de tekening moet je rekening houden met de volgende punten: a) wat is er vreemd aan de tekening? Welke details ontbreken? (bijvoorbeeld een driepotige kat), b) wat staat er in het midden van de foto? (meestal is dit een indicatie van het belangrijkste, de essentie van het probleem), c) welk gevoel geeft de tekening weer d) de afmetingen en verhoudingen van objecten, wezens (die te groot zijn (geïntensiveerd, meer aandacht vereisen) of, integendeel, heel klein (gedegradeerd)), e) er zijn herhalende delen (hoeveel zijn het er, geef aan waarom er zo'n aantal is, soms kan dit cijfer significant zijn, bijvoorbeeld de datum van een traumatisch ongeval gebeurtenis, of tijd, enz.), f) zijn er handtekeningen - (waar gaan ze over??).