Bijna elke ouder wil het beste voor zijn kind. Dit is volkomen gerechtvaardigd, maar vaak vervangt de ouder de verlangens en ambities van het kind door zijn eigen ambities. Dit wordt vooral merkbaar wanneer het kind de adolescentie bereikt. De positie van een volwassene over een groot aantal dingen valt niet samen met de houding van een tiener tegenover hetzelfde. Er is al veel geschreven over maximalisme bij kinderen op deze leeftijd, over het feit dat ze nog niet veel sociale ervaring hebben, enzovoort, maar daar gaat het nu niet over. Op dit moment toont het kind interesse in een groot aantal dingen, doet hij zijn eigen ervaring op en, vanuit het oogpunt van de ouders, kiezen zij / de kinderen / soms niet geheel veilige manieren. Uiteraard beschouwen volwassenen het als hun heilige plicht om het kind te beschermen tegen eventuele verwondingen en problemen. En als er iets gebeurt, proberen ze de situatie zo snel mogelijk te corrigeren, zodat het kind er op geen enkele manier onder lijdt. Het lijkt erop dat alles klopt, maar wanneer het omslaat in opdringerigheid en het proces van nauwe voogdij begint, kunnen de gevolgen de meest verschrikkelijke zijn. Elke, en vooral strenge, controle veroorzaakt een heel natuurlijke weerstand. Op dit moment worden ouders niet alleen gedreven door een gevoel van zorg en liefde, maar vreemd genoeg ook door het verlangen hun innerlijke rust te vinden of te behouden. Een van de hoofddoelen van alles wat mensen doen is het vinden van vrede, een banaal voorbeeld: het verlangen om zoveel mogelijk geld te verdienen wordt bijna in de eerste plaats bepaald door het verlangen om de vrede te handhaven, iemands innerlijke vrede. De behoefte aan eigen veiligheid is een van de belangrijkste voor een persoon. Met betrekking tot een kind kan dit op verschillende manieren tot uiting komen. Heel vaak gebruiken volwassenen de vorm van directe communicatie met een tiener. Dit gebeurt niet altijd omdat de ouder zijn kind ‘slecht’ behandelt, maar omdat het veel gemakkelijker is om te bestellen dan uit te leggen. Het is tenslotte duidelijk dat je hiervoor tijd en interne middelen zult moeten besteden / en na het werk helemaal geen kracht hebt /, en jezelf uiteindelijk moet dwingen de controversiële situatie die zich met het kind afspeelt te begrijpen en te ervaren , en dit is al een verstoring van de vrede. Een andere, verre van ongebruikelijke manier om een ​​tiener te ‘controleren’ is door hem alles of bijna alles te geven wat hij wil en hem het zelf te laten uitzoeken. Het blijkt dat de volwassene het kind betaalt en in feite uit zijn leven wordt geëlimineerd, en dit gaat gepaard met een vervaging van de concepten 'mogelijk' en 'onmogelijk'. Er wordt aangenomen dat een rijk en welvarend kind zijn eigen beslissingen kan nemen. Of dit goed of fout is, hangt van veel opties af, maar als je soortgelijke situaties tegenkomt, herinner ik me de woorden van de moeder van een drugsverslaafde jongen: “We hebben alles voor hem gedaan, we hebben alles gekocht wat hij niet wilde, maar dit is hoe hij het deed.” Communicatie met een tiener is natuurlijk geen gemakkelijke taak. Naar mijn mening is een van de belangrijke punten hierin niet de veroordeling, met de daaropvolgende niet altijd prettige gevolgen, en niet de onvoorwaardelijke aanvaarding van alle daden en daden van een jonge man, maar de mogelijkheid om hem uitleg te geven voor zijn keuze. Probeer in ieder geval te begrijpen wat het kind daartoe motiveerde. Het is net zo belangrijk om duidelijk te maken dat hij zelf verantwoordelijk zal zijn voor de gevolgen. Maak duidelijk dat het geweten geen abstracte categorie is, maar in de eerste plaats de verantwoordelijkheid voor iemands daden. PS Als je het artikel leuk vond, aarzel dan niet om het 'bedankt'-formulier te gebruiken) PS2 Je kunt je aanmelden voor een online consultatie met. mij hier https://vk.cc /6tdHhd