‘Witte kraaien’ is naar mijn mening de meest opvallende manifestatie van iemands individualiteit. Meestal doet dit fenomeen zich voor van 11 tot 18 jaar oud, wanneer niet langer een kind, maar nog geen volwassene, wordt geconfronteerd met het feit dat hij alle bestaande kennis over zichzelf moet combineren. Accepteer ze en maak ze harmonieus. Het belangrijkste op dit moment is om te begrijpen dat zijn begrip en perceptie van zichzelf consistent is met hoe anderen hem waarnemen. Volgens E. Erikson wordt de basis voor een welvarende jeugd en het bereiken van een geïntegreerde identiteit gelegd in de kindertijd. Maar afgezien van wat adolescenten uit hun kindertijd meenemen, wordt de ontwikkeling van hun persoonlijke identiteit sterk beïnvloed door de sociale groepen waarmee zij zich identificeren. E. Erikson vestigde bijvoorbeeld de aandacht op hoe buitensporige identificatie met populaire helden (filmsterren, superatleten, rockmuzikanten) een ‘bloeiende identiteit’ uit zijn sociale omgeving wegrukt, waardoor het individu wordt onderdrukt. Het onvermogen van jonge mensen om een ​​persoonlijke identiteit te verwerven leidt tot wat E. Erikson een identiteitscrisis noemde. Een identiteitscrisis, of rolverwarring, wordt meestal gekenmerkt door het onvermogen om een ​​carrière te kiezen of een opleiding voort te zetten. Veel tieners die lijden aan leeftijdsgebonden conflicten ervaren een doordringend gevoel van onzekerheid, mentale onenigheid en doelloosheid. Ze voelen zich niet aangepast, vervreemd en haasten zich soms naar een ‘negatieve’ identiteit – het tegenovergestelde van wat hun ouders en leeftijdsgenoten hen voortdurend bieden. Op dit moment beginnen tieners betrokken te raken bij subculturen, waardoor hun interne conflict wordt getoond. Op dit moment kunnen 'witte kraaien' in 2 typen worden verdeeld: de eerste kunnen zich in zichzelf terugtrekken, proberen 'uit te middelen', veel tekortkomingen ontdekken. op zichzelf, en verwerven veel complexen. Zulke kinderen beschouwen hun klasgenoten misschien als vijanden en stoppen met communiceren met hen, terwijl ze er alleen maar van dromen om snel hun school af te maken. Mensen om hen heen negeren zulke mensen vaak en behandelen ze met minachting. Soms concentreren zulke ‘witte kraaien’ zich op iets doen, bijvoorbeeld muziek, tekenen, enz. De tweede versie van ‘witte kraaien’ vertegenwoordigt menselijke leiders. Ze zijn klaar om zichzelf te leiden om elk doel te bereiken. Ze bedenken voortdurend iets nieuws en zijn niet bang om zich te onderscheiden van de massa. Ze houden ervan om te argumenteren en hun standpunt te bewijzen. Ze zijn het liefst altijd in zicht. Ze proberen alle problemen die ze krijgen op een niet-standaard manier op te lossen, omdat niemand ze eerder heeft opgelost. Hun onderscheidende kenmerk is dat ze de verantwoordelijkheid nemen voor al hun daden. Ze zijn erg zelfverzekerd en doelgericht. In de klas worden zulke kinderen vaak leiders. Op het werk zijn ze goed gemotiveerd door complexe taken en het delegeren van verantwoordelijkheid voor het oplossen van dit probleem. De meest creatieve leiders zijn de 'witte kraaien', omdat ze altijd op zoek zijn naar iets nieuws en niet-standaard. Het zijn juist zulke mensen die de wetenschap in beweging brengen en ‘deze wereld rollen’. Het fenomeen van het ‘zwarte schaap’ is in de psychologie weinig bestudeerd, maar desalniettemin is het een zeer interessant onderwerp, waarvan ontdekkingen van groot nut zullen zijn op het gebied van de psychologie. het opvoeden van kinderen en hun sociale aanpassing.