Laten we het voorbeeld nemen van een stel waarbij de vrouw de man uitscheldt. Hij heeft weer iets fout gedaan. Dit kan verschillende redenen hebben. Kan geen baan vinden, verdient weinig. De vrouw dreigt, stelt voorwaarden, maar er verandert niets. Mijn man zweert: dat zal ik doen, dat heb ik al... Wie is hier het slachtoffer? Hij of zij? Mogelijk heeft hij zich aan iets anders schuldig gemaakt, misschien zelfs bedrogen. En wie is dan het slachtoffer? Was uw vrouw gewond? Of is het nu een echtgenoot die onder druk wordt gezet? De situatie is dat beide slachtoffers kunnen zijn, en het hangt af van hoe de persoon zich precies gedraagt ​​in een stressvolle situatie. Hoe probeert hij het precies op te lossen? Machteloosheid dus. Als iemand in een conflict tot de conclusie komt dat alles nutteloos is, dat er niets bereikt zal worden, maar de situatie bijvoorbeeld niet tolereert, kan de man zijn vrouw niet zover krijgen dat ze kalmeert en hem achterlaat, en de vrouw kan dat ook niet doen. zorg ervoor dat haar man verandert, als iemand in een stel zich machteloos voelt, is hij op weg naar de staat van schuldgevoel. Als er beschuldigingen aan deze toestand worden toegevoegd, wordt er gezocht naar de schuldigen. Voorbeeld: ik begrijp dat je goed bent, je kunt niets doen, je moeder beïnvloedt je. Het is haar schuld dat je zo niet in staat bent om geld te verdienen. De zoektocht naar de schuldigen is een aanzet tot het feit dat je een slachtoffer bent. Het is het slachtoffer dat de verantwoordelijkheid en verplichtingen van zichzelf en anderen wegneemt, en deze niet wil nemen, zoals een volwassene. Voorbeeld: we leven slecht, het is niet mijn schuld, ik ben zo goed. En niet jij, jij bent ook goed, het is je ex (die spreuken uitspreekt, kinderen manipuleert, enz.). Als hij het maar zou begrijpen, zou hij onmiddellijk veranderen. Als ze het hem hadden uitgelegd, zou alles op zijn plaats zijn gevallen. En we zullen gelukkig leven. De hoop iemand te veranderen. Een man heeft bijvoorbeeld een training gevolgd over persoonlijke groei en neemt zijn vrouw mee naar een consult; het komt er allemaal op neer dat hij een geliefde de schuld geeft van de problemen van hemzelf en die van zijn gezin, en deze moet corrigeren. Zo werkt een psycholoog niet. Het heeft geen zin om iemand naar believen te veranderen. Ik kan geen serieus werk aanbieden. Maar de man wil er niet over nadenken, de vrouw moet veranderd worden, alles rondom moet veranderd worden voordat iemand iets kan doen. En dan zal er sprake zijn van generalisatie. Als je in een gesprek de volgende woorden opmerkt: altijd, nooit, hoe kan het ook anders... ‘Zij heeft mij nooit begrepen, dat doet hij altijd.’ Deze woorden zijn altijd een leugen en een vergissing. Daar klopt absoluut niet alles. En het eenvoudigste is om erachter te komen of het echt anders kan? Wiens mening is dit? Is de partner altijd zo geweest? Waarom houdt het slachtoffer zulke woorden vast? Ze denkt dat ze op deze manier overtuigender is. Deze woorden lijken daar het bewijs van, maar hoe kan het ook anders? Dat de persoon helemaal nooit om je gaf. 'Ze zeurt altijd. Het is haar schuld, maar hoe kan het ook anders.” Dit is geen teken dat je iemand moet betrappen, maar dat je op jezelf moet letten. Laat je jezelf niet op deze manier zien? Het is merkbaar voor een persoon van buitenaf, maar het lijkt jou dat alles natuurlijk is. En door dit te zeggen verraadt iemand zichzelf. Ieder mens is een slachtoffer, dit komt vooral tot uiting in de Karpman-driehoek. Alle rollen zijn opofferend. En een redder, en zelfs een agressor. Het is alleen dat het slachtoffer hier gesluierd is, onder een masker. Een persoon heeft geen andere manier dan te krijgen wat hij nodig heeft en met zijn neurose om te gaan. En het is erg als iemand hierin vastloopt. Wanneer zijn gebruikelijke toestand opofferend is. Door dit te doen, schaadt hij zowel zichzelf als degenen die in de buurt zijn. Degenen die in de buurt zijn, willen niet gehoorzamen en het slachtoffer halverwege ontmoeten, ze wenden zich eenvoudigweg af en proberen hun eigen leven te leiden. Dat wil zeggen, het slachtoffer ruïneert zijn eigen leven. Als het slachtoffer iemand nodig heeft die schuldig is, kan hij of zij beledigd zijn. Wrok is misschien wel het meest karakteristieke gedrag van een slachtoffer. Voorbeeld: nou, ze gingen me weer voorbij, iedereen hielp, maar ze hielpen mij niet. Ik heb zoveel geïnvesteerd, maar het heeft me niets opgeleverd. Dit gaat niet over gerechtigheid; hoe dieper iemand in de staat van slachtoffer zit, hoe vaker hij zich aangetrokken voelt tot oneerlijke behandeling. En het punt is niet wat er gebeurt, maar hoe ze eraan gewend raakt om te reageren. Zodra het verlangen om iedereen de schuld te geven, om beledigd te zijn, om in doses te meten verdwijnt, wie er meer kreeg en hoe ze mij beledigden, verandert de reactie van andere mensen. In wezen geeft een persoon anderen een boodschap: hoe hij zich verhoudt tot de wereld. Wat verwacht hij van anderen? Wat hij van anderen ontvangt - maar dit is een reactie op het feit dat hij zelf]