Volgens mijn observaties zijn er twee extreme opties om te reageren op de eindigheid van het bestaan. Sommige mensen devalueren iets tijdelijks en zonder garanties voor stabiliteit: “Wat heeft het voor zin om een ​​relatie aan te gaan als je er niet zeker van kunt zijn dat deze niet zal eindigen?!”, “Het heeft nergens zin in, want we gaan allemaal om ooit te sterven!” Dergelijke gedachten gaan vaak gepaard met hoge angstgevoelens, een depressieve toestand en brandende jaloezie. Aan de andere kant staan ​​degenen die het tegenovergestelde zeggen: 'Ik weet niet wat er daarna gaat gebeuren, dus ik wil van het moment genieten'. een bijzondere periode in een relatie die meer kan doen.” Zulke mensen waarderen het leven zeer en zien er een diepe betekenis in, juist omdat het eindig is. Ze doen een beetje denken aan het treintje uit Romasjkovo (dit is een Sovjet-tekenfilm uit 1967). Hier is een citaat: Passagier: Dit is een schande! Wat een schande? We zijn te laat voor het station. Motor: Ja, nou... Maar als we de eerste lelietje-van-dalen niet zien, dan zijn we de hele lente te laat. Passagiersjongen: Hij is er! Hier is hij. Motor: stil. Stil. Passagier: Nou, wat is dit? We komen helemaal te laat! Motor: Ja. Maar als we de eerste nachtegalen niet horen, zijn we de hele zomer te laat! Passagier: Waarom staan ​​we nu? Motor: Dageraad!.. elke zonsopgang is uniek in het leven! We komen tenslotte te laat. Motor: Ja. Maar als we de dageraad niet zien, kunnen we de rest van ons leven te laat komen! Ik heb gemerkt dat degenen die geneigd zijn hun levenservaring te devalueren, moeilijkheden hebben op het gebied van gehechtheid. Ze hadden problematische ouders die geen stabiele emotionele band konden opbouwen. Bijvoorbeeld door alcoholisme of door het kind gewoon lange tijd bij de grootmoeder achter te laten, terwijl ze zelf aan het werk gingen. Misschien is de onderliggende angst een diepe angst om in de steek gelaten te worden - een vreselijk gevoel dat een kind ooit in zijn kindertijd moest doorstaan. Als volwassenen zijn zulke mensen op zoek naar iets ‘onsterfelijks’ en zijn ze het hier alleen mee eens en vinden het natuurlijk zelden... Een soortgelijke ‘filosofie’ kan echter worden waargenomen bij een ogenschijnlijk welvarende gezinsopvoeding, of bij overbescherming, wanneer obsessief-compulsieve karaktereigenschappen worden gevormd met een uitgesproken romantisch verlangen naar het ‘eeuwige en pure’. Hier is er al een extra vereiste van pure relaties, een zuiver geweten, ideale dingen die in een reëel en intern ‘frame’, ‘box’, ‘box’ worden geplaatst. In plaats van het moment te leven, wordt het gemummificeerd. Al het mooie moet immers bewaard blijven en niets mag vergeten worden. Zulke mensen houden ervan om foto's te doorzoeken, brieven te herlezen en te verzamelen. Wie heeft zulke typen nog meer opgemerkt? Hoe zou je zulke verschillen anders kunnen verklaren??