... Het universum van mijn ziel is gevuld met licht en vrede, tederheid en vriendelijkheid voor iedereen, voor jou - meer natuurlijk, omdat alleen jij deze vrede in mijn ziel hebt weten te brengen, waardoor ik mijn ogen heb geopend voor alles op een nieuwe manier manier. Wie weet ben jij nu mijn Universum, waar het leven zo mooi is geworden? Ben het hiermee eens dat dit zo is, maar tegelijkertijd herinner ik me duidelijk alles en iedereen, en vergeet niemand. Weet je, ik kan de oprechtheid van de impuls van mijn zus niet vergeten toen ze me begroette: wat is ze slim! En - de blik van mijn broer. Lief, dichtbij, aanhankelijk... Je weet hoe vergelijkbaar we qua ziel en karakter met hem zijn, en - het is onmogelijk om zijn tranen in zijn ogen te vergeten toen hij in de auto zei: 'Het is zo lang geleden dat we je hebben gezien En je handpalmen zijn koud.. "Mijn broer groeide op, maar de tijd kon ons niet veranderen: onze zielen bleven familie. Met oma gaat het ook prima, maar alles op dat erf is totaal anders geworden dan voorheen. Opa en ik hielden van bomen. Ze hielden ervan om met pensioen te gaan en van hart tot hart gesprekken te voeren in het groen van gras en gebladerte... Alles was oprecht, eerlijk, gepland, met humor, met inspiratie, en grootvader zal voor altijd bij mij blijven leven in mijn herinnering, de zoals ik me hem herinner: wijs en kalm, vrolijk en vriendelijk, zacht en zachtaardig. Ze hakten de bomen om... Ze braken het hek af... De banken, het tuinhuisje, het huis werden oud onder de regen, de paden waarlangs mijn grootvader liep werden kronkelig... Mijn perceel werd verkocht - de zegen van mijn grootvader tot leven kwam, deed dit complot me denken aan een wees: de bomen dragen vrucht, de late bloeien aystra en niemand heeft hem nodig. Wie is nu zijn eigenaar? We weten het niet. En wij kunnen het niet weten. Alleen de natuur, het gras, het bos Blokhutten, vijvers - bleven hetzelfde, met dezelfde schoonheid en mysterie als voorheen. Dezelfde weg buiten de tuin met stralende sterren, dezelfde geluiden van het in slaap vallende dorp, dezelfde lichten die de lucht verlichtten van de lantaarns van Poltava ... Jij en ik praatten 's avonds op straat, of praatten bijna niet: woorden waren niet nodig, de frisse, huiverende septemberlucht joeg door onze lichamen, en... dat deden we' wil helemaal niet het huis in. Alles was hetzelfde als voorheen. Maar het huis is niet meer hetzelfde: overal voel je de heerszuchtige hand van de nieuwe eigenaar - de tante... Je plukte druiven, liep door de tuin, we aten fruit, en alles voelde zo vredig en kalm, dierbaar en uniek , die niet in woorden te beschrijven zijn... En waren woorden nodig? Soms worden ze overbodig, nietwaar? En op de draad zat een zwaluw... Genietend van de stralen van de ochtendzon, nadenkend over haar eigen dingen... Ze nam waarschijnlijk afscheid van haar geboorteplaats voordat ze vertrok, ik heb lang naar haar gekeken: zij was bedachtzaam en kalm, soms spreidde ze haar vleugels, alsof... ik hun kracht zou proberen voor de vlucht. Slikken - aan een draad... Waarmee is het te vergelijken? Waarschijnlijk met tonen uit de herfst, waar de bladeren, die op de draden vallen, blijven plakken en ook noten worden, zoals het begin van een zachte en heldere septembersymfonie... Nou, vertel me eens: is ons leven niet geweldig? Het ijs van oma bij de poort herinnerde me eraan dat mijn grootvader binnenkort 85 zou zijn geworden: hij hield heel veel van deze bloemen. En ook - groen en de geuren van esdoorns, seringen, kastanjes... Ik hield van eenzaamheid, gedachten, ik hield van het leven. De mensen die hem omringden. Net zoals jij en ik. ...Er groeide een enorme kastanje aan de poort, die ons verrukte met kaarsen - in de lente en fruit - in de herfst, gele bladeren - op het natte asfalt in oktober, en - er waren veel Turkse luxe seringen met strakke knoppen - in het voorjaar, en met prachtige takken na de bloei langs het hele hek vanaf de straat... In deze lila, in het groen, zou je kunnen verdrinken, je voor iedereen verstoppen, maar ook bij de vijvers kunnen zitten met grootvader (later - zijzelf ), voortdurend turend in de grootsheid van de natuur: licht, rollende golven, het geluid van riet en wilgentakken, de stemmen van vliegende vogels, de geuren van kruiden en bloemen... De ziel was gevuld met vrede en tederheid. Zon en licht... Toen ik terugkwam van de vijvers, kon ik me achter de tuin op een bank verstoppen en in de stralen van de ondergaande zon mijn werken schrijven in eenzaamheid, waar niemand me kon zien. Of ga naar boven, naar het begin van je voormalige terrein: daar is er ook eentje gemaakt door opa toen.