Ik hoor vaak dat mensen positieve uitspraken beginnen te herhalen, maar dan opgeven of er weerstand ontstaat – uiteindelijk teleurstelling. Ik wil mijn kennis en ervaring delen over de mechanismen van attitudes en de nuances van affirmaties. Affirmaties zijn dus een verklaring die voortdurend wordt uitgesproken en een nieuw beeld in een persoon consolideert, waardoor de stemming wordt verbeterd en positieve veranderingen in het leven worden gestimuleerd. Dit zijn de algemene woorden. Hoe is het in werkelijkheid? Stel je een tuinbed voor. Een bed dat dicht beplant is met bloemen en wortelgroenten (zoals elke metafoor - het geeft de algemene betekenis weer, zonder details). Wat verborgen is voor de persoon zelf en voor de hele samenleving, de wortels, is het onbewuste. En bloemen en bladeren zijn wat iemand bewustzijn of bewustzijn noemt. Hier hebben we alles wat we begrijpen. Waar is de wortel van gemaakt? Het wordt gevormd uit de bodem en de lucht - de omringende wereld, en voedingsstoffen die afkomstig zijn uit het gebladerte (stamt af van het bewustzijn). Voorbeeld: een man is 5 jaar oud, zijn ouders stuurden hem naar zijn grootmoeder in het dorp. Hij is goed gevoed en gekleed, maar hij verveelt zich en is eenzaam. Zijn grootmoeder heeft het druk met zaken en zorgt ervoor dat ‘alles in orde is’. Hij weet niet hoe hij met zichzelf moet spelen - ze hebben het hem niet geleerd. En op een dag rent onze held de poort uit tijdens zijn eerste reis. Onderweg komt hij lokale jongens tegen die vrolijk aan het spelen zijn en hem vragen: “gooi de bal”, een grote ruige hond likt zijn hand en laat zich aaien; ten slotte praat grootvader Vasily met hem als met een volwassene over het leven, en maakt zelfs een paard van stokken. Wat gaat er om in het hoofd van de held? In eerste instantie alleen een beoordeling op mentaal niveau - wauw! Interessant! Gevoelens verschijnen onmiddellijk - opwinding, nieuwsgierigheid, vreugde... Een goed, opgewekt humeur. En er verschijnt een oplossing: "als je je verveelt, moet je" de poort uit rennen "en het zal geweldig zijn!" (natuurlijk zijn mijn verklaringen, hoewel gebaseerd op Adlers 'Individuele Psychologie', nogal primitief; ik wil een algemeen mechanisme schetsen, dus ik pretendeer niet wetenschappelijk te zijn). De gebeurtenis was helder en contrasterend, en toen mijn grootmoeder het vond, kreunde ze tegen iets, en het werd uit haar geheugen gewist uit de beslissing; Als ik me verveel en er gebeurt niets, ga ik weg en zoek ik naar wat het interessant is. En dit is al een houding die in het onbewuste leeft (wortels). Elke houding is soms passend, maar soms niet zo erg. Vaak vindt iemand de omgeving leuk en verandert er niets. Hij zal nooit op een wonder blijven wachten. Actief in zoeken. Maar soms is hij ontevreden omdat hij niet ijverig is, niet weet hoe hij zichzelf moet vermaken en entertainment zoekt via anderen. Dan krijgt iemand een interessante baan, ook goed betaald, waarin periodes van stagnatie voorkomen. Je moet kunnen wachten en niemand vermaakt je. Een persoon heeft een keuze: stoppen of iets met zichzelf doen. En hij kiest voor het tweede. Via affirmaties. Hij begint zichzelf te inspireren: 'Ik hou van een staat van volledige vrede, ik geniet ervan als alles om me heen bevriest' of 'Ik ben zelf de bron van vreugde en plezier in mijn leven.' Ze proberen een nieuwe plant in een tuinbed te duwen waar alles dicht beplant is. Bovendien is ‘duwen’ in deze context een heel precies woord. Waar leidt het toe? Andere bloemen kunnen de “nieuwe kolonist” gemakkelijk verdringen. Kan een struik gemakkelijk wortel schieten als hij vastzit en wordt geduwd? Het is heel moeilijk - de wortels hebben een gat nodig dat is bestrooid met verse aarde. Daarom gebeurt het volgende in het echte leven: we grijpen vast aan de bevestiging, aan wat we missen (een plant die niet in ons tuinbed staat), en beginnen te 'nemen'. wortel” met geweld. Als gevolg hiervan wordt weerstand geactiveerd (andere bloemen) - onze andere overtuigingen en houdingen laten niet toe dat de nieuwe wortel schiet, of we laten deze kwestie zelf varen (we stoppen met de zorg voor de nieuwkomer). Dit is hoe het bevestigingsmechanisme werkt, heel schematisch. Bovendien, als in ons voorbeeld met de jongen alles goed was, zou het een andere keer slecht kunnen zijn - er kan zowel daar als daar een oplossing ontstaan. Hij rende bijvoorbeeld weg, er gebeurde niets interessants, een vreemde hond blafte, en toen oma hem vond,…