IS DIT ECHT DE ENE? 3 JAAR OUDE CRISIS? E.V. Plotnikova, onderwijspsycholoog, KGKOU Weeshuis 6, diensten voor het werken met pleeggezinnen. Is uw kind tussen de twee en drie jaar in de volwassenheidsfase? Je ziet zijn onafhankelijkheid: hij loopt, rent en praat... Je kunt hem veel toevertrouwen. Uw eisen worden steeds groter. Hij helpt je op veel manieren. En deze eindeloze “ikzelf!” en waarom?". En opeens... gebeurt er iets met je baby. Zijn gedrag verandert vlak voor onze ogen. En nog belangrijker: ten kwade. Het is alsof iemand je huisdier heeft vervangen. Het voelt alsof iemand je in plaats van een zacht, aanhankelijk, meegaand en soepel kind een koppig, schadelijk en wispelturig wezen heeft gegeven. Bij elke gelegenheid verschenen er scherpe grillen. Laten we een stukje gaan lopen. Zal niet gaan. Ga lunchen. Ik wil niet. Laten we naar een sprookje luisteren. Dat zal ik niet doen. In de winkel viel hij op de grond en schopte met zijn voeten. En zo verder, enzovoort... De redenen voor het ontstaan ​​van negativisme, koppigheid, eigenzinnigheid en andere gedragssymptomen worden verklaard door het feit dat het kind begint te beseffen dat hij een onafhankelijk persoon is en zijn eigen wil demonstreert. Ieder kind moet noodzakelijkerwijs manifestaties van een psychologische crisis doormaken die hem in staat stellen door te gaan naar de volgende ontwikkelingsfase. De toestand van een psychologische crisis kan worden vergeleken met het begin van een plotselinge ziekte, waarbij negatieve symptomen optreden, vervolgens verdwijnen en het kind herstelt. Bij elke persoon komt een crisis voor, maar de mate van de negatieve manifestatie ervan hangt af van de individuele kwaliteiten van mentale kenmerken. Op 3-jarige leeftijd verwachten kinderen dat volwassenen onafhankelijkheid en onafhankelijkheid herkennen. Het kind wil om zijn mening gevraagd worden, geraadpleegd worden. Het kind streeft ernaar om zelf beslissingen te nemen. En hoe meer beslissingen een kind neemt en fouten maakt bij het nemen van beslissingen, hoe sneller hij leert omgaan met anderen. Wat moeten ouders doen? Ik zal verschillende manieren aanbevelen waarop ouders reageren en zich gedragen. En dus, voordat u zich tot het kind wendt, dient u uw verzoeken in de vorm van een voorstel in en geeft u het kind een keuze. Zullen we gaan wandelen of ga jij spelen? Ga je eten of tv kijken? enz. Als een kind "overweldigd" is door negativiteit en zich verzet tegen uw voorstel, kunt u even pauzeren, een tijdje wachten tot de baby een beslissing neemt, rustig wachten op de hysterie en hem dan uitleggen hoe hij zich correct moet gedragen, met humor en een scherpe verplaatsing van de aandacht van het kind naar een ander object helpt ongetwijfeld om crisismomenten rustiger te overwinnen. Het kind beseft niet wat er met hem gebeurt en heeft weinig controle over zijn gedrag. Kinderen moeten worden geprezen voor goed gedrag en worden aangemoedigd om onafhankelijk te zijn. Hij heeft uw steun nodig. Jullie, volwassenen, moeten de mening van het kind en zijn verlangen naar onafhankelijkheid respecteren. Het is niet nodig om voor een kind te doen wat hij zelf kan doen. Bekritiseer de baby niet: 'Waarom schreeuwde je? mensen kijken naar je..." Het zou effectiever zijn: “Het spijt me dat je jezelf niet kon inhouden...” of “Ik ben zo van streek...”. Het is het uiten van onze gevoelens die een kind leert zijn emoties te uiten en te begrijpen. Het is dus erg belangrijk voor volwassenen om de tekenen van deze psychologische crisis op tijd op te merken en te begrijpen. En het beste is dat je binnenkort je aanhankelijke, rustige baby weer zult zien..