In de levens van veel stellen die een klein kind hebben, komt er vroeg of laat een moment waarop het voor sommige gezinnen en hun kinderen noodzakelijk wordt om het kind in te schrijven voor de kleuterschool dit is geen groot probleem – de baby wordt gemakkelijk overgehaald om naar de kleuterschool te gaan. Hij gaat er met plezier naartoe, hij vindt het er tot op zekere hoogte zelfs leuk - nieuwe kinderen, nieuw speelgoed, de afwezigheid van de waakzame blik van zijn moeder in de buurt, wat een soort vrijheid betekent. In dit geval kunnen moeders in 2 categorieën worden verdeeld: 1. De eerste zijn die moeders die blij zijn voor hun baby's en, zonder zich zorgen te maken over hun kind, hem overlaten aan de zorg van kindermeisjes en leraren. Het enige dat deprimerend is, is vroeg opstaan, maar ook daar kun je mee omgaan. Over het algemeen kunnen we zeggen dat alles relatief niet slecht is.2. De tweede categorie, waarbij moeders zelf grote zorgen maken over het vertrek van het kind. “Vandaag, terwijl ik voor het tuinhek stond, liet mijn baby mijn hand los en rende vrolijk de tuin in, en ik stond alleen voor het hek en wist niet waar ik heen moest. Het was eng, pijnlijk en verontrustend tot tranen toe: heeft hij mij niet meer nodig? Zal hij het nu prima redden zonder mij?’ In feite is dit niet zo: je baby heeft je nog steeds nodig, alleen is de kleuterschool in dit geval een alternatief voor thuiswonen voor het kind. Dit is een nieuwe communicatie-ervaring, nieuwe kennis over de samenleving waarin je baby in de toekomst zal leven, dit is de eerste poging tot voorwaardelijke onafhankelijkheid van ouders: "Ik kan doen wat ik wil, zonder de tussenkomst van mijn moeder." Voor jou is dit een kans om eindelijk iets zelf te doen, na een lange pauze. Vestig opnieuw de aandacht op jezelf: maak gezichtsmaskers, verander je haarkleur, lees een nieuw interessant boek of verbeter je beroepskwalificaties onderbroken tijdens het zwangerschapsverlof. Maar er zijn ook gezinnen voor wie het sturen van een kind naar de kleuterschool een grote wanhopige daad is die vereist veel inspanning en energie voor de realisatie ervan. Dit zijn de gezinnen waar ik het vandaag over zou willen hebben. En dus een gewoon gezin: moeder, vader en kleuter. Wanneer de vraag rijst over het inschrijven van een kind in een kleuterschool, is de eerste stap het zoeken naar een geschikte kleuterschool - er worden opties bekeken, er worden reserves gezocht. Na enige tijd, wanneer de kleuterschool zelf al is bepaald, begint een nieuwe lange en moeilijke periode voor zowel moeder als baby - de periode waarin de baby dezelfde kleuterschool bezoekt, dat wil zeggen de periode van aanpassing aan nieuwe gezins- en sociale omstandigheden. Hoe manifesteert deze complexiteit zich? Het grootste deel van deze moeilijkheid ligt in het feit dat de baby plotseling en voor een lange tijd bij vreemden begint te blijven, tot op dit moment onbekende tantes, en dienovereenkomstig zonder zijn moeder. Natuurlijk zijn er in de tuin zelf dezelfde aanpassingsperioden, wanneer de moeder een tijdje bij de baby blijft of de baby zelf minder dan een volledige dag in de tuin is, maar dit lost het ontstane probleem niet op - de moeder vertrekt en de baby wordt alleen achtergelaten op een onbekende plek met onbekende mensen. Probeer het eens, stel je voor dat je op dit moment in zijn plaats bent. Ik heb het geprobeerd - het is verschrikkelijk. Ik had gemengde gevoelens van angst, verlies, hopeloosheid en machteloosheid, maar ik kan de gevoelens die opkwamen beschrijven en begrijpen, maar hoe zit het met een baby in de kleuterklas? En gedachten zwermden door mijn hoofd: "Hebben ze me in de steek gelaten?", "Ik gedroeg me slecht en werd gestraft, maar waarom werd ik gestraft?", "Mijn moeder houdt niet meer van me, dus gaf ze me aan deze tantes?" En de kinderen beginnen wispelturig te worden. Ze willen de tuin niet bezoeken - ze zijn bang dat hun moeder nooit meer terug zal komen. Ze gooien zogenaamde hysterie in de kleedkamers - dit is een schreeuw om hulp: 'haal me hier weg, ik voel me hier slecht, ik wil naar je toe komen', 'laat me hier niet achter, ik wil naar huis .” In sommige gevallen kunnen kinderen ruzie maken in de hoop dat hun moeder hen zal straffen en mee naar huis zal nemen, dat wil zeggen niet zal toestaan ​​dat ze in de tuin blijven, omdat het kind daar ruzie heeft gekregen met iemand. Ze beginnen zich op manieren te gedragen en imiteren volwassenen, omdat volwassenen niet naar de kleuterschool hoeven, omdat ze zelf kunnen kiezen waar ze heen gaan. Ze verdelen leraren in goede en slechte - ze leiden met goede.