“Van alle kunsten is film voor ons de belangrijkste.” De bekende leider van het proletariaat zei deze zin in januari 1925. Iedereen die op deze planeet leeft, heeft de genezende kracht van kunst ervaren. Dankzij een verbazingwekkende verscheidenheid aan manieren kunt u uw richting vinden en een activiteit naar wens kiezen. Kunsttherapie gaat immers niet alleen over tekenen of beeldhouwen, naar mijn mening is de bioscoop. In de moderne wereld is dit een zeer toegankelijke, goedkope en comfortabele (niet alleen in de bioscoop, maar ook thuis) manier om emotionele en intellectuele (of niet zozeer) ontlading te verkrijgen. Waarom is het visuele beeld zo aantrekkelijk? Het zit allemaal in de hersenen. Een persoon ervaart de wereld met behulp van zijn zintuigen: gehoor, zicht, smaak, aanraking, geur. Om verschillende gevoelens te ervaren, is het helemaal niet nodig om ergens te zijn en iets te doen. Je kunt kijken of je voorstellen. Dit is voldoende voor een groot bedrog, cortisol en adrenaline veroorzaken een emotionele swing, maar in tegenstelling tot het echte leven komt over anderhalf uur de ontknoping in de plot en ontvang je je portie dopamine en endorfine als je ernaar kijkt Het is belangrijk met welke held je jezelf associeert, hoe deze held zich gedraagt ​​en welke gevoelens hij ervaart. Terwijl je kijkt, kun je een heel leven leiden en gevoelens ervaren die in het gewone leven niet beschikbaar zijn. Mijn andere, kleine leven werd geleefd tijdens de wintervakantie met de helden van de serie "Murder", VS, Canada, 2011. De plot is erg goed. interessant verwrongen. De eerste twee seizoenen, en deze 26 afleveringen gewijd aan één verhaal. Het lijkt erop dat het mogelijk is om zo lang uit te stellen??? Maar niemand stelde uit. Zeer dynamisch en elke minuut complexer. Het gebruikelijke dagelijkse leven van detectives en het gevoel dat tegen het einde van de eerste aflevering de moordenaar gevonden zal worden. Maar met elke aflevering worden er nieuwe personages toegevoegd en wordt alles alleen maar ingewikkelder. Er zijn veel psychologisch interessante momenten: emoties, ervaringen, kwelling, onverwachte wendingen en, mijn favoriet, een absoluut onvoorspelbaar einde. Een bijzondere indruk van de hoofdpersonen zelf . Een beetje vreemd, met persoonlijke geheimen, zwakheden en ongelooflijke menselijkheid en gevoeligheid. De selectie van acteurs voor deze rollen is geweldig. Er zijn veel existentiële vragen gerezen en ik zou daar graag op zijn minst een antwoord op willen vinden. De meeste hebben betrekking op het beroep, psychologie en psychotherapie. Het gevoel van hoe kwetsbaar, onvoorspelbaar en duister de microkosmos van ieders psyche is. De 26 afleveringen waarmee mijn jaar begon, hebben het al gehaald. En ze hebben mij ongetwijfeld veranderd.