Twee eerdere publicaties - Deel 1 en Deel 2 - waren gewijd aan een diepgaande analyse van vijf barrières die iemand ervan weerhouden een vrij en gelukkig leven te creëren leven en het maximaliseren van hun potentieel. De meest versterkte betonnen barrière waar mensen voor blijven steken is echter de ontevredenheid over de kwaliteit van de relaties in het gezin of op het werk zonder jou zou ik de baas zijn geworden, maar ik zou in Europa wonen) - wederzijdse grieven en verwijten vanwege misverstanden en gebrek aan steun (ik heb je mijn hele leven gegeven, maar je kunt me niet eens een boeket geven lelietje-van-dalen, en ik gaf je mijn hele salaris, en je behandelt me ​​met niets, en je hoofd doet voor altijd pijn...), - angst om de liefde van je partner te verliezen en alleen gelaten te worden (wie heeft me nodig met drie kinderen, die mij kaal en ziek nodig hebben...), - angst om afgewezen en gestraft te worden (ze krijgen geen promotie, ze krijgen geen bonussen, ze kunnen je op elk moment ontslaan...) enzovoort. Ik overdrijf uiteraard. Maar door de jaren heen van praktisch werk met mensen heb ik nog geen persoon ontmoet die soortgelijke ervaringen met bepaalde tinten en nuances niet zou ervaren en niet op dezelfde manier zou nadenken over zijn relaties met dierbaren en voordat hij serieus aan de uitwerking zou werken van verzoeken om zelfrealisatie moeten we eerst het puin van deze stapels negatieve gevoelens en beperkende conclusies opruimen. Alle wegen leiden naar Rome... dat wil zeggen naar de kindertijd en de relaties met ouders. Want de wortel van alle problemen ligt diep begraven in onze kindertijd, hoe graag we herhaalde pijn die voortkomt uit herinneringen of de noodzaak om de waarheid onder ogen te zien, willen vermijden. En totdat we deze wortel zien en ons er niet van bewust zijn, zal het onkruid produceren en ons lichaam, geest en ziel vergiftigen, waardoor we niet de kans krijgen om diep te ademen en ons open te stellen voor de mogelijkheden om onszelf te realiseren zoals we dromen. Wat is een onvoltooid emotionele relatie met ouders? Dit zijn de onvervulde behoeften van kinderen - aan liefde, steun, begrip, genegenheid, aandacht, zorg - die het kind helemaal niet of minder heeft gekregen van zijn ouders. Echte kinderverhalen uit de praktijk van het werken met cliënten. De moeder werkte bijvoorbeeld heel hard, het kind kon 's avonds niet wachten, wanneer komt mama... En moeder komt moe en gekweld en kan de baby niet zoveel aandacht geven als hij verwacht... En het kind wordt bang dat moeder zich slecht voelt, bang is dat moeder ziek wordt, sterft, en dat hij met rust gelaten zal worden, dat moeder betekent dat ze niet van hem houdt, dat hij haar lastig valt, enzovoort... Het bewustzijn van het kind begint om tekeningen te maken, de ene nog verschrikkelijker dan de andere. Dit is hoe angst voor verlies, angst voor eenzaamheid, angst voor de toekomst ontstaat... En als we meer acute emotionele situaties nemen, wanneer ouders het kind lange tijd aan grootouders hebben gegeven of meegenomen, of vader of moeder aan een alcoholverslaving leden. en zich in deze toestand ongepast, grof en agressief gedragen in relatie tot het kind en tot elkaar, dan worden de angsten van kinderen verwrongen tot een zeer complexe emotionele kluwen van hulpeloosheid, waardeloosheid, nutteloosheid, een vijandige of onzekere houding ten opzichte van de wereld... de menselijke psyche is zo ontworpen dat een niet-gerealiseerde dringende behoefte ALTIJD bevrediging vereist. Met fysiologische behoeften is alles heel eenvoudig: een volwassene kan zichzelf voeden, zichzelf aankleden, schoenen aantrekken, kan slapen als hij moe is, enzovoort. Met de behoefte aan liefde, erkenning en respect zijn de zaken iets ingewikkelder. Als een kind in de kindertijd eraan gewend raakt beledigd te zijn, zich schuldig te voelen, bang te zijn voor een scherpe schreeuw, pijnlijk onverschilligheid te ervaren of genegeerd te worden, dan worden dergelijke reacties vastgelegd als de enige mogelijke gedragsmodellen in communicatiesituaties en werken ze automatisch niet alleen in relaties. met ouders, maar ook met anderen die al volwassen zijn. In de psychologie worden dit de mechanismen van overdracht en projectie genoemd. Overdracht (overdracht) is een spontane houding van een persoon ten opzichte van een persoon.