Van de auteur: Verraad... Het klinkt angstaanjagend. Maar het is nog verschrikkelijker om te zien hoe jouw bijdrage aan de ontwikkeling van de trieste uitkomst van het glazen gebouw van binnen is ingestort Het. Het stortte luid en snel neer, alsof er iets van glas zou kunnen vallen. De fragmenten hadden zich in verschillende richtingen moeten verspreiden, maar het toeval wilde dat ze allemaal op één plek terechtkwamen: het hart. Een hart dat liefheeft en gelooft in een relatie met haar man. De val was zo snel en onverwacht dat ze buiten adem raakte en tachycardie ontwikkelde. De schrik maakte zich van mij meester en mijn benen bezweken. Ze wist niet wat ze met deze aandoening moest doen. Ze hadden haar hier niet op voorbereid. Ze waarschuwden haar niet, integendeel, ze verzekerden haar dat dit in haar leven niet zou gebeuren. Ze was een welkom kind. Familieleden verzamelden zich rond haar wieg. Ze oohten en aahden, waren ontroerd en zeiden: "Wat een lief meisje." Papa en mama verkleedden zich in prachtige jurken, bonden hun staartjes vast en gingen met ze wandelen. Toegegeven, het was moeilijk om het een wandeling te noemen: terwijl andere kinderen renden, schreeuwden en actief de wereld om hen heen verkenden, zat zij, in een witte zomerjurk, op een bankje. Kalm. Handig. Schoon. En misschien wilde ik ergens in het diepst van mijn ziel met anderen schreeuwen, modder oproeren met stokken, in plassen springen, groezelig maar blij thuiskomen, maar mijn ouders vonden het ‘fout’, overdreven emotioneel en ergens zelfs gevaarlijk. Mama en papa zelf waren voorbeelden van kalmte, terughoudendheid, logica en emotieloosheid. Het meisje groeide op tot grote vreugde van haar ouders, leraren in de tuin vanwege het gemak, en vervolgens leraren op school, waarna een golf van bewondering door het instituut trok en. bij haar eerste baan. Overal in de eerste rijen! Verzameld, kalm, ingetogen, niet-conflicterend. "Ideaal, perfect" - dit zijn de woorden die haar in het leven vergezelden. Zo was ze echt. Als je op school schrijft - het is zo mooi en vlekkeloos, als je een student bent aan het instituut - je bent een uitstekende student, als je in een bedrijf zit - is het alsof er naar iemand geluisterd werd (ze heeft tenslotte sprak logisch). En ze probeerde de juiste dingen te zeggen. Ze was ook van plan perfect te trouwen. Alles moest voldoen aan de norm, tradities en alleen maar positieve reacties van anderen. En toen het prachtige, gladde glazen gebouw genaamd ‘familie’ een jaar na de bruiloft letterlijk instortte, kon ze het niet geloven. Ze heeft haar sociale eenheid tenslotte zo zorgvuldig, zo geduldig en zo ideaal opgebouwd. Ze poetste het glas in het gebouw tot het schoon was, maakte voortdurend schoon en zette spullen op planken, loste problemen op en hield de vlotte emotionele achtergrond in de gaten. 'Wat heb ik verkeerd gedaan?' Dit was haar eerste vraag tijdens de bijeenkomst verstikte haar verraderlijk, maar ze deed haar best om zelfs op zo'n emotioneel moment 'gezicht' te behouden. Ik kon me alleen maar voorstellen welke inspanningen ze nu deed om waakzaamheid, kalmte en een rechte rug te behouden, zittend op een zachte bank wat ze nu wilde, was haar hoogbouw weer nieuw leven inblazen. Lijm de stukjes glas, installeer nieuwe deuren en bouw nog eens vijf tot zeven verdiepingen, zodat ‘zo’n schoonheid nooit meer zal vallen’. Keer op keer, bijeenkomst na bijeenkomst, kreeg ik te horen dat dit onmogelijk was. Het ingestorte gebouw kan niet worden gerepareerd; deze plek moet nu worden opgeruimd en geëgaliseerd, we moeten uitzoeken wat heeft bijgedragen aan de val, met bitterheid toegeven dat het gebouw niet stabiel was en opnieuw leren leven. Ze wilde mijn woorden niet horen. Het doet pijn. Terwijl ze huilde en treurde, vertrok haar man, die haar designercreatie met dynamiet opblies. Dit was nog steeds een ingestorte hoop op herstel. Ze wilde tenslotte iets nieuws voor hem bouwen. Om het te evalueren. Voor zijn bewondering. Voor zijn goedkeuring. Om eerlijk te zijn, de hoop op nieuwbouw vervaagde. Toen de laatste fantasie, dat alles terug kon worden gebracht ‘zoals het was’, volledig instortte, begon ze naar zichzelf te luisteren. Wie ben ik? Hoe ben ik echt? Wat wil ik echt? Wat geeft mij vreugde en plezier? Hoe sta ik mezelf toe om anders te zijn? Welke emoties ervaar ik en hoe laat ik ze zien? Hoe reflecteer ik naar anderen? Hoe krijg ik van anderen wat ik graag zou willen ontvangen? en nog vele, vele andere vragen