Soms wenden mensen zich tot een psycholoog voor advies, overmand door schuldgevoelens voor letterlijk alles - het gedrag van kinderen, echtgenoten, familieleden, collega's, en het lijkt erop dat er is geen gebied waarop zij niet ‘voor alles verantwoordelijk zouden zijn’. Vandaag stel ik voor om dit gevoel zorgvuldiger te bekijken en aanbevelingen te gebruiken om het te overwinnen: 1) Leer giftige schuldgevoelens te onderscheiden van echte schuldgevoelens: echte schuldgevoelens kunnen in de regel worden goedgemaakt, omdat ze ontstaan ​​als gevolg van het schenden van specifieke afspraken, het begaan van wangedrag (te laat komen, vergeten, overhaast spreken etc.), wordt opgelost door erkenning (“Ik ben schuldig”) en compensatie aan het “slachtoffer” (moreel, materieel). Toxische schuldgevoelens zijn chronisch wanneer iemand automatisch schuldig is (bijvoorbeeld gebaseerd op het idee van zijn eigen almacht, 'slechtheid', onwil om de bijdrage van een ander aan wat er is gebeurd te erkennen, enz.), En een fout toegeeft en corrigeert het leidt niet tot het herstellen van het evenwicht in relaties (sommigen kunnen voor altijd beledigd blijven, terwijl anderen voor altijd schuldig blijven). 2) Het is belangrijk om schuld en verantwoordelijkheid te scheiden als het vermogen om de gevolgen van iemands daden te voorspellen en daarvoor verantwoordelijk te zijn . Dit kun je doen door jezelf een aantal vragen te stellen: waar ben ik werkelijk verantwoordelijk voor (in deze relatie, op deze baan, etc.), waar liggen de grenzen van mijn invloedssfeer, en waar zijn anderen specifiek verantwoordelijk voor. De verdeling van de verantwoordelijkheid beschermt tegen de manipulatie van schuldgevoelens, wanneer dit gevoel specifiek door anderen wordt ingeprent in de hoop iets van jou te krijgen. 3) Er is ook schuldgevoel voor jezelf omdat je je niet aan je eigen ideaalbeeld houdt, het 'beste' versie van jezelf’, dan wordt het belichaamd in de gebruikelijke verwijten die je tegen jezelf maakt (‘Ik had hier eerder over moeten nadenken’, ‘hoe had ik zo’n fout kunnen maken’, enz.), die in wezen zelfbeschamend zijn. In dergelijke gevallen leidt het besef van de betekenisloosheid van zulke uitputtende mentale kauwgom tot het herstel van een voldoende niveau van mentale energie om een ​​uitweg uit de situatie te zoeken. Je krijgt misschien de indruk dat schuldgevoel een pijnlijk gevoel is en niet een heel erg gevoel goede, en het zou veel beter zijn zonder. Het vermogen om ons schuldig te voelen, kritisch na te denken over onze woorden en ons gedrag, het vermogen om ons te verontschuldigen en de schade te compenseren, maakt ons mensen in staat warme en adequate relaties met anderen te onderhouden. Artikel voorbereid voor de zender Psycholoog in contact: ouders over kinderen en meer | Zen (dzen.ru)