Waarschijnlijk heeft ieder van ons herhaaldelijk te maken gehad met het feit dat we ergens niet in slagen, in een bepaald bedrijf, in werk dat misschien nog steeds te moeilijk voor ons is, of dat we er om persoonlijke redenen iets in hebben gemist, dat we niet zijn geslaagd voor het examen of dat we onszelf uitschelden. omdat we ons niet kunnen verdedigen tegenover onze baas, geliefden of vreemden. Ik denk dat iedereen waarschijnlijk zijn eigen voorbeeld heeft, en meer dan één. Wat gebeurt er met ons als er sprake is van een zogenaamde mislukking? Hoe kunnen we het overleven? Begrijpen en voelen we dat dit een mislukking is of proberen we alles meteen op te lossen? Dit falen kan door ons worden ervaren als iets ongemakkelijks, onaangenaams en soms heel ondraaglijk, brandend en zelfs bestraffend. Onze interne censor kan ons echt straffen voor hoe ‘minder’ we zijn… ‘onprofessioneel’, ‘niet vaardig’, dat onze handen krom zijn en ‘helemaal geen hersens hebben’, dat we nog steeds hard moeten werken en alles moeten repareren. Maar het komt voor dat het onmogelijk is om iets te repareren of terug te sturen, zoals een kristalglas dat in kleine stukjes is gebroken. Deze criticus straft onze persoonlijkheid in plaats van onze daden, wat onze toch al onderdrukte emoties nog erger maakt. En deze innerlijke stem kan behoorlijk sterk zijn, het lijkt van bovenaf op ons te drukken, alsof we verpletterd worden door een betonblok, waardoor we bedekt worden met een grote golf van schuldgevoelens. Natuurlijk zijn dit zeer sterke sensaties en kan het zijn dat niet iedereen ze kan opmerken, omdat ze zo ondraaglijk en hevig kunnen zijn dat je ze wilt vermijden, net zoals je na een bitter medicijn snel een zoete, verzachtende smaak wilt vinden, ondanks het feit dat bitterheid ook gunstige eigenschappen voor het lichaam met zich meebrengt. De moeilijkheid van de hele ervaring is om in staat te zijn een complex scala van deze emoties in jezelf te weerstaan, alsof je in jezelf kunt kijken alsof je naar een scherm kijkt waarop een niet-zijn staat. -Er wordt zo'n leuke film uitgezonden. En hier zitten we in een gat, we hebben gefaald. We geven onszelf de schuld en zijn boos op onszelf, dat het allemaal aan ons ligt, hoe slecht we zijn, we hebben gefaald, we hebben waarschijnlijk weinig kennis, we waren slecht voorbereid, een lange monoloog begint van binnen en verandert in herkauwen, wat en hoe zou er gezegd kunnen worden , het was nodig... ik zou... als hij..., dan zou ik..., en dit geeft ons geen vrede en niemand heft dit gevoel op wat voor manier dan ook op, geeft ons geen toegeeflijkheid om bevrijd ons op de een of andere manier van de ketenen van schuld, straf en woede. Als we binnenin dit scherm hebben waarop we kunnen zien hoe dit ‘pesten van ons’ zich ontvouwt, kunnen we niet zo streng voor onszelf zijn; we kunnen onszelf toestaan ​​woede, schuldgevoelens, angst, teleurstelling en verdriet te ervaren. We kunnen ze een plaats in onszelf geven, zoals wat er op dit moment met ons gebeurt, zonder te proberen schuldgevoelens te overstemmen, woede te vervangen door vreugde en alles 'vanaf nul' te beginnen, waardoor we onze belangrijke ervaringen afsplitsen. Het is als een soort container waar wij Wij zetten onze, om zo te zeggen, niet de lekkerste en meest verse ingrediënten neer. En dan wordt het mogelijk om ze een naam te geven, te leven en je normale activiteiten uit te voeren, maar in de aanwezigheid van deze complexe gevoelens, zonder je erop te concentreren. Het blijkt dat we ze eigenlijk ‘bij ons thuis’ verwelkomen. En nu lijken ze ons niet meer zo eng. Naarmate de tijd verstrijkt, is het voor elke persoon individueel, we kunnen ontdekken hoe het voor ons gemakkelijker wordt, dat we onszelf op een gegeven moment kunnen vergeven, we kunnen deze monoloog stoppen, de gelegenheid doet zich voor om ons hoofd weer op te heffen en rond te kijken. De innerlijke waarnemer helpt ons onszelf niet te vervolgen of te vernietigen. Hij biedt ons een andere manier van leven, hij geeft ons de mogelijkheid om anders naar falen te kijken en geeft ons de kracht om verder te gaan, waarbij hij veel nuttige eigenschappen naar voren brengt, kwaliteiten die misschien niet voor ons beschikbaar zouden zijn geweest als we niet hadden gefaald scherm, container, waarnemer, waar kan ik het krijgen?”: vraag je. Elke persoon heeft het uniek en van verschillende volumes. Psychotherapie bevordert de ontwikkeling van het ‘derde oog’, omdat we in de aanwezigheid van het tweede oog, dat ons en onze gevoelens en emoties lange tijd weerstaat, ook leren.