Veel geliefden verklaren gemakkelijk hun liefde aan elkaar. Ze zeggen deze woorden: ‘Ik hou van je’, vaak zonder na te denken over de betekenis ervan. Ze voelen gewoon een aangename warmte in hun buik, hun hart klopt sneller bij het zien van het object van “liefde”, ze voelen zich duizelig en aangetrokken... ze willen deze persoon steeds vaker zien, om dichter bij hem te zijn. Lijden tijdens momenten van ruzie, onwil om zelfs maar een minuut gescheiden te zijn. Nadat hij dergelijke gevoelens heeft ervaren, gelooft iemand dat hij weet hoe hij moet liefhebben. In het boek ‘The Art of Loving’ van Erich Fromm wordt heel duidelijk beschreven wat ware liefde is. Op basis van zijn werken wil ik mijn eigen gedachten delen over dit voor velen belangrijke onderwerp. In de moderne samenleving is het gebruikelijk om zelfstandig je levenspartner te kiezen. Meestal gebeurt deze keuze onder invloed van een hele reeks gevoelens die gewoonlijk ‘liefde’ worden genoemd. Bijvoorbeeld sympathie, passie, liefde, bewondering, aanbidding en vele andere emoties. Hieronder valt ook de eenzaamheid, waaraan je wilt ontsnappen door jezelf ‘in het huwelijk te binden’ met een volkomen ongeschikte persoon. Tegenwoordig is dit de meest typische situatie, die leidt tot echtscheidingen en, als gevolg daarvan, tot eenoudergezinnen waarin kinderen opgroeien. "Waarom gebeurde het zo? We hadden tenslotte liefde, we hadden echte gevoelens. We waren er zeker van dat we samen de oude dag zouden ontmoeten...’ Veel jongeren stellen deze vragen bij het ondertekenen van de scheidingspapieren. De echtscheidingsstatistieken hebben de afgelopen decennia angstaanjagende proporties aangenomen. Eenzame vrouwen en mannen, gedesillusioneerd door ‘liefde’. Kinderen worden opgevoed zonder vader of met een stiefvader, met wie het niet altijd mogelijk is warme familierelaties op te bouwen. Alleenstaande moeders moesten hard werken om hun kinderen een fatsoenlijk leven te bieden. Om deze prangende vragen te beantwoorden, stelt Erich Fromm in zijn boek ‘The Art of Loving’ voor om terug te kijken naar het verleden. Een eeuw geleden was alles anders. De tradities van die tijd lieten ouders, wijs met een rijke levenservaring, een echtgenoot voor hun kinderen kiezen. En zij groeien op hun beurt op en worden opgevoed met de wetenschap dat ze op een dag, door de wil van hun ouders, hun leven zullen verbinden met een vreemdeling van wie ze zullen moeten houden. En er zal geen weg meer terug zijn, aangezien echtscheiding verboden is. Een modern mens die in een ontwikkeld land woont, is geschokt door het idee alleen al dat iemand anders bevoegd zou kunnen zijn om zijn echtgenote te kiezen. En dat was in die tijd een eeuwenoude traditie. En het waren goede gezinnen. Natuurlijk zijn er overal uitzonderingen. En dergelijke tradities kunnen ook wel uitersten worden genoemd. Maar in de meeste gevallen waren de echtgenoten samen gelukkig en... hielden van elkaar. Hoe deden ze het? Om iemand te nemen en verliefd te worden die je niet kende, niet met hem communiceerde, geen gevoelens voor hem voelde. "Liefde is een kunst." Dat zei Erich Fromm. Dit is geen passie, geen seksuele energie gericht op een specifiek object, dit is niet verliefd worden. Bij het kiezen van een partner, bezwijkend voor deze bedrieglijke emoties, scheiden de meeste paren na de eerste huwelijksjaren. Omdat sterke gevoelens na verloop van tijd verdwijnen en er twee totaal ongeschikte mensen overblijven. Als we ons baseren op de term ‘kunst’, roept dat enige reflectie op. Elke kunst moet beheerst worden, en liefde is daarop geen uitzondering. Om te leren liefhebben is het niet voldoende om aantrekkingskracht te ervaren, hoe sterk die ook is. Hoe hard je hart ook klopt, hoeveel je ook in je maag knijpt, hoe ondraaglijk lijden de scheiding ook veroorzaakt, dit is nog geen liefde. Dit woelen en draaien kan verliefdheid worden genoemd, wat een uitstekende bodem is voor de vorming van echte gevoelens, die zich vooral in de zorg manifesteren. Geen jaloezie, maar een ijverige houding ten opzichte van het voorwerp van je liefde. Maar dit is niet genoeg. Iemand die gelooft dat hij oprecht van zijn partner houdt, maar zichzelf tegelijkertijd met minachting behandelt, kan niet liefhebben. Hij weet gewoon niet hoe. Van jezelf houden is het begin van het begrijpen van deze grote kunst. Bovendien heeft dit niets met egoïsme te maken,.