Van de auteur: Het artikel is gepubliceerd in het tijdschrift “In the City” van Mytishchi. December 2011 De vragen werden gesteld door hoofdredacteur Ekaterina Baklanova. Het volledige artikel kun je lezen op Midlifecrisis – een tijd van zelfkennis en herwaardering van waarden, het verwerven van wereldse wijsheid of een onderzoek naar volwassenheid? Kunnen we zeggen dat dit een soort herhaling van de adolescentie is, alleen in dit geval rebelleert de persoon niet tegen de 'vijandige' wereld van volwassenen, maar tegen zichzelf, die deel uitmaakt van deze wereld. Er zijn zevenjarige cycli van menselijke ontwikkeling . Het is onmogelijk om over een leeftijdsperiode heen te stappen of eraan te ontsnappen. Alle perioden zijn gelijkwaardig en van gelijke waarde voor het menselijk leven. Tot ongeveer 42 jaar krijgt een persoon de kans om zichzelf in de materiële wereld te realiseren: een opleiding krijgen, een beroep, zich vestigen in het gezinsleven en kinderen opvoeden. En van 42 tot 49 jaar vereisen de objectieve levenswetten van een persoon dat hij overschakelt naar andere, hogere wetten van communicatie met de buitenwereld. Op dit moment wordt een grote rol aan de Geest gegeven. De mens werd oorspronkelijk door de Schepper opgevat als materieel en spiritueel en komt naar deze wereld om de taak van het incarneren van de geest te vervullen. In de ziel van een persoon zit zijn geest vast - de bron van het leven. Als een mens geen spiritualiserende component heeft, is hij nog steeds onderweg van dier naar mens. Een groot aantal mensen om ons heen zijn zielloos. Als je met hen over dergelijke onderwerpen praat, worden ze letterlijk ‘wild’: ze worden boos, vloeken en beschouwen elk nieuw wereldbeeld dat anders is dan dat van hen als een sekte. Als iemand die veertig is geworden nooit zijn ware menselijke natuur en directe verbinding met de Vader heeft gerealiseerd, dan heeft het geen zin om met hem over de midlifecrisis te praten. Voor hem is zijn hele leven een voortdurende crisis. De crisis van de middelbare leeftijd is fundamenteel anders dan de crisis van de adolescentie. Tijdens de puberteit begint een tiener zich los te maken van zijn ouders en zijn eigen energie-informatieve ruimte te vormen. Hij probeert de onnodige lading terug te geven waarmee zijn liefhebbende ouders en omringende volwassenen hem hebben ingepakt: al het onrecht, de pijn, de beledigingen, de ongepaste en onjuiste daden van volwassenen jegens hem. En tijdens een midlifecrisis moet iemand afstand doen van zijn eigen illusies. Er komt een diepe teleurstelling over waar hij voorheen in geloofde. De crisis van de middelbare leeftijd is een geloofscrisis. Een persoon kan niet langer op het primitieve niveau van zijn bewustzijn blijven - hij komt niet overeen met de natuur die objectief op hem inwerkt. Het leven zelf vereist een uitbreiding van het waardesysteem, de opname van nieuwe, hogere en subtielere parameters. Voor een persoon is dit een moeilijke en tegelijkertijd noodzakelijke herstructurering. Dit is een tijd van opgroeien en volwassen worden. Dit is een periode van bewustzijn en zelfliefde, maar ook van acceptatie en respect voor de mensen om je heen. De betekenis van relaties met dierbaren en kennissen, waarden en wereldbeeld worden heroverwogen. In een sociale kring geeft een persoon de voorkeur aan gelijkgestemde mensen/5-11-190-466