Hoe overleef je het verlies van een ouder? Citaat door Elisabeth Kübler-Ross “Onze angsten stoppen de dood niet, ze stoppen het leven” Het verlies van een ouder is een van de meest voorkomende problemen. moeilijkste dingen in iemands leven. Zelfs als hij een slechte, gespannen relatie met zijn ouders had, voelt hun dood nog steeds als een groot verlies, aangezien er geen nauwere band bestaat dan met hen eindig en de dood wacht ieder van ons. Ten tweede: bij de dood van onze ouders rouwen we om onszelf. Het is moeilijk te accepteren, maar er schuilt veel egoïsme in het rouwen om ouders. We zijn boos dat het leven verandert, dat we hulp en steun verliezen, de mogelijkheid om kind te blijven. Door dit bewustzijn groeien we ook spiritueel. Psycholoog Eric Berne schreef dat er in ieder van ons een innerlijke ouder, een innerlijke volwassene en een innerlijk kind leeft. Ons Innerlijke Kind gelooft dus niet dat zijn ouders hem kunnen verlaten (hem in de steek kunnen laten), en hun dood wordt voor hem gezien als verraad. Dit is hoe we reageren op de dood van dierbaren met ons kinderlijke deel van de psyche: angst, bitterheid, wrok, schuldgevoel, woede... Het vertrek van ouders is een natuurlijk, natuurlijk levensproces. Bovendien is dit het krachtigste proces van scheiding van ouders. Dat wil zeggen, de ouders vertrekken, het kind blijft leven - dat is de volgorde. Het is veel moeilijker als het andersom is. Stadia van het ervaren van verdriet Er bestaat dus een klassiek model van het ervaren van verdriet, dat in 1969 werd beschreven door Elisabeth Kübler-Ross. Vervolgens bestudeerden ze de toestand van stervende patiënten. Je kunt het lezen om de toestand van een gedoemd persoon te begrijpen. Begrip is de sleutel tot correct gedrag. Ik zal je enkele aanbevelingen geven, maar alleen jij kunt je buurman beter begrijpen.1. De eerste fase van de reactie op verdriet, op verlies en op elke onaangename situatie: shock en ontkenning. Wij zeggen: “Nee, dat kan niet waar zijn, ik geloof het niet.” Dit is een psychologische verdediging, een poging om hetzelfde leven te behouden. Het belangrijkste gevoel is angst.2. De tweede fase is woede, rebellie, protest: “Ik ben er tegen, ik wil dit niet!” De belangrijkste ervaring van deze fase is agressie. Het kan op de buitenwereld gericht zijn, maar het kan ook naar binnen gericht zijn. In het tweede geval neemt het risico op depressieve aandoeningen toe. Deze fase wordt gekenmerkt door de schijn van woede en wrok jegens iedereen die bij de situatie betrokken is: jegens zichzelf, jegens degene die stierf of ziek werd, jegens artsen enzovoort.3. De derde fase is het bieden. We proberen het eens te worden: “Wat als we hier iets meer toevoegen/aftrekken?” Een poging om terug te keren, om te corrigeren. Het voornaamste gevoel is schuldgevoel.4. Het vierde stadium is het verdriet zelf, het verdriet en de moedeloosheid. Hier moet je jezelf toestaan ​​te lijden, te huilen en wanhoop te ervaren. De vijfde fase is acceptatie van onvermijdelijkheid en nederigheid – als een weigering om te vechten om de situatie te veranderen. Iedereen vergeven. En mezelf. Het verdriet blijft. De kracht om van te leven verschijnt. Ik vestig uw aandacht op het feit dat we allemaal deze fasen doorlopen, met welk verlies dan ook, met welke problemen dan ook. Soms heel snel, zonder dat je het echt merkt. Soms blijf je lang hangen in elke fase. Deze fasen zijn een normale reactie van onze psyche op een trieste gebeurtenis. Als we lachen, ironiseren en sarcastisch zijn, is dit een verdedigingsmechanisme. Wanneer we de betekenis van verliezen ontkennen en bagatelliseren, is dit bescherming. Dit is hoe de psyche ons wijselijk beschermt tegen gek worden. Maar na een pauze moeten we terugkeren naar de situatie en de gevoelens ervaren. Alles wat niet is meegemaakt, wordt naar het onderbewustzijn gedwongen en blijft daar ons hele leven. Je kunt ervan uitgaan dat sommige van de ervaringen die je nog steeds niet hebt losgelaten U kunt dit doen met behulp van een eenvoudige test: onthoud iets van uw verlies, u bent bijvoorbeeld onze geliefde hond kwijtgeraakt. Stel jezelf een vraag: hoe voel ik me hier nog steeds over? En probeer eerlijk te antwoorden. Het kan schuldgevoel zijn omdat je niet naar de dierenarts bent gegaan, het kan wrok zijn omdat de ouders de hond hebben meegenomen om in het bos te sterven, het kan angst zijn om nieuwe huisdieren te krijgen. Hier is het antwoord: welke gevoelens blijven er tot op de dag van vandaag over – in dit stadium zit je vast in het ervaren van datzelfde verlies. Het is normaal dat er spijt en verdriet blijven bestaan, en dat er veel vreugdevolle herinneringen zijn. Het zegtdat u stress heeft doorgemaakt en verder gaat met uw leven. Als u zich in het proces bevindt waarin een ouder sterft. U heeft dus informatie vernomen dat moeder/vader in levensgevaar verkeert. Acceptatie van dit feit zal plaatsvinden in de hierboven beschreven fasen. Het is belangrijk om gevoelens te leven en te uiten, te ontladen en los te laten. Zoek iemand met wie u uw emoties kunt bespreken of ga naar een psycholoog. Geef uzelf zoveel tijd als u nodig heeft. Als je niemand hebt om het mee te delen, kun je brieven schrijven. Een andere manier is tekenen. In de tekening verbeeld je je gevoelens, wees je ervan bewust en laat los. Ik benadruk dat het onderdrukken van gevoelens tot depressie leidt. Als je je ouder wilt helpen, wetende dat hij op sterven ligt, is het belangrijk om vervuld te zijn van acceptatie en nederigheid. Als u ontkent of boos bent, hoe kunt u dan helpen? Als we bang zijn en vechten, beginnen we te schreeuwen. Dit is de wet van de psyche: wanneer angst onbetaalbaar wordt, wordt woede een verdedigingsmechanisme. Wie van jullie is in woede een helper? Een ouder wil misschien zijn begrafenis bespreken omdat het belangrijk voor hem is. Het is jouw taak niet om in allerlei ‘bemoedigende’ dingen te vervallen: ‘Stop, je hebt nog tijd om te leven’, ‘Doe niet zo dom’, enzovoort. Het belangrijkste is om het initiatief van de ouders te respecteren. Voor een persoon kan dit gesprek heel belangrijk zijn. Maar om zo'n gesprek te kunnen doorstaan, moet je acceptatievol en vindingrijk zijn. Nogmaals: als je merkt dat je in het stervensproces van je naaste zit, is eerste hulp daarom in de eerste plaats iets voor jou! In de situatie van overlijden is het belangrijk om emotioneel en spiritueel volwassen te zijn. Of sta in deze volwassen paal. De gevoelens van je innerlijke kind moeten echter geaccepteerd en begrepen worden, en jezelf helpen door alle ervaringen te beheersen. Je kunt verschillende gevoelens tegenkomen. De dood van ouders veroorzaakt in veel gevallen gevoelens die moeilijk te accepteren zijn. er kan bijvoorbeeld verlichting optreden. Wees niet bang en veroordeel jezelf niet. De dood van een ouder die na een langdurige ziekte is overleden, kan zulke gevoelens veroorzaken. "Ik ben uitgeput." Of een ander sterk gevoel is woede. Kinderen kunnen boos zijn op een ouder omdat hij weggaat. We werken op deze manier met dergelijke gevoelens: we herkennen ze in onszelf en proberen onszelf te vergeven. Het is belangrijk om ze uit te praten en te bespreken met iemand die u kan begrijpen. Het is normaal om deze gevoelens te hebben. Als je het moeilijk vindt om ze te verdragen, raadpleeg dan een psycholoog. Om het gemakkelijker te maken om met je gevoelens jegens je ouders om te gaan, raden we je aan een oefening te doen en een reeks brieven te schrijven. Ze zullen je helpen om te gaan met wrok en woede jegens hen. De taak is om tot dankbaarheid voor je leven te komen.1) 33 boze brieven “Mam, ik ben boos op je omdat...”2) 23 sms’jes Mam, ik vergeef je voor...”3) 13 sms’jes “Mam , ik dank je voor...” Het aantal teksten is misschien niet precies 33, dit is een conventioneel cijfer. Je moet schrijven totdat je opluchting en bevrijding voelt. Na het schrijven is het handig om deze teksten voor te lezen aan iemand die dat wel doet deze informatie niet tegen je gebruiken of hardop voorlezen op een brandende kaars een gevoel van voltooiing: het vuur verbrandt negativiteit, spreken verwijdert spierblokkades in de keel, waar onze grieven vaak verborgen zijn. Acceptatie van de dood als ouder moet je het feit van dit fenomeen accepteren en het hiernamaals, geloof, zijn zeer nuttig bij het omgaan met de existentiële angst van de eindigheid van het bestaan. Zinnen, gedachten die kunnen helpen bij deze finaliteit: - elke dood is een nieuwe geboorte; cellen sterven elke dag in ons en er worden nieuwe geboren; je ouder om hun situatie te accepteren. Het is noodzakelijk om een ​​nieuwe vorm voor je relatie te vinden, zelfs nadat je ouders zijn vertrokken. Ik zal je een voorbeeld uit mijn leven geven. Ik zei tegen mijn moeder: “Op een dag ben je daar, boven, help je me van daaruit, zie je daar alles, vertel je me de juiste beslissingen in mijn dromen. Jij wordt mijn beschermengel! En het is heel belangrijk dat je tijd hebt om te vergeven en alle grieven tegen je ouders los te laten. Praat meer, creëer situaties,