Tegenwoordig vertellen duizenden publicaties ons over ziekten van de ziel en het lichaam, maar de laatste jaren is het onderwerp van de invloed van mentale processen op lichamelijke ziekten populair geworden. Zoals mensen zeggen: “alle ziekten komen voort uit zenuwen.” Aan de ene kant valt de invloed van de psyche op het hele lichaam niet te ontkennen - van huidziekten tot veranderingen in de weefselstructuur, maar aan de andere kant blijft de exacte diagnose van een dergelijke invloed nog steeds een vraag. En over het algemeen wordt dit misschien een “gemakkelijke manier” om de verantwoordelijkheid van de arts te ontlopen voor het corrigeren van een behandeling die niet geheel met succes is voorgeschreven of, erger nog, de ziekte is helemaal niet op de plaats waar deze werd gezocht. Een van mijn vrienden leed bijvoorbeeld zes maanden lang aan aanvallen van kiespijn, die hem tot bloeddrukstijgingen leidden, ging naar verschillende artsen, en ze staken hun handen op en zeiden: ze zeggen: alles zal overgaan, je hebt het niet gevonden als u een ontsteking heeft, maakt u zich hier te veel zorgen over – behandel uw bloeddruk. En toen, om alle factoren uit te sluiten, besloot ik opnieuw naar mijn dokter te gaan om een ​​heel klein gaatje in de tand te vullen, en wat denk je dat bleek te zijn - natuurlijk een verborgen proces van vernietiging en verval. Wat denk je dat mijn vriend in dit geval had moeten doen? Moet ik doorgaan met het bezoeken van artsen? Aan wie, een cardioloog, een proctoloog? Of hielden zijn pijnaanvallen misschien verband met een seksueel thema, zoals een bevriende psycholoog zei? Nee, de dokter kon eenvoudigweg geen reden vinden en schreef het allemaal af als psychische problemen. En er zijn veel van dergelijke gevallen te noemen. Ja, het is mogelijk dat het bij het vaststellen van de ziekte nodig is om op wat meer details te letten. Met welke angst de patiënt bijvoorbeeld omgaat met zijn ‘ziektes’, zijn persoonlijkheidstype, de opvoeding door zijn ouders, het aantal ziekten dat hij heeft geleden, etc. (dit hangt al samen met de aanpak die deze of gene specialist volgt). Maar hoe kan een psycholoog, psychiater, neuroloog of astroloog hem helpen met al deze bagage, als iemand echt ziek is, manifesteert deze ziekte zich alleen niet duidelijk, maar is verborgen of atypisch van aard. Toen riepen al onze heren, psychodiagnostische criteria en allerlei hypothesen over het voorkomen van deze ziekte, naar verluidt veroorzaakt door de bovengenoemde factoren. Dit is waar de zinsnede binnenkomt: “Hmm, hij is een hypochonder(*). Het is heel moeilijk, bijna onmogelijk, om zulke mensen te helpen. Misschien moet je een kuur antidepressiva nemen.” En dit is een realiteit die ik in mijn praktijk ben tegengekomen. Wat gebeurt er nu? Misschien komt hier al een draad naar voren die de ongelukkige man gewoon in een hypochondrische bal wikkelt, die gedwongen wordt van het ene kantoor naar het andere te verhuizen, van de ene psycholoog naar de andere, om eindelijk zijn gezondheidsprobleem op te lossen. Maar we kunnen niet alleen over pijnaanvallen praten, maar over het leven als zodanig, om nog maar te zwijgen van de kwaliteit ervan. En wanneer onze nieuwbakken hypochonder met een sprankje hoop naar het volgende dokters- of psycholoogkantoor komt voor advies, dan rijst niet alleen de vraag over de competentie, maar ook over de hebzucht van de specialist. Bovendien delen sommige individuen de 'buit' met hun collega's, door hen bijvoorbeeld naar een massage of naar een spasalon te sturen, of naar een darmreiniging met hun vertrouwde genezer. Een dergelijk scenario zal, zelfs na herstel, een aanzienlijke stempel drukken op het leven van de patiënt, en dit komt ook uit de psychosomatiek (*) - alleen de andere kant, die veel mensen vergeten. Ik pleit er niet voor om de invloed van mentale factoren op het ontstaan ​​en beloop van lichamelijke ziekten uit te sluiten. Ik wil de aandacht van de lezers vestigen op het probleem dat verder gaat dan de populariteit van dit onderwerp, dat druk uitoefent op het stellen van een diagnose en het verder bepalen ervan; behandeling.