Dit is zo'n vreselijk beest, verraad, waar zelfs meisjes die nog nooit een jongen hebben gehad, bang voor zijn. En de vrienden die ze niet hadden, hebben gewoon overal vreselijke informatie dat er verraad is. Ja, er is verraad. Ja, het doet pijn. Ja, dit vernietigt je gisteren nog sterke (of niet zo sterke) wereld van familie en relaties. Maar laten we hier eens anders naar kijken. Soms wordt vreemdgaan zo'n coole wending aan zo'n prachtige relatie die niet zo had kunnen zijn als het vreemdgaan niet had plaatsgevonden. Natuurlijk zouden wij, idealistische meisjes, willen dat ons huwelijk perfect zou zijn vanaf het begin tot de dag van overlijden. zal ons scheiden. Zo perfect als zijn witte overhemd op je bruiloft, en zodat er je hele leven geen enkele vlek op verschijnt. Maar excuseer mij, is dit mogelijk? Zelfs tegen het einde van de bruiloft is dit witte overhemd immers niet meer zo wit. Als we trouwen, vergeten we één heel belangrijk ding: naast het feit dat 'wij' verschenen, zijn er nog steeds 'ik' en 'ik'. "Hij". En ieder van ons zal zich ook ontwikkelen, en niet alleen nu zal ons gezin zich ontwikkelen, waarin we zullen oplossen. Er zullen onze persoonlijke ups en downs zijn, onze fouten en onze persoonlijke ervaringen, onze complexen en niet erg gezonde ambities zullen naar boven komen. Niet die van ons voor twee, maar onze persoonlijke. En nooit, nooit zal uw man op 20-jarige leeftijd gelijk zijn aan uw man op 40-jarige leeftijd. Hij zal groeien en zich ontwikkelen, in sommige opzichten zachter worden, in andere volwassen worden, en in andere zal hij fouten moeten maken... en soms kunnen deze fouten je pijn worden. En nog iets dat we moeten onthouden is dat alleen omdat er een stempel in ons paspoort verscheen en er verantwoordelijkheden in ons hoofd verschenen, we niet ophouden man en vrouw te zijn. Dit is erg belangrijk. Over het algemeen kan ik uit de praktijk zeggen dat 60 procent van de verantwoordelijkheid voor verraad ligt bij de persoon die is bedrogen. En hier is het belangrijkste om deze verantwoordelijkheid te zien, dan is er een kans om het gezin te redden. Als je met je vrienden in keukenhysterie vervalt, “hoe zou hij dat ook kunnen, de klootzak”, zal dat van weinig nut zijn. Hier is echter een praktijkvoorbeeld. Vier maanden geleden voelde een cliënte veranderingen in haar relatie met haar man. Hij rende de auto in, belde iemand en hield voortdurend zijn telefoon bij zich. Een klassieker, in het algemeen. De cliënte beperkte zich niet tot observaties, maar voerde een zogenaamd onderzoek uit en ontdekte de correspondentie van haar man met een ander. Ze kreeg een driftbui, gooide zijn spullen uit het raam, maar haar man ging niet weg. Dat was hij niet van plan. De cliënt is ouder dan vijftig en haar man ook. Haar man volgde haar staart, vroeg om vergeving, zei dat ze hem dierbaar was, bloemen waren geschenken, ze wilde hem ook niet kwijt, ze probeerde het verraad uit haar hoofd te krijgen, maar dat lukte daarna niet Toen de cliënt tot bezinning kwam, begonnen we te analyseren: maar wat is er de afgelopen anderhalf jaar met haar gebeurd? Merk op dat zijn vriendinnen in de keuken zouden beginnen te analyseren hoe hij, zo'n freak, de afgelopen anderhalf jaar is gedegenereerd en op zijn nek heeft gezeten. Keukenpsychotherapie als het gaat om het redden van een gezin is een twijfelachtige zaak... Het bleek dus dat de cliënt aan één kleindochter dacht, ze was maar liefst twintig kilo aangekomen, haar huid was zo droog als een laars, ze had helemaal niet altijd make-up, taarten en shangis voor haar kleindochter, en ze begon haar man 'grootvader' te noemen. Wat voor soort seks komt er, zeg maar, in aanmerking voor een pensioen? Dus begon de man zijn hoofd om te draaien, niet op zoek naar de grootmoeder, maar naar de vrouw. En ik heb het gevonden. Hij vond echter een volkomen komische dame met een laag zelfbeeld die hem beloofde een auto en een appartement te kopen als hij maar alles zou laten vallen en zou komen. Maar niet waar het om gaat. Wat heeft de klant vanaf het begin goed gedaan? Ze gaf uiting aan haar onwil om iets te verdragen. Het maakt niet uit wie gelijk heeft en wie ongelijk – ze stelde duidelijke grenzen. Goed gedaan. Over het algemeen raad ik aan om geen koorts te krijgen in geval van verraad (niet iedereen kan het juiste doen), maar om te kalmeren en na te denken over wat te doen, en indien mogelijk zich te wenden tot een psycholoog of een wijze vriend die heeft haar familie gered en kent de waarde ervan. Ik raad je ook aan na te denken of je bereid bent een persoon en een gezin te verliezen, of je enige verantwoordelijkheid hebt voor wat er is gebeurd (we houden geen rekening met pathologische feestvierders - je houdt van ze zoals ze zijn, of