Van de auteur: Een essay over irrationele menselijke overtuigingen, gepubliceerd in de mailinglijst van mijn website en op de pagina's van LiveJournal waar ik mijn gedachten over voortzet irrationele overtuigingen, gedachten en ideeën die ons leven ruïneren. Vandaag ga ik verder met het ontleden van het irrationele idee ‘Iedereen zou van mij moeten houden en mij moeten steunen.’ Wanneer een persoon onbewust in overeenstemming met dit idee leeft, wanneer het hem beheerst, verschijnen er zeer specifieke gevolgen in zijn leven. Ik schreef er de vorige keer over twee. Dit zijn grieven en schaamte (en de angst die ontstaat als gevolg van schaamte). Ik bleef nadenken over wat dit idee nog meer in iemands leven brengt. Ik begon, zoals gewoonlijk, eerst bij mezelf, denkend aan mijn kennissen, vrienden, collega's, mensen die naar mij toe kwamen. En een voortzetting van het thema werd geboren. Soms wordt dit idee - "Iedereen moet van mij houden en mij steunen" - ten onrechte toegeschreven aan uitingen van eigenliefde. Iemand houdt bijvoorbeeld van zichzelf, dus neemt hij zo'n standpunt in. In heel veel trainingen, successcholen, enz. wordt mensen in de eerste plaats ‘geleerd’ hoe ze van zichzelf moeten houden. Naar mijn mening is eigenliefde vanaf het allereerste begin in elke persoon aanwezig. Laten we hetzelfde vermoeide voorbeeld van Carnegie nemen: naar wie zoek je het eerst op een groepsfoto? Vanaf jonge leeftijd voelt een kind de aandacht, zelfzorg en aandacht van zijn ouders. Ouders steunen vaak deze mening in hem dat hij de beste/slimste/knapste is, enz. Vervolgens wordt iemand tijdens het opgroeien geconfronteerd met de waarheid van het leven dat hij natuurlijk niet de beste ter wereld is. En deze twee inzichten leven tegelijkertijd in een persoon. Je de belangrijkste/beste/belangrijkste persoon voor jezelf voelen en beseffen dat ik niet de beste ter wereld ben. Deze twee begrippen zijn in een zekere balans en harmonie. Ze geven een persoon de mogelijkheid om de wereld adequaat waar te nemen. Maar soms wordt het evenwicht verstoord en ontstaan ​​er vervormingen. Eén ervan is wanneer we richting pijnlijke twijfels gaan: is het de moeite waard om van mij te houden? Het lijkt er tenslotte op dat ik niet de beste ben. Welnu, het andere komt vooral tot uiting in dit irrationele idee: “Iedereen zou van mij moeten houden en mij moeten steunen.” Tegelijkertijd kan een persoon verbaal uitroepen dat hij, zeggen ze, zichzelf haat! Dat hij verschrikkelijk is, verschrikkelijk, dat hij geen plek heeft op deze aarde!! Maar dit is alleen in woorden. Door dit alles te zeggen streeft hij onbewust één enkel doel na. Zodat de mensen om hem heen hem hiervan gaan afhouden, hem allerlei aardige woorden vertellen en hem steunen. Tegelijkertijd raakt de persoon bijna volledig op zichzelf gefixeerd. Op je binnenwereld. Op basis van jouw emoties en ervaringen. Hij ziet eenvoudigweg niet alles om hem heen. Dat wil zeggen, je kunt dit idee uitbreiden en voortzetten; in je hoofd klinkt het ongeveer zo: "Iedereen zou van mij moeten houden en mij moeten steunen. Maar ik hoef van niemand te houden." Zelden beseft iemand het, maar dit is precies wat al het daaropvolgende menselijke gedrag bepaalt. In de eerste plaats is het een onbewust gevoel van iemands totale gelijkheid. Gewoon standaard. Wat er ook gebeurt. We kunnen ons die alledaagse situaties herinneren waarin we bijvoorbeeld iets dat we nu nodig hebben niet kunnen vinden. En je begint aan de mensen om je heen te vragen: “Waar ga je heen..?”, “Waar moet ik kijken…?”, “Waarom heb je mijn…?” We martelen de mensen om ons heen, en dan blijkt dat we dit ding zelf op een onopvallende plek hebben neergezet. Klinkt bekend? Hoe voel je je? Hieronder valt ook het gevoel dat al je gedachten en ideeën kloppen. De juiste gedachten zijn alleen die van mij. Natuurlijk beseffen wij dit niet bij onszelf. en we laten het publiek zien hoe tolerant we zijn en respecteren alle standpunten. Maar om de een of andere reden is in dezelfde geschillen en discussies het standpunt van iemand anders, anders dan het onze, soms eenvoudigweg ondraaglijk voor ons. We beginnen onze argumenten vaak met: “Nee, luister!” Nee - dit is over het algemeen het slechtste woord om contact te leggen: "Wat voor onzin? Eigenlijk is het zo...". Nou ja, al dat soort dingen. Het irrationele idee klinkt tenslotte: “Iedereen zou van mij moeten houden en mij moeten steunen.” En dat betekent