Van de auteur: Levensverhalen. Nu viert deze familie haar 25-jarig jubileum. Ze zijn op hun eigen manier gelukkig en ongelukkig. Ze hebben een enige dochter die is afgestudeerd aan de universiteit, succesvol werkt, onafhankelijk en financieel onafhankelijk is. Moeder bekleedt een hoge functie, dit is waar ze al die 25 jaar naartoe heeft gewerkt. Papa kwam terecht in het ontwerp en de bouw. Elk van hen is succesvol en gevestigd. Dit verhaal begon 25 jaar geleden. Mijn tante belde me en zei huilend met pijn in haar stem: “Mijn zoon is getrouwd, ik nodig je uit voor de bruiloft! Hoe bond ze hem listig vast! Ik liet hem haar ouders ontmoeten, maak gewoon kennis! En ze regelde alles in één dag bij de burgerlijke stand en ze werden geregistreerd. Hij had niet eens een pak! Hij vertrok in een spijkerbroek en een T-shirt, het was zomer. Ze dacht aan alles, pakte het pak ergens vandaan en trok een nieuwe jurk aan. Ze is een roofdier, geen schoondochter! Ik had me de bruiloft van mijn zoon anders voorgesteld. Ik heb het script, de cadeaus en de praktische grappen voorbereid. Ik heb aan alles gedacht. Laten we nu samenkomen in een hechte familiekring. Kom!” voltooide ze haar monoloog. Ik steunde haar opgewonden toespraak. “Ik vraag hem: is ze zwanger? Waarom zo'n haast? Hij kalmeert haar, zegt dat nee, ze is niet zwanger, maar waarom wachten, er was een gesprek over de bruiloft. Oh, ik heb een kalf, een kalf. Ik zat vast en nu kan ik niet meer ontsnappen. Kom naar een bruiloft thuis, laten we zitten en het vieren”, beëindigde ze het telefoongesprek. Een jaar later werd er een meisje geboren. De vier begonnen samen te leven. De jonge moeder ging snel aan het werk; het was moeilijk voor twee vrouwen om met elkaar om te gaan in dezelfde keuken. Nog een telefoontje en nieuwe details: “Mijn kleindochter is 1,5 jaar oud, en ze gaat al aan het werk en zegt dat haar functie misschien wel zo is aan een andere medewerker gegeven. Hij is sluw! Ze vertrouwt me, dat zei ze! Dat is goed! We zullen elkaar minder zien”, sloot ze tevreden het gesprek af. Mijn tante begon haar kleindochter groot te brengen. Ze gaf al haar vrolijkheid en opgewektheid door aan haar opgroeiende kleindochter, terwijl ze streng en nauwlettend naar haar schoondochter keek. ‘Kun je je voorstellen dat ze niet alles goed doet’, vertelde ze me toen we elkaar ontmoetten. Ik laat haar vriendelijk en geduldig zien hoe het moet, en ze vindt het niet erg, luistert en doet alles op haar eigen manier.” We voedden onze dochter op, werkten en begonnen na te denken over het veranderen van het kleine appartement naar een groter appartement. Het was dit nieuws dat mijn familielid met mij wilde delen: “Wat dachten mijn mensen!” We besloten het appartement te verhuren, extra te betalen en een groter appartement te kopen, zodat we niet krap zouden worden! Waar haalt uw zoon het geld? Ik heb een andere baan gevonden! En ze werkt, maar brengt geen geld mee naar huis! Hij voedt, ik kook, ik zorg voor mijn kleindochter, maar zij gaat alleen maar naar haar werk. Mijn zoon bouwt een datsja, het blijkt zo'n mooi huis te zijn, hij is zelf ontwerper, planner, bouwer. Hij is handig, hij lijkt op zijn overleden echtgenoot. En nu besloot hij voor anderen te bouwen om een ​​nieuw appartement te kopen. Ik open mijn ogen voor zijn vrouw, ze werkt, maar er is geen geld, en hij antwoordt: "Mam, maak je geen zorgen, alles gaat goed met ons, we houden van elkaar." . Haar grootmoeder nam haar mee naar dansen, naar zanglessen en leefde haar schoolleven. Samen met mijn kleindochter schreef ik scripts voor schoolvakanties, toegewezen rollen en toneelvoorstellingen. In de zomer ging ze naar een onafgemaakt landhuis om even bij te komen van haar schoondochter. 'Mijn schoondochter en kleindochter gingen op vakantie', klaagde ze opnieuw. Mijn zoon bleef, ik moet geld verdienen. Het zou beter zijn als ze een salaris mee naar huis zou nemen, alles zou gemakkelijker voor hem zijn. Ik heb medelijden met hem, maar hij veegt het weg: “Ik hou niet van reizen en verhuizen, ik voel me hier beter bij jou.” Dus ik geloofde hem, hij heeft medelijden met me, hij kalmeert me. Hier eindigde ons gesprek met de traditionele zin: “En God gaf mijn zoon straf!” Er werd een nieuw ruim appartement gebouwd, iedereen had een kamer. Mijn tante kon in stilte ontspannen, boeken lezen, tv kijken. De datsja werd nooit voltooid, ze besloten het om te bouwen tot een woongebouw zodat ze er in de winter konden wonen. De geliefde zoon pakte de zaak met enthousiasme op. Ik zal zeggen dat, vooruitkijkend, het huis prachtig bleek te zijn, met een "schil". De ongewenste schoondochter maakte promotie en kreeg een persoonlijke chauffeur. Op