Van de auteur: Uit het materiaal van een toespraak op de “Family”-conferentie, december 2003. “Geen kind, maar straf of wie kan een tiener begrijpen?” kreeg ik niet te horen dat mijn kind volwassen was geworden? ', riep de koning in de oude film' Assepoester, - Dat is alles, ik vertrek naar het klooster! ontstaan ​​als een kind opgroeit. Populaire wijsheid zegt: 'Kleine kinderen zijn kleine problemen', 'Kleine kinderen laten je niet slapen, maar met grote kinderen kun je niet slapen.' Je kunt je waarschijnlijk gemakkelijk herinneren welke veranderingen er met je kinderen zijn gebeurd toen ze elf werden -12 jaar oud. Misschien is uw communicatie met hen veel veranderd? Wat is er aan de hand? Hoe ouder het kind, hoe meer moeilijkheden de ouders te wachten staan. Het leek gisteren dat hij gehoorzaam en kalm was, maar vandaag snauwt hij al naar zijn ouders, wil hij de kleding van vorig jaar niet meer dragen en sluit hij vriendschap met een aantal verdachte personen. Bovendien begon hij laat thuis te komen, reageert hij boos op opmerkingen, luistert hij naar muziek zodat zijn oren verstopt raken, en zelfs de muziek... Onzin en kakafonie! Enzovoort. Elke ouder kan deze lijst aanvullen. Maar als je de problemen die in veel gezinnen ontstaan ​​als een kind de adolescentie ingaat nader bekijkt, blijkt dat alle problemen hun eigen patroon hebben. Dit patroon wordt de adolescentiecrisis genoemd. De crisis begint op de leeftijd van 11 tot 13 jaar en duurt tot ongeveer 15 tot 16 jaar. En al die jaren zijn zowel volwassenen als kinderen gepaard gegaan met moeilijkheden. We begonnen te praten over hoe moeilijk het is voor ouders als hun kind een tiener wordt. Maar we zeiden niets over hoe het op dat moment voor het kind zelf was. Maar dit is precies het belangrijkste. Het is voor een kind helemaal niet gemakkelijk, en soms zelfs ondraaglijk, wat er met hem gebeurt. Hij wil vriendelijk en boos zijn, hij wil sterk en slank zijn, maar hij kan zichzelf er niet toe brengen oefeningen te doen, hij wil vrolijk en charmant zijn, maar in werkelijkheid is hij somber en, neem me niet kwalijk, puistig. En hoe kan hij hiermee leven? En dan vallen ouders aan met hun opvoeding en gezeur. En hij is zichzelf beu. Om een ​​kind te begrijpen, doet het ouders geen pijn om iets te weten over hoe hun kind groeit en zich ontwikkelt. Sommige ouders vergeten zichzelf zo vaak in de adolescentie dat het hen lijkt dat ze altijd volwassenen zijn geweest, slim en wisten hoe ze correct moesten leven. Ten tweede kunnen ouders die geïnteresseerd zijn in hun kind veel interessante dingen leren over welke veranderingen er plaatsvinden in zijn lichaam en psyche. Deze informatie is gemakkelijk te vinden in veel populaire boeken: Dee Snyder 'Survival Course for Teenagers', Gippenreiter 'Communicate with a Child. Hoe?", Homentauskas "Familie door de ogen van een kind", E. Murashova "Een kind begrijpen", L. Fesyukova "The Art of Being Parents" en anderen. Interessante en nuttige literatuur zal liefhebbende ouders helpen erachter te komen wat er met hun kind gebeurt en hoe ze hem en zichzelf kunnen helpen. Ten derde kun je hulp zoeken bij psychologen die kunnen uitleggen wat er gebeurt zonder de kinderen of de ouders te traumatiseren. Ten vierde, probeer uw opvoedingsstijl te heroverwegen, want wat redelijk was bij jonge kinderen, is niet geschikt voor volwassenen. En tenslotte, ten vijfde, beschouw uw kind niet als uw voortzetting of aanhangsel, niet als een object voor oefeningen in de opvoeding, maar als een voorwerp. onafhankelijke en onafhankelijke persoon. Je leven is tenslotte geen springplank voor militaire actie - 'wie zal er winnen', maar een veld voor gezamenlijke zaken, vriendelijke gesprekken en de wens om je kind te begrijpen. Als je het hebt over de relatie tussen ouders en kinderen, is dat niet belangrijk om het punt te missen dat verschillende gezinnen hun eigen opvoedingsstijl hebben. Het bepaalt de persoonlijke ontwikkeling van een tiener, zijn relaties met ouders en andere mensen. Waarom ouders voor de ene of andere opvoedingsstijl kiezen, is een heel belangrijk onderwerp. We kunnen er een andere keer over praten. In de tussentijd laat ik je graag kennismaken met verschillende opvoedingsstijlen. Wellicht herkent iemand zejezelf... Ik hoop dat deze kennis je in staat zal stellen om na te denken en iets te veranderen in je relatie met je tiener. Democratische opvoedingsstijl. Ouders waarderen zowel onafhankelijkheid als discipline in het gedrag van een tiener. Ze geven hem zelf het recht om onafhankelijk te zijn, zonder inbreuk maken op zijn rechten, maar tegelijkertijd de vervulling van verantwoordelijkheden vereisen. Controle gebaseerd op warme gevoelens en redelijke bezorgdheid irriteert de adolescent meestal niet al te erg; hij luistert vaak naar de uitleg van zijn ouders over waarom hij het ene niet zou moeten doen en waarom hij iets anders zou moeten doen. De vorming van volwassenheid in dergelijke relaties vindt plaats zonder speciale ervaringen en conflicten. Ouders eisen onvoorwaardelijke gehoorzaamheid van de tiener en geloven niet dat ze hem de redenen voor hun instructies en verboden moeten uitleggen. Ze beheersen alle gebieden van het leven, maar doen het niet altijd correct. In dergelijke gevallen trekken kinderen zich terug en wordt de communicatie met hun ouders verstoord. Soms zet een kind, ter verdediging van zijn volwassenheid, een slot op de deur van zijn kamer. Maar vaker passen kinderen van autoritaire ouders zich aan de stijl van gezinsrelaties aan en worden ze onzeker over zichzelf, minder onafhankelijk en minder moreel volwassen dan hun leeftijdsgenoten die meer vrijheid genieten. De situatie wordt ingewikkelder wanneer autoritarisme wordt gecombineerd met koude emotionaliteit. Een volledig verlies van contact is hier onvermijdelijk. Een nog moeilijker geval zijn onverschillige en wrede ouders. Kinderen uit dergelijke gezinnen behandelen anderen zelden met vertrouwen, hebben moeite met communiceren en zijn zelf vaak wreed, hoewel ze de behoefte aan liefde voelen. De toegeeflijke positie van ouders is ook een ongunstige optie voor gezinsrelaties. Tieners mogen doen wat ze willen, ze zijn niet geïnteresseerd in hun zaken. Een dergelijke toegeeflijkheid ontheft ouders van de verantwoordelijkheid voor de daden van hun kinderen. En tieners hebben, hoezeer ze ook rebelleren, de zorg en steun van hun ouders nodig. Ze hebben een voorbeeld van volwassen en verantwoordelijk gedrag nodig. Overbezorgde ouders zijn een absoluut noodzakelijke, maar niet voldoende voorwaarde voor de succesvolle ontwikkeling van een tiener. Overmatige zorg voor het kind, overmatige controle over zijn leven, gebaseerd op nauw emotioneel contact, leidt tot passiviteit en gebrek aan onafhankelijkheid. Moeders die hun kind als de enige zin van hun leven zien, zijn doorgaans vatbaar voor overbescherming. Dergelijke overmatige zorg en nabijheid vormen een rem op de ontwikkeling van zowel moeder als kind. Er ontstaan ​​ook moeilijkheden als ouders buitensporig hoge eisen aan hun kind stellen. Ze verwachten dat hun kind precies is wat ze willen. Bijvoorbeeld: van een kind wordt verwacht dat het briljante successen boekt op school, of talenten vertoont; óf het aanbeden kind moet de hele tijd bij mama en papa zijn, óf hij moet het door zijn ouders gekozen pad door het leven volgen. Ouders proberen dus hun eigen onvervulde dromen te verwezenlijken. Er wordt geen rekening gehouden met de wensen van de tiener, en vooral met zijn kijk op het leven. Ik zou een absurde vraag willen stellen: zul je in dit geval wederzijds begrip hebben? Er ontstaan ​​conflicten als de eisen inconsistent zijn, als van een tiener wordt verwacht dat hij zich als een kind gedraagt: "wat kun je zelf beslissen!?", "eerst" word volwassen en geef dan je mening!”, “Het is te vroeg om vóór 11 uur uit te gaan!..”; dan volwassen onafhankelijkheid: “je bent niet meer klein, je moet het zelf begrijpen...”, “waarom moet ik je als kleintje aan alles herinneren?..”, “je bent al volwassen , en jij bent zelf verantwoordelijk voor je daden...” Tegenstrijdige opvoeding heeft een slecht effect op gezinsrelaties. Ouders moeten beslissen in welke gevallen ze een kind in een tiener zien, en in welke - een volwassene, en hun gedachten met hem delen. Ook voor een zoon of dochter is het belangrijk om te weten wat zijn ouders van hem verwachten en wat hij (of zij) hen kan geven. Het meest waardevolle hier is de overeenstemming tussen de partijen. Relaties met volwassenen zijn het belangrijkste aspect van het leven van adolescenten. Als er geen behoefte is aan volledige communicatie met volwassenen.