Sta je jezelf toe verdrietig te zijn en te huilen? Ik ervaar nog steeds problemen met het vermogen om te huilen, ik voel een sterk verlangen en weerstand tussen de oogspieren en het hoofd, herinner ik me tijdens mijn hypnotherapietraining deed zelfs een truikraag op mijn gezicht, zodat niemand mij zou zien huilen. Maar op een dag, tijdens een open werk in een groep, in de rol van cliënt, huilde ik van plezier. Tranen vloeiden gemakkelijk. Er waren veel collega's in de buurt toen ze mijn trauma met schaamte verwerkten. Waarom kon ik dit ooit doen? De therapeut sprak, waardoor ik me normaal voelde en het recht had om dat te zijn steun en volledig vertrouwen. De spieren ontspanden zich en ik voelde innerlijke vrijheid. Veel cliënten, vooral mannen, staan ​​zichzelf niet toe om te huilen. Ik kwam eens een ongewoon geval tegen waarin een cliënt zichzelf eenvoudigweg niet kon toestaan ​​zichzelf onder ogen te zien. Aanvankelijk ontkende hij zijn woede, maar later besefte hij tenminste het belang ervan. Maar helaas was het echt erg. Natuurlijk heb ik niet geprobeerd in te breken in een moeilijk bereikbare, dure schat. Maar ik heb verschillende benaderingen en methoden geprobeerd, zodat de cliënt de kans kreeg om met tranen in contact te komen. Ik dacht er zelfs aan om in zijn bijzijn te huilen. Ik zei niet direct dat ik iets deed om hem verdrietig te maken en te huilen. Natuurlijk niet. Ik provoceer zelden mensen. Hoewel directe vragen provoceren. Ik gaf één taak en vroeg om oude muziek te vinden voor nostalgie. Gisteren heb ik de film "All About My Mother" gezien, ik denk dat het Italiaans is. En je weet waarschijnlijk hoe Italianen met emoties omgaan mijn processen met mijn vader, met de crisis. De film bleek emotioneel voor mij, met momenten, natuurlijk, pijn, maar genezing. De film gaat over hoe de heldin - een moeder, een vrouw, een vriend, doorleefde haar verliezen en accepteerde nieuwe liefde in dit verdriet. In eerste instantie begreep ik de toestemming van de heldin om iedereen te helpen niet, terwijl ze zelf in een moeilijke situatie verkeerde. Maar ik besefte al snel dat als je rouwt, er een kans ontstaat voor een uitlaatklep voor spanning en pijn. Door het oude los te laten, kun je het nieuwe binnenlaten: mensen, steun, respect, liefde. In verdriet verenigen mensen zich en ervaren ze gemakkelijker verliezen en moeilijkheden. De volgende ochtend voelde ik me zo goed! Ik wilde iets doen. Ik bakte heerlijke pannenkoeken begeleid door heerlijke, opzwepende muziek. Lieve mensen, laat je emoties nu op een veilige manier los..