Dit is niet het verhaal van één incident, maar eerder een collectief literair beeld. Dit is niet gebeurd, maar ik denk dat het heel goed had kunnen gebeuren. Maria is een echte accountant, accuraat, beheerst en professioneel. Nastya is haar dochter, 6 jaar oud. Het is eind december, de sneeuw valt als een muur en verandert in pap onder de voeten. Masha neemt haar dochter mee naar de klas. Ze zijn te laat vanwege de files en de kwartaalrapportage...Nastya wil niet nog een keer. Mama legt nog eens uit hoe belangrijk dit is voor de toekomst, dat er een woord ‘moeten’ bestaat. Nastya sjokt voort omdat ze weet dat niet gaan onmogelijk is. En dan, even bevriezend, kijkt hij naar zijn moeder en vraagt ​​kalm: “Mam, waarom hou je niet van mij?” Even leek het Masha alsof iemand de deur voor haar ziel wijd had geopend, en sneeuw en een sneeuwstorm stormden als ongenode gasten naar haar toe. "Waarom o waarom? Ik doe alles voor haar, om haar op te voeden tot een goed mens...” En Nastya groeit echt op tot een braaf meisje. Gehoorzaam, verantwoordelijk, slim. Ze tekent goed, leest vloeiend, telt tot honderd – een prestatie op haar leeftijd! En Masha is er zeker van dat Nastya een schitterende toekomst te wachten staat, dat ze met haar vastberadenheid en toewijding alles zal bereiken. De logica geeft toe... Masha begrijpt dat ze iets moet beantwoorden, maar er komt niets waardevols in me op... - Waarom jij denk je van wel? - vraagt ​​Masha uiteindelijk. "Ik weet het niet", antwoordt Nastya eerlijk en verhoogt haar tempo. Ze wilde niemand van streek maken, ze wil geen vragen meer, ze heeft er nu al met heel haar hart spijt van dat ze zich heeft uitgesproken... Maar ze is een kind - ze had geen idee dat haar moeder zo op haar zou reageren woorden - Ja, ik vind het niet leuk. Als ik niet van je hield, zou ik dan zoveel moeite in je opvoeding steken? Ik doe zo mijn best om je te laten opgroeien tot een braaf meisje. Ik koop nieuw speelgoed voor je, als je erom vraagt, breng ik veel tijd met je door... Ik knuffel en kus je... Ik... vervolgde Masha. Ze zocht naar logische argumenten, ze probeerde koste wat het kost haar dochter van haar liefde te overtuigen... Maar Nastya dacht dat ze naar een oude kapotte plaat luisterde. En mama had gelijk, ze houdt van haar. Alleen Nastya had ijs in haar ziel. Ze wilde dat haar moeder warm en levend was, dat ze vandaag de les mocht overslaan, haar nu meteen zou omhelzen, het zou begrijpen, zodat Nastya met haar naast haar een klein, spontaan kind kon zijn, zodat ze tenminste soms kon spelen en ondeugend zijn, zodat ze in het heden kon leven en niet de toekomst najaagde... Ze wist niet hoe ze het moest uitdrukken, ze wist niet eens dat dit allemaal mogelijk was, de woorden 'Mam. , waarom hou je niet van mij? waren de meest nauwkeurige waartoe ze in staat was toen ze zes jaar oud was. Masha viel stil. Haar ziel begon pijn te doen, zoals een bevroren plek pijn doet als je een warme plek binnenloopt. Plotseling herinnerde ik het me, waarom herinnerde ik het me nu? - Hoe hij en zijn moeder door de tuin liepen. Het sneeuwde op precies dezelfde manier, ze maakten een sneeuwpop, speelden toen sneeuwballen en maakten toen 'engelen' in de sneeuw, en rolden toen gewoon rond in de sneeuw en keken hoe nieuwe vlokken van bovenaf vlogen en vlogen boom en huilde. Hete tranen stroomden ongecontroleerd over mijn wangen. ‘Mama, wat is er met je aan de hand, mama!’ – Nastya herinnerde zich niet meer dat haar moeder kon huilen. "Niet doen, mama, vergeef me, mama, ik zal dit niet nog een keer doen, ik ga naar de les, ik zal je altijd gehoorzamen, altijd, huil gewoon niet, mama", babbelde een betraande Nastya terwijl ze knuffelde de knieën van haar moeder... Moeders auto verliet vroegtijdig en onverwacht het leven. Moeder was warm en zacht, als een donzige sjaal van Orenburg. Het was interessant om bij haar te zijn, Masha voelde zich echt gelukkig met haar. En toen eindigde het allemaal, als een droom van de ene op de andere dag. Masha bleef bij haar vader; het was ook voor hem moeilijk, pijnlijk en bitter. Ze leek op haar moeder, dus haar uiterlijk herinnerde vader aan verdriet. Hij zei ook dat het nu moeilijk voor hem zou zijn om haar alleen op te voeden, en dat ze hem in alles zou moeten helpen. Ze hield van haar vader en probeerde hem te plezieren met haar successen. Na verloop van tijd werden het er steeds meer, maar ze voelde zich steeds minder. Het was alsof ze de deur naar haar hart had vastgespijkerd, zodat verdriet en ongeluk nooit meer zouden kunnen gebeuren.