Hoewel cognitieve psychotherapie zich niet verplicht tot een gedetailleerde onderdompeling in het verleden, waarbij kinderverhalen en trauma's aan het licht komen, maar eerder met het heden werkt, is het nog steeds onmogelijk om zonder herinneringen aan de kindertijd te doen. Het is in de kindertijd, in de relatie tussen kind en ouder, dat er bronnen van fundamentele overtuigingen zijn die een volwassene niet toestaan ​​gelukkig te zijn. Kritiek van ouders, emotionele instabiliteit van ouders, gebrek aan emotionele steun, het blokkeren van de expressie van negatieve emoties - dit alles leidt vervolgens tot fundamentele twijfel aan jezelf, en tot het gevoel dat niemand geïnteresseerd is in je gevoelens, en tot een al te acute perceptie van afwijzing, en nog veel meer. Herinneren hoe het was in de kindertijd, om de kindertijd te scheiden van het heden, wanneer een persoon volwassen is en niet langer hulpeloos is en veel kan inhalen, compenseren en heroverwegen - het is erg belangrijk hier ontstaan ​​​​vaak problemen tijdens de therapie. De cliënt zegt: Ik heb een absoluut gelukkige jeugd gehad. Of hij wil gewoon niet bespreken en onthouden wat er mis was. De volgende houdingen zijn in strijd met het besef van de pijn van kinderen: je kunt niet boos zijn op je ouders. Door mijn ouders uit te schelden, verraad ik ze. Dit geldt vooral in gevallen waarin de ouders over het algemeen het beste voor het kind wilden, van hem hielden en probeerden hem zo goed mogelijk op te voeden. Maar hun eigen beperkingen lieten dit niet toe. Ze waren zelf zwak, depressief, emotioneel onstabiel, overbezorgd met de beste bedoelingen, perfectionisten - er zijn veel opties. Het is alleen zo dat wanneer een kind aan flagrante wreedheid is blootgesteld, het gemakkelijker is om dit te beseffen en gemakkelijker boos te worden, ook al zijn de gevolgen ernstig. Maar om boos te worden op een ouder die bijvoorbeeld ‘zijn leven aan jou heeft gegeven’ (hoewel het beter zou zijn om zijn leven niet af te leggen, maar om het te leven, zijn eigen leven en uit liefde en liefde voor het kind te zorgen) afhankelijk van de behoeften) - hier is het moeilijker... Het is hier heel belangrijk om te beseffen dat alle ouders, allemaal, onvolmaakt zijn. Iedere ouder heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen beperkingen. En het is niet onze taak om de ouder te beoordelen, laat staan ​​om te stoppen met van hem te houden - maar om te beseffen wat het kind in zijn kindertijd niet heeft gekregen en hoe hij ermee om moest gaan. Welke tekortkomingen bracht hij mee naar de volwassen wereld? Ja, soms is het belangrijk om jezelf toe te staan ​​boos te worden op je ouders; dit is de enige manier om jouw verantwoordelijkheid te scheiden van hun verantwoordelijkheid. Begrijp dat een klein kind a priori minder verantwoordelijk is voor zichzelf dan zijn ouders. De rol van een kind impliceert kwetsbaarheid, afhankelijkheid en een dringende behoefte aan liefde en zorg. In al deze behoeften wordt idealiter door ouders voorzien. Of het bevredigt niet en iemand groeit op met ontevreden of onvoldoende bevredigde behoeften aan liefde, zorg... Het is van cruciaal belang om deze behoeften en tekorten te onderkennen! Pas later begrijp je wat de ouders precies tegenhield, wat hun eigen verhaal is. Begrijp, vergeef.