Auteur: Vitaly Pichugin Soms eist de ziel plotseling en eerlijk verontwaardigd te zijn. Als de geest nog niet heeft gereageerd, staan ​​emoties al klaar om over te stromen. Ik schijn te weten hoe ik moet reageren op situaties waarin ik verontwaardigd wil zijn. Heb je er een hekel aan als vreemden je spullen afpakken? Weinig mensen zullen het leuk vinden. Ik vind het ook niet leuk. Op de een of andere manier gebeurde het volgende in de kleedkamer van het fitnesscentrum. Ik was me aan het aankleden na de training, er waren bijna geen mensen, ik haalde mijn spullen uit het kluisje en legde ze op de bank neer. Ik hou ervan als de kleedkamer vrij is, niet krap en niet aanstootgevend, grote mensen hebben ruimte nodig. Terwijl ik mijn trui aantrok, veranderde het beeld dramatisch. Ik zie een man bukken en met zijn handen door mijn spullen gaan. De eerste gedachte - nou ja, waarvoor, alle banken zijn gratis, waarom zou je je druk maken en dingen verplaatsen? Ik was intern verontwaardigd en zei niets hardop. En hij deed het juiste. Het blijkt dat de man helemaal niets ziet. Hij ziet mij en de spullen op de bank niet, dus voelt hij de ruimte voordat hij daar gaat zitten. Hij is blind. Blijkbaar zwom hij in het zwembad, kwam met een witte stok de kleedkamer binnen, raakte met zijn handen de laden met kleding aan, op zoek naar waar hij zijn kleding liet liggen. In plaats van verontwaardiging voelde ik sympathie. We moeten niet verontwaardigd zijn, maar helpen. Ik legde mijn spullen weg, zodat ze de blinde man niet zouden storen. Voor mij is het gemakkelijk, maar voor hem is het moeilijk om een ​​andere bank te zoeken. Ik moet de situatie gewoon comfortabel maken voor zowel hem als mijzelf. Nou, goed. Stel je voor dat de situatie hetzelfde is, alleen worden mijn spullen verplaatst door een jonge, gezonde man die te lui is om twee meter naar een andere bank te lopen, maar hier precies op wil zitten, naast zijn kluisje. Is er enige reden om verontwaardigd te zijn? Het lijkt er te zijn, maar is het nodig? In het eerste geval is de persoon duidelijk visueel gehandicapt; dit is de tweede of eerste groep handicaps. Je kunt met zulke mensen sympathiseren en, indien mogelijk, helpen. In het tweede geval is de jongeman lichamelijk gezond, maar intellectueel of geestelijk enigszins gehandicapt. Het gebeurde op deze manier, ongeacht de reden, en hier in de kleedkamer is het te laat om hem op te voeden (te behandelen), gewoon met hem te sympathiseren. Ik kan een blinde niet genezen, net zoals ik een verstandelijk gehandicapte niet kan genezen. Het ligt binnen mijn macht om te begrijpen, te helpen en geen conflict aan te gaan. Moeten we verontwaardigd zijn? De realiteit is dat het onmogelijk is om een ​​levensdokter te zijn; je kunt niet alles en iedereen genezen, en dat is nauwelijks nodig. Laten we toestaan ​​dat de wereld onvolmaakt is. Als het echter mogelijk is om iets te doen, in ieder geval niet om verontwaardigd te zijn, maar soms om te helpen, dan is het juist en redelijk om het te doen. Wat als een verstandelijk gehandicapte onbeschaamd wordt, dreigt, aanvalt? In dit geval is het niet nodig om jezelf te verontwaardigen, je moet jezelf verdedigen, soms met een woord, soms met een vuist tegen het voorhoofd, maar kalm en zelfverzekerd, in verhouding tot de dreiging. Zoals we zien is verontwaardiging niet nodig, noch wanneer je moet helpen, noch wanneer je jezelf moet verdedigen.