Onlangs kreeg ik een telefoontje van een tik tok blogger. De essentie van ons minutenlange gesprek was dat ze mij waarschuwde dat binnenkort een meisje dat haar handen snijdt mij zal bellen. En inderdaad, ze belde me en vertelde me met kalme stem dat ze zichzelf sneed. Omdat de blogger (zoals het meisje haar noemde) zichzelf niet voorstelde, dacht ik dat het de moeder van het meisje was die om hulp vroeg met haar kind. Maar nee, het meisje had een slechte relatie met haar moeder; volgens haar was hun relatie gebaseerd op conflicten. Toen ik haar vroeg waarom ze haar handen afsneed, zei ze: ‘Ik haat mezelf, ik wil dood. Soms denk ik erover om harder op het mes te drukken om het te laten eindigen. Eerlijk gezegd is het erg pijnlijk om zulke woorden van een kind te horen. Maar toen herinnerde ik me meteen dat mijn functie als psycholoog niet beperkt is tot 'gewoon medelijden hebben' - ik moet haar helpen begrijpen dat het beter is om sterke emoties op een andere manier te ervaren. Natuurlijk begreep ik dat ze zichzelf haatte ‘via haar moeder’, die niet in haar geïnteresseerd was, niet vroeg waar deze snijwonden aan haar handen vandaan kwamen – maar tegelijkertijd wist ik dat mijn moeder was wie ze was, ze was en zou zijn, en we zouden haar nergens heen brengen, niet overdag. Daarom heb ik de hele dialoog gebaseerd op wat het meisje doormaakte. Over het algemeen snijden tieners zichzelf als ze sterke, pijnlijke emoties niet kunnen overleven. Als we deze acties vertalen in de taal die we kennen, roepen ze naar ons: “Kijk me aan! Ik heb pijn, ik lijd.” Maar wat doen ouders meestal als ze zien dat hun kind zichzelf pijn doet - alles behalve proberen te begrijpen wat erachter zit, hoe ze kunnen helpen. Sommigen worden hysterisch en klagen: "Waarom doe je mij dit aan?" Anderen gaan op zoek naar ziekenhuizen waar het kind zal worden behandeld, omdat ze denken dat normale kinderen zichzelf niet snijden. Maar weinig ouders zullen proberen rustig met hun te praten kind en stel de vraag, misschien geeft hij hem emotioneel echt niets. Tieners doen zichzelf immers vaak pijn om de aandacht te trekken van de mensen van wie ze liefde verwachten. Ze hebben meestal een heimelijk verlangen om hun dierbaren zich schuldig te laten voelen omdat ze hen verwaarloosd hebben en omdat ze zich zo voelen. Maar dit is niet omdat ze zo slecht zijn, ze weten gewoon niet dat er een andere manier is. Trouwens, met het meisje met wie we een gesprek hadden, hebben we een visualisatietechniek toegepast om naar interne bronnen te zoeken. Ik nodigde haar uit om zich een spruit (een symbool van het ontwaken van het leven) in haar voor te stellen en deze zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven. Het eerste wat ze zei was: ‘Hij is zwart, alsof hij verbrand is. beweegt niet eens.” We hebben wat tijd besteed aan het laten groeien van een nieuwe spruit en als gevolg daarvan bleek het "lichtgevend, glad, als een lelietje-van-dalen en zwaaiend in de wind" - dat wil zeggen, het werd levend)). Ik stelde voor dat ze het zou tekenen en, op moeilijke momenten, dit beeld altijd zou reproduceren, wat haar verlangen om te leven zou doen ontwaken. Ik kan er niet 100% zeker van zijn dat het zal werken, maar toen ze aan het einde van het gesprek zei “je hebt me geholpen” en ik een glimlach op haar gezicht voelde, was ik trots op onze gezamenlijke inspanningen. Ik voelde zowel haar pijn als haar ontluikende hoop en begreep dat dit het leven is in al zijn verschijningsvormen - soms wreed, maar altijd hoop en vertrouwen gevend dat alles beter kan worden.