Van de auteur: Vaak zijn mensen verstrikt in dichte vooroordelen en valse attitudes. Dit maakt ze agressief of ongelukkig. Wie kan deze kronkelige kluwen, deze explosieve situatie ontrafelen? Wie kan het veld leegmaken? Circulatie van patiënten in de natuur, of logotherapie aan de kust. Er is zo'n geweldige plek in Gelendzhik. Het heet "Krucha". Dit is er niet, dichter bij de Mayak, de plaats waar een restaurant “On the Steep” is. Dus voor degenen die graag drinken en eten: verdwaal niet. De plaats is wild. Open zee met helder water. De kust is rotsachtig. Grenzend aan een hoge klif. Via de trap dalen ze af naar de zee. Een gewone onverharde weg leidt daar vanuit het microdistrict Parus. Af en toe komen mensen er met hun eigen auto langs naar Krucha. En degenen die geen eigen vervoer hebben en zichzelf niet willen belasten met fysieke activiteit, bestellen een taxi. Vaak dwalen mensen, arme kerels, die niet anders weten, over deze rotsachtige weg, zwetend in de hitte. Zo waren wij ook. Het was “Krucha” (schone zee) waar we verliefd op werden in Gelendjik. Twaalf jaar op rij kwamen mijn vrouw en ik als ‘wilden’ naar Gelendjik en huurden woningen. Daarna vestigden we ons definitief en behielden ons appartement in Moskou. Dus ontdekten we een andere, unieke Gelendzhik. We lopen niet over een onverharde weg naar open zee, maar over een pad door het bos. Bezoekende voetgangers kennen dit pad niet. En wij vinden het heel erg voor ze. En laatst ging ik, zoals gewoonlijk, in helder water zwemmen. Opgemerkt moet worden dat er relatief weinig mensen op deze plaats zijn. Niet zoals in de omgeving van Gelendzhik Bay, waar talloze stranden zijn bedekt met verschillende lagen menselijke lichamen. Je zult daar niet eens een specifiek persoon kunnen zien! Op Krucha is het een heel andere zaak. En toen kwam ik onlangs alleen naar de wilde kust. Gesetteld. Niet ver van mij zag ik een lichtbruin vrouwelijk lichaam van verbazingwekkende schoonheid uitgespreid op de kust. Hij lag op zijn rug en bedekte zijn hoofd. De delicate Venus van Milo kan rusten. Bazarov uit Toergenjevs 'Fathers and Sons', een nihilist, natuuronderzoeker en arts, riep in dit geval steevast uit: 'Wat een luxueus lichaam! Nu tenminste naar het anatomische theater.' Zo heette het anatomisch museum destijds. Ik, geïnspireerd door hogere esthetische gevoelens, ervoer iets heel anders. Ik wilde heel graag het gezicht zien van de vrouw die dit vrouwelijke, atletische lichaam van het klassieke type bezat. Ik benaderde haar. Ze opende haar gezicht en begroette me. Het blijkt dat ze mij kent. Ik herkende haar niet meteen. Het bleek dezelfde vrouw te zijn die mijn vrouw en ik een week geleden, op de terugweg, 'ophaalden' op een onverharde weg en ons door het bos naar Gelendjik brachten. Ze was met een jonge man. Onderweg maakten ze foto’s van elkaar. We namen ze voor vakantiegangers. Boze tongen noemen ze ‘stervend’. Wij zijn toen gaan praten. We kwamen erachter dat het geen toeristen zijn. Ze werkt in een hotelcomplex. Hij kwam naar haar toe vanuit een naburig dorp. Ze kennen elkaar al heel lang. Als afscheid overhandigde ik haar en hem afzonderlijk mijn visitekaartje. Dat is de achtergrond. Ze nam overigens niet de moeite om in te loggen op mijn educatieve website. Ze heeft geen tijd. Ik denk niet dat hij of zij van plan was om de komende honderd jaar een behandeling bij mij te zoeken. Sjablonen en stereotypen houden mensen stevig in hun ketenen. Het denken is beperkt. Het leven verloopt op het niveau van het bevredigen van de meest dringende behoeften. Wat voor soort beweging kan er hier zijn in de richting van, zo niet zelfverbetering, dan toch op zijn minst een elementair verlangen om iets ten goede te veranderen? Hiervoor moeten er gunstige voorwaarden zijn: zoek in ieder geval een redelijk persoon die u zal vertellen in welke richting u moet gaan. De weg naar inzicht is niet gemakkelijk of eenvoudig. Nu begonnen we te praten als oude bekenden. Ja, trouwens, wat betreft mijn illusies over hemelse schoonheid... Zoals de Vos uit 'De Kleine Prins' van Antoine de Saint-Exupéry zei: 'Er bestaat geen perfectie in de wereld.' Ik wil je eraan herinneren hoe het was. In gesprek met de Kleine PrinsEen vos, achtervolgd door jagers omdat hij kippen heeft gestolen, vraagt ​​of er jagers op zijn planeet zijn. Hij antwoordt dat nee. De vos is er blij mee. Maar toen hij erachter kwam dat er geen kippen waren, riep hij teleurgesteld uit: “Eh, er bestaat geen perfectie in de wereld!” De huid van haar gezicht is niet glad, veranderd, met een lichte uitslag. Hier en daar op het lichaam hielden ongezonde kleine belletjes stevig hun plaats vast. Dit alles heeft de algehele visuele aantrekkingskracht niet bedorven. Bovendien was de maag niet bezaaid met littekenveranderingen, zoals het geval is bij vrouwen die bevallen zijn. Ze was mooi als een meisje. Maar men voelde dat er iets mis was met haar stofwisseling. Ze vervolgde verder. Ze heeft hypotensie en frequente migraine-achtige hoofdpijn. Constipatie. Cervicale erosie. We zijn er trouwens achter gekomen, om het zo maar te zeggen. Ik was geïnteresseerd in haar genetica. Waar, vanaf welke planeet verscheen ze op deze aarde. "Ben jij net als je moeder?" - Ik heb gevraagd. “Nee, het is net als mijn vader, mijn moeder is dik”, antwoordde ze. Voor zover ik uit andere kenmerken begrijp, zou de Trojaanse oorlog nooit zijn begonnen vanwege haar moeder. Voor degenen die de oude Griekse mythen niet kennen, zal ik het uitleggen. De Trojaanse oorlog begon als gevolg van de ontvoering van de mooie Helena. Toen vertelde ze mij het volgende. Haar grootmoeder van vaderskant, die al twee mislukte, duidelijk gedegenereerde kinderen had, werd tijdens de bezetting van een deel van Kuban zwanger van een Duitser. Nee, hij heeft haar niet verkracht. Ze werkte als schoonmaakster in een ziekenhuis. Hij was een dokter. Dit is hoe haar vader werd geboren: een lange, slanke blondine met blauwe ogen. Hij werkte als vrachtwagenchauffeur. Hij stierf op 50-jarige leeftijd aan een zware beroerte. Ik moet toegeven dat ik altijd geïnteresseerd ben geweest in genetica, en alles wat met de oorsprong te maken heeft, zit stevig in mijn geheugen verankerd. Van kinds af aan herinner ik me dat een jongen genaamd Vasya voortdurend ‘een lui Usher’ werd genoemd. In het Moldavisch, waar geen verbuigingen voorkomen, betekent dit letterlijk dat deze jongen uit Usher komt. Van mijn moeder en van mijn buren wist ik, zelfs als kind, dat Usher (zo heet hij) een Jood was en een vreselijke libertijn. Als familieman, met zijn eigen kinderen, maakte hij vrouwen links en rechts zwanger. Toen ik als kind door de straat liep, zag ik een duidelijk ziek meisje roerloos op de drempel van haar huis zitten met gebogen hoofd. Het was Vasya's zus. En na de oorlog kwam ik als volwassene voor een korte tijd naar mijn geboorteland. Ik ontmoette een kleine 80-jarige vrouw op straat. Ze was opgewekt en intellectueel intact. We begonnen te praten. Ik wist dat ze Vasya's moeder was. Ze zei dat Vasya erg slim en intelligent is, succesvol getrouwd is, dat zijn kinderen gezond zijn en als leraar in een naburig dorp werkt. Ze vertelde over zichzelf dat ze een etnisch raszuivere Rus was, die vastzat in Bessarabië (Moldavië) toen dit gebied in 1918 door de Roemenen van Rusland werd afgescheurd. Ze trouwde met een Moldaviër. Haar dochter bij hem was gedegenereerd en geestelijk gehandicapt. Maar Vasya is van kinds af aan zeer succesvol en slim geweest. Ik liet niet eens zien dat ik het oorsprongsverhaal van haar succesvolle zoon kende. Wanneer twee volwaardige genetische principes elkaar ontmoeten – vrouwelijk en mannelijk – groeit er een gezonde, volbloed boom. Dit is hoe het lot van de mens soms afloopt! Laten we echter teruggaan naar ons oorspronkelijke gesprek. Ik kwam erachter dat deze vrouw 35 jaar oud is. Ze was getrouwd. Haar dochter is 15 jaar oud. Ze scheidde van haar eerste echtgenoot. Vervolgens was ze anderhalf jaar lang officieel getrouwd met de man met wie ze tijdens onze eerste ontmoeting was. Hij is seksueel onbekwaam. Daarom gingen ze uit elkaar. Hij is erg dol op haar. Aandacht voor haar dochter. Hij omschrijft zijn houding ten opzichte van deze persoon als volgt: "Nou, net als een koffer zonder handvat is hij moeilijk te dragen, maar het is zonde om hem weg te gooien." Ze zei dat haar vriend een sekstherapeut had geraadpleegd. Hij gaf hem een ​​fles met een soort stimulerend mengsel, waarvoor hij drieënhalfduizend roebel in rekening bracht. Het effect was niet volledig en van korte duur. Ik heb geen dokters meer gezien. Ik vraag haar: “Heb je echt seks nodig?” Hij antwoordt daar niet zo veel op. Ze is zich ervan bewust dat de mannen om haar heen niet vies zijn van seks met haar.