Stap 3. “Debriefing” Als je situaties en gebeurtenissen hebt geanalyseerd waarin je regelmatig emotionele irritatie en woede ervaart, dan is het tijd om uit te zoeken of je op deze manier moet reageren op wat je irriteert om je heen irriteren en woede en irritatie veroorzaken, dan moet je aan heel simpele dingen denken en ze voor jezelf als objectieve feiten accepteren. De feiten die bestaan ​​in menselijke relaties zijn de objectieve kant van deze interactie. Of je deze feiten nu leuk vindt of niet, ze zullen niet ophouden te bestaan. Misschien is het zinvol om uw standpunt te heroverwegen en ze niet langer te subjectief waar te nemen. Er worden bijvoorbeeld heel vaak irritatie en woede getoond door mensen die te veel op zichzelf gericht zijn, egocentrisch, trots, ijdel en veeleisend ten opzichte van anderen. In relaties met anderen laten ze zich vaak leiden door de principes van verplichting. De objectieve realiteit is echter dat: - in dit leven niemand iets aan iemand verschuldigd is, niemand iets aan iemand verschuldigd is. Als iemand anders iets voor je heeft gedaan, wees hem dan dankbaar. Omdat hij het volste recht had om niets voor je te doen als hij het zelf niet wilde. Als hij niets voor je wil doen, is dat zijn keuze. En hij heeft het recht om een ​​keuze te maken die niet in jouw voordeel is. Net zoals u het volste recht hebt om niet een soortgelijke keuze te maken ten gunste van een ander. Een dergelijk recht voor uzelf erkennen, het voor iemand anders erkennen - in dit leven is niemand verplicht u te begrijpen, u met begrip te behandelen, is niet verplicht om rekening te houden met uw belangen, of uw belangen boven die van henzelf te stellen. Een andere persoon heeft zijn eigen interesses, heeft zijn eigen verlangens. En hij heeft het volste recht om zijn belangen boven die van jou te stellen. Net zoals jijzelf het recht hebt om jouw belangen boven de belangen en verlangens van een ander te stellen. In dit leven is niemand verplicht jou te respecteren, waarderen of eren. Je wekt respect op bij anderen, of je doet het niet. Het hangt van jou af, jij bent het die een gevoel van respect voor jezelf vormt door je eigen gedrag, je houding ten opzichte van anderen, enz. Alle situaties die irritatie en woede veroorzaken in verband met relaties met anderen kunnen vanuit een objectief gezichtspunt worden geanalyseerd. en tot de conclusie komen dat u zelf buitensporige eisen stelt aan anderen en aan de manier waarop u wilt dat zij u behandelen. Het feit dat mensen niet overeenkomen met jouw idee over hoe je verwacht behandeld te worden en je irriteert, leidt ertoe dat je in een staat van woede terechtkomt. Waar ben je boos over? Is het omdat de mensen om u heen u niet willen behandelen zoals u verwacht? Is het omdat je ze niet kunt dwingen en niet de houding kunt eisen die je verlangt? Woede en irritatie zijn immers vaak een uiting van iemands onvermogen om met iemand of iets om te gaan. Maar zijn ze je iets verschuldigd? Uiteraard niet. Als je merkt dat levenloze voorwerpen of huisdieren meestal irritatie en woede bij je veroorzaken, dan moet je een heel voor de hand liggend feit toegeven. Je kunt ze niet beïnvloeden. Of je nu boos op ze bent of niet, het verandert niets. Wat is dan de zin van deze woede? Het heeft duidelijk geen zin als kleine kinderen, vooral die van jou, je woede en irritatie bezorgen, dan is je reactie misschien niet helemaal gerechtvaardigd. Kinderen zien de wereld niet met dezelfde ogen als volwassenen. Ze begrijpen oprecht niet waarom ze niet door plassen kunnen rennen en in de modder kunnen ploffen, naar bed kunnen gaan wanneer ze willen, en eten als ze trek hebben, enz. Ouders van kinderen, en ook tieners, zijn vaak ontevreden over hun ongehoorzaamheid. Niettemin zijn de leeftijdsgebonden crises die kinderen op een of ander moment in hun leven ervaren volkomen natuurlijke en zeer belangrijke fasen in de vorming van hun persoonlijkheid. Door ze te onderdrukken voorkomen ouders dat hun kinderen opgroeien en onafhankelijk worden. Het is mij meer dan eens opgevallen.