Vaak krijg ik de vraag waarin een klinisch psycholoog verschilt van een gewone psycholoog? Wat is zijn baan? Ik zal proberen het uit te leggen. Een klinisch psycholoog studeert naast de basispsychologie ook psychiatrie, neurologie, psychofarmacologie, neuropsychologie, pathopsychologie, persoonlijkheidsstoornissen, psychologie van afwijkend gedrag, verslaving en vele andere onderwerpen. Waarom beschrijf ik de disciplines die ik studeer zo gedetailleerd? – omdat het belangrijk is om de oorzaken en gevolgen van ziekten en afwijkingen buiten de grenzen van nauwe specialisatie te zien. De minimale opleidingsduur voor een klinisch psycholoog bedraagt ​​één jaar. Het maximum is een leven lang. Een opleiding omvat ook een praktijkopleiding in een psychiatrisch ziekenhuis. Met mijn medestudenten woonde ik bijvoorbeeld elke week het onderzoek van patiënten bij, de uitvoering van een pathopsychologisch experiment, en ons huiswerk was om zelfstandig een conclusie te schrijven op basis van de onderzoeksresultaten. We hebben geleerd normaliteit van pathologie te scheiden. We leerden gezonde, intacte delen van de persoonlijkheid te onderscheiden van de beschadigde. Dit is tenslotte een hulpbron die nodig is voor de correctie en aanpassing van een persoon in de samenleving! Wat is het directe werk van een klinisch psycholoog? Met behulp van speciale technieken wordt onderzoek gedaan naar het geheugen, de aandacht, het denken en de intelligentie van de patiënt. Ieder cluster van psychische stoornissen wordt immers gekenmerkt door zijn eigen specifieke stoornissen. Bij schizofreniespectrumstoornissen zal het denken bijvoorbeeld altijd tot op zekere hoogte beperkt zijn, maar de aandacht en intelligentie zullen behouden blijven. Bij organische stoornissen (traumatisch hersenletsel, epilepsie) zal het denken daarentegen behouden blijven, maar het geheugen en de aandacht zullen worden aangetast. Dit is het belangrijkste werk van een klinisch psycholoog: een pathopsychologisch experiment uitvoeren en een conclusie over de toestand schrijven van hogere mentale functies. En de psychiater trekt op basis van deze conclusie definitieve conclusies over de toestand van de psyche van de persoon. Hetzelfde symptoom kan immers kenmerkend zijn voor verschillende psychische stoornissen. En met pathodiagnose kunt u een nauwkeurige diagnose stellen. Om het bovenstaande samen te vatten, kunnen we zeggen dat een klinisch psycholoog een assistent van een psychiater is. De psychiater behandelt met pillen en de klinisch psycholoog helpt, vanuit het oogpunt van het behoud van mentale functies, de juiste benadering van de patiënt te vinden en hem te helpen terugkeren in de maatschappij en/of zich aan te passen aan het leven.