Toen mijn leraren me op alle mogelijke manieren lieten doorschemeren dat ze me met kinderen zagen werken, knikte ik met mijn hoofd, en toen ik het kantoor verliet, was ik lange tijd en luid verontwaardigd, waarbij ik mezelf en mijn klasgenoten ervan overtuigde dat dit volkomen onmogelijk was. “Nee, natuurlijk hou ik van kinderen, maar daarom zal ik nooit kinderpsychotherapeut worden. Het eerste wat ik wil is de helft van de ouders vermoorden omdat ze hun kinderen pijn hebben gedaan!”... en het leek gerechtvaardigde woede er kwam geen einde. Ik sloeg mezelf met mijn vuisten op de borst en zei dat ik het nut niet inzag om met een kind te werken, omdat hij terugkeerde naar het ouderlijke systeem, hij was te klein en onervaren om het te breken of te veranderen, wat betekent dat het het mocht allemaal niet baten... en ik hou er niet van om voor niets te werken. Of het nu gaat om verdriet of depressie, het is in ieder geval duidelijk dat je helpt. En dan waren er een heleboel dingen, zo veel dat het onmogelijk is om in een kort artikel te passen, misschien zal het ooit een goed boek blijken te zijn :) of niet erg goed, maar eerlijk en over het leven; En ik wilde mijn ouders niet langer vermoorden en met kinderen werken. Ik besefte plotseling (nou ja, niet zomaar ineens, maar na tien jaar persoonlijke therapie) dat de hele betekenis van mijn werk in de kinderpsychotherapie lag: alle hoop en ambities om van deze wereld een betere en gelukkiger plek te maken. . Ik zag mijn jeugd van buitenaf, in het volle zicht, en het werd zo doordringend duidelijk dat het niet langer mogelijk was iemand te willen vermoorden. Wij, ouders, komen van kinds af aan, we dragen door de jaren heen alle pijn en bitterheid van kindertranen, beledigingen, vernedering en verdriet met ons mee. We oefenen onze trauma’s en verliezen uit op onze kinderen, we ‘voeden’ ze op, leren ze, maken ze beter dan wij, lezen slimme boeken en tellen tot vijf als ze zulke bittere tranen laten vallen, we proberen ze ‘correct’ op te voeden, maar dan bam, we barsten in een schreeuw uit, heffen onze handpalm op onze kont, schudden de lucht met onze vuist, en dan lijden we lang en pijnlijk in onze ziel, waarvan we voor een deel zeker weten dat dit niet mogelijk is met een kind. We beloven onszelf dat dit nooit meer zal gebeuren, maar hier komt weer een ongehoorzaamheid en opnieuw keert onze kreet terug, net zoals die nooit is verdwenen. We dromen dat ze naar ons zullen luisteren, dat ze zullen doen wat we zeggen, omdat de hele wereld zich ooit niet veel bekommerde om wat we wel of niet willen, waar we over dromen of waar we verdrietig over zijn. En er was daar niemand die zou zeggen dat alles voorbij zou gaan, die 100% aan onze kant zou staan. En we zitten hier allemaal in hetzelfde schuitje... Kleuterschool, school, platteland... Nee, denk maar niet, ik tolereer op geen enkele manier wreedheid en sadisme jegens kinderen, of iemand anders in het algemeen. Een kindertrauma is geen excuus voor het hedendaagse geweld. Het is alleen zo dat ik nu zeker weet dat je, om een ​​gezonde volwassene op te voeden, een kinderpsychotherapeut nodig hebt. En dank God als ouders de kracht in zichzelf vinden en zeggen: “we hebben hulp nodig.”"...