Afscheid nemen, pijnlijk of niet, is in ieders leven wel eens gebeurd. Afscheid nemen van dierbaren en niet zozeer, van echtgenoten of van degenen die hen nooit zijn geworden. Elke scheiding is een breuk, een snee in het leven. Zelfs als het lijkt alsof er niets meer in het hart zit, geen liefde, geen tederheid, geen respect. Het maakt niet uit... Het verbreken van een relatie is nog steeds een realiteit. En het doet pijn. In mijn stad, in het koninkrijk van ijdelheid, roept iemand anders mij. Maar ik zal vergeten worden in mijn slaap en jij bent bij mij, mijn langverwachte de deur, de liefdevolle zon zal het huis binnenkomen. Als je niet komt, dan zeg je het me. Geloof me, ik zal je vergeten. Hoe kan ik dit allemaal overwinnen? Een lange weg naar het begin, maar op een dag zal ik dit pad kunnen bewandelen. Afscheid nemen na een breuk of echtscheiding is pijnlijk en vereist een zeer gevoelige en zorgzame houding ten opzichte van jezelf. Het is noodzakelijk om jezelf tijd en liefde te geven, zodat de wond geneest. Een niet-genezen wond in het hart zal zeker voelbaar zijn bij het aangaan van een nieuwe relatie. In wezen is een relatie een onvermijdelijke opening van het hart om de liefde van iemand anders binnen te laten en jouw liefde te geven. Als de relatie oppervlakkig was en het hart onverschillig bleef voor wat er gebeurde en gesloten bleef, kan de breuk vrijwel pijnloos zijn. In sommige gevallen is het het gesloten hart en het onvermogen om open te staan ​​voor liefde die duiden op niet-geleefde pijn die diep in de relatie verborgen is hart. Dit gebeurt na talloze scheidingen zonder de hartwond te genezen. Vervolgens 'legt' de persoon een pantser op zijn hart om niet weer open te gaan en niet 'in het hart te worden gestoken'. Nadat ze de relatie hebben verlaten, proberen zowel de man als de vrouw op verschillende manieren te 'terugkeren' naar het normale leven. En bijna altijd is het voor een vrouw moeilijker om dit pad van terugkeer te bewandelen. Dit is de psyche en de aard van een vrouw. Vooral als aan de andere kant haar familie en echtgenoot bleven, en zij en haar kinderen aan deze kust alleen waren. En in dit geval duren vergeving en afscheid in de regel jaren. Hoe proberen mensen op verschillende manieren met een breuk om te gaan? De gekozen methode om wonden te genezen hangt sterk af van de persoon zelf. Het komt voor dat iemand die net een relatie heeft verlaten (of heeft overleefd?) er onmiddellijk naar streeft om zo snel mogelijk een nieuwe relatie te beginnen. Dit gaat ook over pijn. Alleen in dit geval wordt therapie gekozen met behulp van deze vrij unieke methode. Mannen nemen hun toevlucht tot deze methode van harttherapie. Ze voelen een soort vage onzekerheid en ongemak. En... ze besluiten dat het tijd is om deze pijn uit hun hoofd en hart te gooien en een nieuwe romance te beginnen. Het is voor een vrouw of meisje moeilijker om direct na een breuk een beslissing te nemen over een nieuwe relatie. En dit komt door het feit dat als de relatie langdurig was, ze al volledig gehecht was aan haar partner. Zowel met de geest als met het hart. Wanneer is het vooral moeilijk om afscheid te nemen en te vergeven na een relatie die een soort stempel op het hart heeft gedrukt? Bijna altijd zijn dit langdurige relaties waarin sprake was van intimiteit, niet noodzakelijkerwijs fysiek. Dit is een huwelijk dat meerdere jaren heeft geduurd en er kinderen zijn geboren. Vrouwen ervaren een breuk zeer sterk na twee of drie decennia gezinsleven. Er is sprake van intense genegenheid van de kant van de vrouw en een vrijwel volledige afwezigheid van enige vorm van oprechte genegenheid van de kant van de man. Zo'n scheiding is een ramp voor een vrouw die de helft van haar leven aan hem, de 'ondankbare', 'gaf'... Er was liefde. Of passie. Of verliefd worden. En plotseling was de tweede deelnemer aan de relatie verdwenen. Hij vertrok, verraden, verlaten. Of hij was weg. En dit is ook pijn. En voor genezing, wederopstanding uit de staat van “kleine dood”, heb je ook tijd nodig, oprechtheid, een verlangen om genezen te worden. Een schets van een droom, een schets van hoop... Maar het zal niet gebeuren, het zal gebeuren. Het is niet gemakkelijk om te kunnen doorstrepen. Doorhalen is net zoiets als doden... Rimma Kazakova Wat verhindert genezing? Hoe komt het toch dat iemand onbewust (en soms bewust) daar op “daar” probeert te blijvenkust"? Het lijkt erop dat het verleden niet kan worden teruggegeven, en er was te veel pijn daar, en een toekomst kan niet worden opgebouwd met deze persoon, maar iets houdt je vast en staat je niet toe verder te gaan. Vastlopen in een staat van pijn, Gebeurt om verschillende redenen, en de belangrijkste zijn het verlangen om steun (lees liefde) te krijgen van dierbaren, en het gebrek aan kracht om verder te gaan. Gebrek aan vastberadenheid om die kust te verlaten en te landen op de kust waar een Er wacht je een nieuw leven, niet altijd prettig en niet geheel voorspelbaar, met de mogelijkheid om opnieuw te falen, een pijnlijke ervaring op te doen. Angst voor eenzaamheid, angst om alleen te zijn, angst voor pijn vermogen om een ​​nieuw, gelukkiger leven op te bouwen in nieuwe omstandigheden. Waarbij het gebrek aan vertrouwen in wat er goed zal gebeuren, beter is dan het was of is het is beter zonder hem (haar) dan met hem (haar), dan is er maar één remedie: eenzaamheid (gebrek aan nieuwe relaties) voor een bepaalde tijd en therapie (genezing) van hartpijn een nieuwe, serieuze relatie? Tijd is een goede genezer. En natuurlijk moet je de hartwond de tijd geven om te genezen en jezelf te voeden met eigenliefde. Hoeveel heeft het hart specifiek nodig zodat de pijn in het hart niet alleen afneemt, maar het hart zelf zich vrijelijk kan openen voor liefde in een relatie? Hier kun en moet je (naar mijn mening) terecht bij de speciale nummers die zijn ingesteld voor het herinneren van mensen. Ja, je moet de moed hebben om toe te geven dat de relatie dood is en niet meer tot leven kan worden gewekt. En daarom is het noodzakelijk om jezelf toe te staan ​​om hen te rouwen en te rouwen, zoals mensen doen met betrekking tot geliefden die zijn overleden uit het aardse leven. Dit zijn dus de tijddata: 3, 9, 40 dagen, een half jaar, per jaar, 3 dagen. Wat gebeurt er als een dierbare weggaat, de relatie verbreekt of jullie samen besluiten uit elkaar te gaan? Drie dagen is het tijdstip waarop de breuk plaatsvond, maar nog niet als een echte gebeurtenis wordt herkend. In de psychologie wordt deze tijd shock genoemd. De gebeurtenis wordt gezien als iets dat niet de persoon zelf is overkomen, maar alsof het iemand anders is overkomen. Alles gebeurt alsof in een droom. Wat te doen op dit moment, in deze drie dagen? Blijf leven.9 dagen. Nadat er drie dagen zijn verstreken, keert het bewustzijn terug naar het leven en begint de persoon te begrijpen dat DIT hem is overkomen, en dat dit geen vreselijke droom is, maar een harde realiteit. De pijn van het verlies wordt heel acuut gevoeld, en om deze pijn te verzachten, vestigt de gedachte zich vanbinnen dat dit allemaal gebeurt - voor de lol, en niet serieus. Dat ik de deur van mijn huis zou openen en dat hij, mijn geliefden, mij zou begroeten. Dat hij tot bezinning komt en terugkeert. Elk voorwerp doet aan hem denken en het lijkt alsof de persoon hier onzichtbaar dichtbij is. Het is onmogelijk te geloven wat werkelijkheid is geworden: ‘Ik word alleen gelaten.’ Het herkennen van deze nieuwe realiteit betekent dat ik naar de volgende fase ga van het beleven van de scheiding. Zonder te beseffen dat wat er is gebeurd waar is en dat het jou is overkomen, is verdere beweging op het pad van genezing onmogelijk. De gedachte: "Dit is niet waar!" verandert in "Het is waar, we zijn uit elkaar gegaan." 40 dagen. Dit is een tijd om de gevoelens te beleven die voortkomen uit een breuk, een scheiding. En helaas zijn deze gevoelens bijna altijd niet prettig. Woede, haat en woede ‘komen’ uit de diepten van de ziel als reactie op iets dat niet volgens het gewenste scenario gebeurde. Ze laten ons zien hoe sterk de verwachtingen waren voor deze relatie en DEZE persoon. “Ik wilde kinderen van hem krijgen. En hij, hoe kon hij mij dit aandoen?!” "Ik heb twintig jaar bij hem gewoond en hij vertrok, alsof deze jaren liefde, zorg, genegenheid en ervaringen niet bestonden?!" Woede ontstaat altijd als we niet krijgen wat we verwachten. En het doet echt pijn. Als een dierbare is overleden, kun je de woede niet voelen en beleven; er is een verbod op het uiten van dit gevoel. "Ik hield zoveel van hem, we waren zo dichtbij! Hoe kan ik woede voelen? Het doet gewoon pijn..." Het gevaar van het niet ervaren van woede in dit stadium leidt ertoe dat iemand na een gedwongen scheiding vast komt te zitten in de " 40 dagen" stadium en kan niet vergevenen laat je geliefde los. Dit geldt ook voor andere gevallen waarin de geliefde nog leeft en zich zelfs redelijk goed voelt met zijn nieuwe, jonge vrouw. Het uiten van woede en boosheid jegens de breuk (en zelfs jegens de persoon die de breuk heeft geïnitieerd) is het overgaan naar een nieuwe fase van de reis die 'genezing' wordt genoemd. De steun van dierbaren is hier erg belangrijk en mogelijk heeft u de hulp van een psycholoog nodig. Om geen woede te koesteren en niet in woede te blijven hangen, is in dit stadium ondersteuning van buitenaf nodig. Angst die in de plaats komt van woede na het verlies van een relatie of een dierbare, geeft aan dat genezing plaatsvindt in de door de natuur bepaalde volgorde. Angst is de reactie van een persoon op de afwezigheid in het heden van die persoon of op die relaties die een bepaalde levensvorm creëerden, vertrouwd en stabiel waren, of op zijn minst een aantal andere voordelen opleverden: “Kom terug, ik zal alles vergeven!” - als je deze zin zou kunnen gebruiken om je geliefde of gezondigde echtgenoot terug te brengen, zou het 24 uur lang als een mantra worden uitgesproken. Maar als je geen “beslissende” stappen onderneemt om een ​​persoon of relatie terug te geven en daardoor geen vertraging in de genezing creëert, dan... vindt binnen ongeveer zes maanden de degeneratie van angst in verdriet plaats of de relatie met hem wordt herinnerd is een indicator van een kwalitatieve doorbraak voorwaarts, van woede naar liefde. Op het pad van genezing is het vermogen om liefde te voelen voor een voormalige partner een indicatie van het vermogen om verder te gaan en een andere, aangename relatie te vinden. Als je vastzit in woede en het enige dat in je opkomt als je aan je ex denkt is: “Hij is een klootzak!”, dan kan genezing niet worden bereikt door over het stadium van verdriet heen te springen. Wees verdrietig om je gezondheid, maar... alles heeft zijn tijd. En de volgende fase die moet worden geleefd is het aanvaarden van verantwoordelijkheid. Een jaar dat is verstreken sinds de dag van de scheiding, het uiteenvallen of het vertrek van een geliefde, zou er een transformatie van gevoelens moeten plaatsvinden als gevolg van shock en onvermogen om te begrijpen. wat er is gebeurd met de volledige aanvaarding van deze situatie. Als er een breuk of echtscheiding plaatsvindt, komt er echte acceptatie van de situatie. Als een geliefde is vertrokken, komt de acceptatie hiervan tot uiting in het feit dat er geen wens is om hem terug te geven. Het aanvaarden van de verantwoordelijkheid voor wat er in de relatie is gebeurd, gaat niet over honderd procent schuldgevoelens voor het uiteenvallen. Dit is acceptatie, zien wat er in je zit en wat de reden was dat je niet de gewenste relatie met die specifieke persoon kon opbouwen. Dit is een bewuste benadering en wordt gekenmerkt door het feit dat een persoon leert van fouten en zijn gedrag en zijn houding ten opzichte van het leven, tegenover mannen (vrouwen), tegenover zichzelf verandert. Het aanvaarden van verantwoordelijkheid is een enorme, kwalitatieve sprong voorwaarts in de richting van liefde en liefde vergiffenis. En het is de aanwezigheid van het vermogen om te vergeven en te vergeven dat duidelijk laat zien of een persoon klaar is om los te laten en in een nieuwe realiteit te leven, of dat hij vastzit in ervaringen. De volgende staat van deze levensperiode is dus vergeving. Vergeving, waardoor je iemand los kunt laten en je leven kunt leiden. De slogan van deze fase: "Ik hield van deze persoon en hij is me nog steeds dierbaar. Ik wil geliefd worden, ik wil liefhebben. En ik ben klaar om mijn hart te openen voor nieuwe liefde!" periode voor volledige genezing. Hier zijn de stadia van rouw. Een breuk, echtscheiding en vooral de dood van een dierbare zijn echt verdriet. Er moet geleefd worden. Om verder te leven en lief te hebben. Maar als deze stadia van genezing niet zijn voltooid, zullen ze helaas opnieuw moeten doorlopen, met een andere persoon en in andere relaties. Dit zijn de natuurwetten, en hoe graag je het ook zou willen, om lief te kunnen hebben is het noodzakelijk dat het hart geneest voordat een relatie begint. De hartpijn nam af en de wonden genazen. Alleen dan kun je je hart openen voor liefde. En als je de relatief lange fase van het genezingsproces probeert te ‘negeren’, zal het genezingsproces zelf eenvoudigweg worden uitgesteld, maar het zal onvermijdelijk zijn. Vaak zie ik dit in consulten, vrouwen die na een breuk een nieuwe relatie aangaan, niet