Mensen die vatbaar zijn voor codependentie houden niet alleen koppig vast aan relaties die hen vernietigen, maar vermijden ook ijverig wat hun situatie gemakkelijker zou kunnen maken - bijvoorbeeld hulp van dierbaren en psychotherapie. Ze wenden zich tot een psycholoog met klachten over wat er in hun relatie gebeurt of zoeken hulp bij het overwinnen van een pijnlijke breuk, maar rennen vaak weg als ze merken dat ze de aandacht zullen moeten verleggen naar hun eigen persoonlijkheid hun partner als een uiterst ongelukkig persoon die hun liefde en zorg nodig heeft, ook al hebben we het over misbruik. Ze ontlasten hun partner van verantwoordelijkheid en beschouwen hem als een onredelijk kind dat gewoon benaderd moet worden. En uiteraard beseffen ze niet welke bijdrage zij zelf leveren aan het versterken van het bestaande ongezonde systeem van relaties. De vreselijke waarheid die codependente mensen zo bang zijn om toe te geven, is dat ze het gedrag van hun partner niet kunnen beheersen. Dit betekent dat ze op elk moment te maken kunnen krijgen met verlies. Degenen die vatbaar zijn voor wederzijdse afhankelijkheid groeien op in disfunctionele gezinnen, dus de rol van een redder/ouder is voor hen vanzelfsprekend. Ze zijn eraan gewend zich nodig te voelen door de zorg voor een ‘probleem’ geliefde: afhankelijk, geestesziek, infantiel. We zijn ook gewend om in onvoorspelbaarheid en angst te leven: het gedrag van een verslaafde of psychisch gestoorde persoon is niet te voorspellen, dus je moet op alles voorbereid zijn. Perioden van kalmte en welzijn worden vervangen door een vreselijke ervaring van rampspoed en angst voor verlies - een belangrijke volwassene en een relatie met hem. Voor de psyche van het kind is dit verlies te verpletterend om te verwerken. Als ze opgroeien, behouden zulke mensen een soortgelijke catastrofale perceptie van het verlies van een belangrijk persoon. Ze geloven eenvoudigweg niet dat ze het kunnen weerstaan. Daarom beangstigt verlies hen meer dan het vooruitzicht op een ongelukkige relatie, dan dat het een bedreiging vormt voor de mentale en zelfs fysieke gezondheid. Het onvermogen om verlies te accepteren ligt ook ten grondslag aan het ‘vastzitten’ in pijnlijke ervaringen na een breuk. Om deze gebeurtenis te overleven, moet een persoon erover treuren. Het werk van rouw wordt echter belemmerd door interne onderhandelingen: een persoon blijft de hoop koesteren op het herstel van relaties, op zoek naar zijn fouten en de mogelijkheid om deze te corrigeren. Hij gelooft nog steeds dat hij de situatie weer onder controle kan krijgen, maar de sleutel tot het oplossen van het probleem is het erkennen van zijn machteloosheid. Codependente mensen nemen de volledige verantwoordelijkheid voor wat er in de relatie gebeurt. Ze redeneren als volgt: “Als ik me anders had gedragen dan...”, “Ik zou mijn liefde gewoon niet aan mijn partner kunnen overbrengen.” Ze komen overeen deze schuldlast alleen te dragen om niet onder ogen te zien dat ze het gedrag van hun geliefde niet kunnen beïnvloeden. Dit is niet zo eng als toegeven dat de partner zelf de keuze heeft gemaakt (en er niet toe werd gedwongen), dat hij de vrijheid heeft om degene die om hem geeft niet lief te hebben of te waarderen is een moeilijke test en een moment van waarheid in de psychotherapie voor codependente individuen. Meestal streven ze er met alle macht naar om hun partner te rechtvaardigen, waardoor ze in oppositie komen te staan ​​tegenover hun naasten die geïnteresseerd zijn in hun welzijn, tegenover de psycholoog en tegenover hun eigen getraumatiseerde deel dat hulp nodig heeft. Hun gewoonte om hun eigen ongemak te negeren maakt deel uit van een verdedigingsmechanisme dat hen in staat stelt een oogje dicht te knijpen voor de realiteit. Ze zijn bereid echte hulp af te wijzen alleen maar om te voorkomen dat ze met machteloosheid te maken krijgen. En alleen door een stap in zijn richting te zetten, hebben codependente individuen de kans om het verlies te overleven en niet in te storten.