Een lied over moederlijke nederigheid... Opgedragen aan alle moeders die volwassen kinderen vrijlaten in dit leven... Zonder een geluid te maken, lijkt het alsof je zegt: 'Mam, ik ben volwassen geworden, laat me gaan...' Oog in oog. Moeder en volwassen dochter. En ik zie in jouw ogen, niet alleen mijn spiegelbeeld, naar mij gericht. Er is het beeld van de wereld. En mijn hart trekt zich samen: hier is het, het moment van afscheid. En nu kijk ik diep in mezelf, in mijn moederschap. En even doet de winter zijn intrede in mijn ziel, zoals in de ziel van Demeter, van wie Persephone wordt weggenomen. Weet dat er geen persoon is die mij dierbaarder is. "Mam, laat me gaan..." En ik herinner me hoe klein en weerloos ik je op deze wereld heb gebracht. Je gebroken knieën, eerste cijfers op school, je tranen en glimlachen. En mijn hart is gevuld met Liefde, die over de rand stroomt. Ik hou van je met heel mijn hart. "Mam, laat me gaan..." En ik denk aan deze wereld. En ik herinner me hoe gevaarlijk hij kan zijn. Angst en ongerustheid ontstaan ​​diep in het hart, ze fluisteren mij alle verschrikkingen toe waarmee je te maken kunt krijgen. En ze bemoeien zich met mij, verduisteren mijn Liefde. Weet dat ik me zorgen maak over je lot. 'Mam, laat me gaan...' En ik zie hoeveel je weet en kunt doen. En hoeveel werk er in elk van uw karaktereigenschappen is gestoken. Voor een deel ben je een weerspiegeling van het beste in mij. En tegelijkertijd ben je zelf heel, heb je een stap vooruit gezet in je ontwikkeling, kun en weet je het op je eigen manier. Jullie zijn een nieuwe wereld, die zich ontwikkelt in onze interactie met elkaar. Geef me de kans om je tenminste af en toe te horen. "Mam, laat me gaan..." En ik kijk naar je, kijk in je bewegingen, luister naar je woorden en zoek, zoek naar de fouten die ik heb gemaakt in je opvoeding, straffend. mezelf voor elke fout, voor elk kleinigheidje. Steeds opnieuw in mijn geheugen blijven hangen, en beseffen dat niets opgelost kan worden. Alles is zoals het is en zal zijn. Vergeef me voor mijn onvolkomenheden. 'Mam, laat me gaan...' En ik begrijp hoeveel je van de natuur hebt gekregen, hoeveel van het beste en mooie je van je vader en mij hebt overgenomen. En hoeveel, oh, hoeveel is er nog niet door ons voltooid. En er rijst een uitroep: wie zou meer kunnen geven? Weet dat we je alles hebben gegeven wat we konden. En nog meer. "Mam, laat me gaan..." En je jeugd, die zich op volle kracht ontvouwt, draagt ​​je vooruit, en er staan ​​zoveel spannende, nieuwe, frisse dingen in het verschiet! Mijn hart fluistert: “Waag het niet. Houd je niet in...' En ik begrijp dat het mijn voornaamste taak is om los te laten. Helemaal niet. Leef zoals je hart vraagt. “Mam, laat me gaan...” En ik zie je kracht en schoonheid. En ik hoor veel goede dingen die andere mensen over je zeggen. En ik begrijp dat dit een nieuw, volledig gescheiden leven is, dat als een diepe rivier naast me stroomt, gevuld met kracht en vooruit snelt. In het leven. Ik verheug me over je vreugde. 'Mam, laat me gaan...' En ik zal je niet vertellen hoeveel zorgen van mij er in de diepten van mijn ziel verborgen zijn. Hoeveel gebeden zijn er gelezen en er zullen er nog meer volgen. Hoeveel vriendelijke woorden en vreugdevolle verwachtingen zijn er in mijn hart. Ik zal je alleen deze woorden nog een keer vertellen. Vele keren. Ik hou van je, dochter. 'Mam, laat me gaan...' En ik begrijp dat naast je zijn nu betekent dat je apart bent, misschien achter, achter je rug. Als je het lastig vindt, kan ik een steuntje in de rug voor je zijn. Weet gewoon dat ik er altijd ben. Indien nodig... "Mam, laat me gaan..." Ga met God, mijn lieve kind. Mijn kleine bloed, een stukje van mij, gevuld met een ander, nieuw leven. Mijn volwassen dochter. goede reis!