Elke persoon in zijn leven streeft naar drie dingen (waarschijnlijk is dit banaal, maar ze moeten zo vaak mogelijk worden aangegeven): - de eerste is dat de persoon gelukkig is (inclusief gezond, rijk en enz.), - ten tweede - dat een persoon in harmonie is met zichzelf (waar ik voortdurend over schrijf en voor iedereen doe (mijn schetsen lees); - en ten derde - dit is het huwelijk (perfect) en in het huwelijk - kinderen, dat wil zeggen onze voortzetting in het leven: ons bolwerk, ons streven en ons heden (zorg, werk, zorg voor de toekomst van onze kinderen). Hoewel kinderen klein zijn, lijkt het erop dat er geen gelukkiger momenten zijn - je streelt ze, houdt ze in je handen , kus ze... - dit is de harmonie van de gevoelens van de oudste met onze kleine en weerloze knobbel... -ons jongste lid van de familie. Maar er is een tijdje verstreken - het kind kijkt betekenisvol naar het speelgoed, houdt het vast een lepel, staat op zijn voeten - hij gaat de wereld verkennen... en we zijn al secundair... Ja, daarvoor zijn we 4 maanden nodig als eerste biechtvaders, en dan wordt het kind al door de geest meegenomen van kennis en de verbetering ervan in zijn ziel. Je houdt contact met een klein kind en voelt dat zijn ziel sneller groeit vanwege de honger naar kennis... elke dag. En net zoals we onze spiritualiteit bij ons kind inbrengen (het is niet voor niets zeggen ze, met moedermelk)... zo zullen we er dan de vruchten van plukken... voor onszelf, ons gezin en de samenleving.. Er is een waardig spreekwoord - "kleine kinderen zijn kleine problemen." "Ik wil het onderwerp kindertijd en adolescentie van kinderen (van 7-17 jaar oud) niet bespreken, hoewel dit een ruim onderwerp is, het moet afzonderlijk in subonderwerpen worden besproken. - (lang en grondig), ik wil de relaties met kinderen bespreken als ze 18 jaar en ouder zijn... Waarschijnlijk is het voor elke "volwassen" ouder het meest duidelijk en begrijpelijk - kinderen zijn al volwassenen, ze hebben hun eigen ervaring (spiritueel, alledaags, sociaal, seksueel) waarbij ze voor zichzelf een bepaalde conclusie trokken over hoe te handelen en verder te leven. Maar nu veel kinderen die al heel lang in de samenleving van hun ouders en familie zitten, maar weinig hebben gehad blootstelling aan het leven ‘buiten het raam’ kan hun houding ten opzichte van ons, ouders, dramatisch veranderen, omdat in gesprekken met vrienden (met communicatie op straat, op school) een andere ervaring op hen overkomt, d.w.z. ze kennen hem zelf nog niet, maar stellen zich hem voor alsof ze uit de woorden van andere mensen komen... - en de ervaring van deze andere mensen, uit de woorden van vrienden, "vult" hun hoofd... Je kunt ook aan deze situatie denken - een man is geïnteresseerd in een meisje... Ze passen bij haar bruidsmeisjes in de familie van de man (familie), en het meisje passeert ze niet... ze komt uit een andere familie... ze heeft haar eigen principes en ze is een beetje "betovert" je zoon.. - de zoon maakt zich los van zijn familie, probeert onafhankelijk te zijn - besluit met dit meisje samen te leven in een burgerlijk huwelijk... en hoe denk je dat ze "een halsband om haar nek legt". .. Hoe kun je in zo'n situatie je geduld niet verliezen, en niet het uithoudingsvermogen en de gemoedsrust van je ouders verliezen??? ...en het kind weghalen van de rand van “morele en spirituele” omzwervingen?!!! Jouw ervaring en kalmte, jouw voorzichtigheid en vertrouwen in je kind, vrijheid (namelijk: laat hem zelf kiezen..) kunnen je hierbij helpen - ALLEEN JIJ ZELF (OUDERS) KAN DE SITUATIE IN DE JUISTE RICHTING DRAGEN. Oefen geen druk uit op uw zoon (dochter) als deze een keuze heeft gemaakt die, zoals u denkt, niet uw “gelijke” is, probeer beter een kans voor hen te creëren om een ​​tijdje samen te leven (dat doe ik niet). Ik hou niet van deze 'proefhuwelijken', maar laat ze leven, ik schrijf dit allemaal vanuit mijn ervaring. Omdat je levenservaring rijker, helderder en wijzer is, probeer al je observaties van de levens van kinderen aan je kind te presenteren. in een toegankelijke vorm - leg voor de helft uit wat er met hem aan de hand is (als je het ziet en het kind, dat je vertrouwt, erover praat)... hoe je deze situatie in een positieve richting kunt corrigeren en een soort resultaat van hun leven samen kunt krijgen. Er moet een resultaat zijn (positief of negatief), vergelijkbaar met het resultaat... Laat het zo zijn. Uw zoon (dochter) zal u hun beeld schetsen - u zult het uwe schetsen... hier kunnen de meningen diametraal tegengesteld of parallel zijn. maar analyseer samen alles tot in het kleinste detail...ga er niet aan voorbij: deel vreugde en verdriet met uw kinderen (zelfs als u volwassen bent). Help gewoon met uw actie-energie om het pad voor uw kind “vrij te maken” op het levenspad... Bewerken!!!