SYMBOLISCHE VERNIETIGING VAN ANGST. TRANSFORMATIE VAN HET OBJECT VAN ANGST “Het ABC van angsten.” Het doel is identificatie met objecten van angst. Het kind wordt uitgenodigd om verschillende enge personages op aparte vellen papier te tekenen en ze een naam te geven. Vervolgens moet u ze in alfabetische volgorde in de vorm van een boek rangschikken. In de volgende les kun je het kind uitnodigen om een ​​van deze personages te spelen. In dit stadium is de kunsttherapeutische techniek voor het werken met de emotie angst, voorgesteld door L.D. Lebedeva, effectief. “Maskers tekenen...” Deze techniek oefende ik met mijn hele gezin. Sommige technieken kunnen ouders gemakkelijk onder de knie krijgen en zijn daarom toepasbaar bij spelactiviteiten thuis, ook met poppen. De kunsttherapeutische techniek van ‘maskers’ is effectief voor het corrigeren van een verscheidenheid aan angsten, en vooral die welke door de verbeelding worden veroorzaakt: angst voor ziekte, angst voor ziekte. aanslagen, natuurrampen, rampen, transport, sprookjesfiguren, etc. Tijdens het tekenen ‘revitaliseert’ het gevoel van angst en ontstaat tegelijkertijd het besef van het conventionele karakter van dit beeld. De vertrouwensrelatie die tijdens de les tussen de deelnemers ontstaat, bevordert het verwachte resultaat. Materialen: vellen A4-papier, vellen Whatman-papier, lijm, zachte gum, krijtjes, kleurpotloden, viltstiften, gouache, aquarelverf. (Er zijn mogelijk lucifers en een bakje nodig waarin de ontwerpen veilig kunnen worden verbrand.) Basisprocedures. Fasen.1. Opstellen (“opwarmen”). Je kunt "Doodles" van D. Winnicott, "Closed Eyes Technique" van F. Kane, M. Richardson gebruiken, evenals soortgelijke oefeningen qua inhoud en methodologie "Line Relay Race", "Handtekeningen". Verschillende kleurenspellen zijn geschikt. Aan de deelnemers aan de les wordt bijvoorbeeld gevraagd om te onthouden welke gevoelens ze het vaakst ervaren, deze in de vorm van veelkleurige vlekken te schilderen en de namen te ondertekenen. Als onafhankelijke oefening in de stemmingsfase kun je de deelnemers vragen bepaalde emoties uit te beelden lijnen en kleuren, bijvoorbeeld met behulp van de M-methode - angst, liefde, woede. De belangrijkste voorwaarde: de tekeningen moeten abstract zijn, dat wil zeggen dat ze geen specifieke afbeeldingen, pictogrammen of stempelsymbolen bevatten (harten, bloemen, pijlen, enz.). Iedereen werkt zelfstandig. Er worden 2-3 minuten uitgetrokken voor het uitbeelden van één emotie. Er is in dit stadium geen discussie. Als de behoefte om indrukken te delen duidelijk tot uiting komt in de groep, is het noodzakelijk om de verbale zelfexpressie van de deelnemers te sturen om hun gevoelens, motieven voor het kiezen van kleuren en vormen te bespreken, maar niet. analyseer visuele producten.2. Actualisatie van de emotie angst. De deelnemers worden uitgenodigd plaats te nemen op stoelen die in een cirkel zijn opgesteld. • Iedereen, zowel volwassenen als kinderen, kent het gevoel van angst. Sluit je ogen en stel je de situatie voor, je gevoelens toen je bang was. Geef het een naam. • Open je ogen. Vertel ons over uw gevoelens. Het is raadzaam dat het kind (volwassene) op wiens gezicht de psycholoog de sterkste emoties zag, eerst spreekt. Forceer niet als iemand weigert!3. Individueel werk. "De materialisatie van angst." Deelnemers nemen opnieuw hun plaats in voor individueel werk. Teken je angst op een vel papier. Je hoeft je werk aan niemand te laten zien. Doe met de tekening wat je wilt. Het kan worden verpletterd, gescheurd, verbrand of op een andere manier vernietigd. Nadat de deelnemers hun in de tekeningen gematerialiseerde angsten hebben verwerkt, krijgen ze de volgende instructies: Teken de angst in de vorm van een masker op een stuk papier. Je kunt met wit krijt op een zwarte of bruine achtergrond tekenen of de contouren van de afbeelding markeren met een gum. Scheur het overtollige papier af met je vingers - de achtergrond. Je kunt geen schaar gebruiken. Dit werk draagt ​​bij aan de ontwikkeling van de tastgevoeligheid en de fijne motoriek van de handen. Het is ook mogelijk om enkele tekens van het masker te interpreteren. De grootte, de afgebeelde emotie, de aanwezigheid van elementen zoals ogen, mond, tanden, oren, hoorns etc. zijn informatief.4. Rituele dramatisering. "Spontaan theater". Er wordt een situatie gecreëerd‘openbaar’ leven van angst. Kijk naar de beelden van maskers. Wissel uw indrukken uit. Bedenk een titel en inhoud voor een verhaal waarin de maskers de hoofdpersonen zijn. Plaats ze op een stuk Whatman-papier en maak het ‘plaatje’ compleet. Materialen voor collectief werk worden geselecteerd op verzoek van de “kunstenaars”. Vervolgens wordt de deelnemers gevraagd het beeld te 'uitspreken'. • Verdeel en repeteer de rollen in overeenstemming met het verzonnen plot. Iedereen moet spreken vanuit het ‘gezicht’ van zijn masker. Het resultaat is een kleine voorstelling, en hoe beangstigend het aanvankelijke plot ook is, op het moment dat het wordt uitgesproken, worden de acteurs aan het lachen. De laatste fase. Reflexieve analyse. In het proces van collectieve reflectie wordt elke deelnemer uitgenodigd om zijn eigen indrukken te verwoorden, bijvoorbeeld om te bespreken: wat voelde je toen je aan het werk was, voel je je nu? Hoe kun je jezelf en anderen helpen als je plotseling bang wordt? Welke kleur hebben jouw gevoelens als het eng wordt? • Welke kleur hebben jouw gevoelens nu? Tegelijkertijd worden individuele tekeningen besproken die zijn gemaakt in de fasen “Setup” en “Screen Test”. Doel: preventie van angsten, assimilatie van gedragsstrategieën in een moeilijke situatie. Help uw kind zich voor te stellen dat hij probeert te acteren. De scenarioschrijver (dat wil zeggen jij) zal hem nu kennis laten maken met de plot van de toekomstige film. Vervolgens zal de jonge kunstenaar proberen de actie te reproduceren. Als naast hem ook andere mensen eraan moeten deelnemen, kan hij zelf voor hen spelen of poppen of speelgoed gebruiken. Maar bij het bedenken van verhalen zul je creatief moeten zijn. De plot moet gebaseerd zijn op een verhaal dat een kind daadwerkelijk is overkomen en hem angst heeft bezorgd, of op een gebeurtenis die niet in de levenservaring van het kind voorkomt, maar waar het kind desalniettemin bang voor is. Als een kind bijvoorbeeld bang is om te verdwalen op een drukke plek, dan kun je de volgende scène naspelen: Een moeder en haar zoon (dochter) gingen naar de winkel. In een groot warenhuis keek de moeder naar de etalage en het kind bleef staan ​​bij het speelgoed dat hij leuk vond. Ze verloren elkaar dus uit het oog. De moeder maakte zich grote zorgen over haar baby, ze begon door de winkel te rennen op zoek naar hem. Aanvankelijk was het kind ook in de war, hij wilde zelfs huilen, maar toen dacht hij dat het hem waarschijnlijk niet zou helpen zijn moeder te vinden. Toen benaderde hij de verkoper en zei dat hij verdwaald was. De verkoper vroeg zijn naam en maakte een aankondiging via de luidspreker. "Attentie, attentie!" zei de omroeper. "De jongen Roma (het meisje Sveta) heeft zijn moeder verloren en wacht op haar op de sieradenafdeling." Een opgewonden vrouw rende letterlijk een minuut later naar deze afdeling. Ze was in paniek. En wat zag ze? De baby wachtte rustig op haar en keek naar de versieringen. Ze omhelsde haar zoon (dochter) en barstte in tranen uit. Het kind begon zijn moeder te troosten dat er niets ergs was gebeurd, en de verkoper vertelde haar hoe kalm en moedig haar zoon zich gedroeg. Moeder was erg trots op haar kind, omdat hij zich als een volwassene gedroeg. Laat het kind in wezen de rol van zichzelf spelen, en jij kunt optreden als zijn verstrooide moeder. Probeer dan aan het einde van het verhaal niet te bezuinigen op vreugde en trots, laat het kind zo'n beloning voelen in het spel, zodat hij er later in het echte leven naar kan streven. Dezelfde angst om te verdwalen kan worden ‘uitgespeeld’ in een sketch waarin het kind een verloren kind helpt, dat wil zeggen in eerste instantie de held speelt. Je kunt een kleine pop nemen om de rol van een huilende baby te spelen. Op deze manier zal het kind gemakkelijker de verantwoordelijkheid voelen voor de jongere en zijn voordeel in zelfbeheersing en het zoeken naar oplossingen. Je kunt zelf soortgelijke alledaagse verhalen bedenken, zodat jij en je kind ze kunnen gebruiken om zijn echte (niet fictieve) angsten te bestrijden. Doel: harmonisatie van ouder-kindrelaties, het wegnemen van angsten. Het kind en de volwassene wordt gevraagd om samen een schelp en een schelpdier te maken van folie en papier en vervolgens drie angsten uit het deeg te kneden (Waar is de schelp bang voor? Waar is de schelp bang voor?), De angsten kunnen worden gekleurd . Dan moet je een sprookje componeren over de avonturen van een schelp en een weekdier. AchterSasha's moeder (9 jaar oud) kwam op consultatie bij de scheiding van haar ouders, ze is bang om alleen thuis te zijn, wordt vaak wakker na nare dromen en is prikkelbaar geworden. Moeder koos een schelp, zoon een mossel. De angst voor eenzaamheid werd voor de schaal gebeeldhouwd (nul op een stuk deeg); angst dat het gebroken zal worden (hamer); angst om verstrikt te raken in een netwerk (foto van een netwerk op de test). Angst voor een weekdier: in de val lopen (Sasha heeft een val gemaakt); “angst om gesneden te worden” (mes), angst om zonder schelp achter te blijven (eindeloze zee). De angsten werden geschilderd met gouache, er werd een gezamenlijk verhaal samengesteld over hoe enge vissers een schelp en een weekdier in een net wilden vangen, maar ze konden zichzelf bevrijden en zwommen om te reizen. Angsten werden tot één grote bal gekneed en plechtig weggegooid. Doel: correctie van angst om niet op tijd te komen, te laat op school te komen; Het spel ontwikkelt het vermogen om snel te handelen in een stressvolle situatie, bevordert de ontwikkeling van spraak, vindingrijkheid en creatief denken. Neem de bal. De chauffeur gooit de bal naar de speler en stelt verschillende “stomme” vragen. Als het kind de bal heeft, begint de bestuurder meteen hardop te tellen: één, twee, drie. Als de speler vóór drie niets antwoordt, krijgt hij geen punt. Degene die de meeste punten scoort, wint ‘Draad van het verhaal’. Doel: veilig reageren op angsten. Neem een ​​bal dikke draad of vlecht. Verzin het begin van een verhaal over een kind dat ergens bang voor was. Bijvoorbeeld dit: 'Er leefde eens een jongen, Petya. Hij was aardig en slim. Hij had liefhebbende ouders. Waarschijnlijk zou alles goed zijn gegaan met Petya als hij niet bang was ...' Geef met deze woorden het ballenkind door en laat het uiteinde van de draad in zijn hand. Het kind moet het verhaal voortzetten en Petya enige angst bezorgen. Hoogstwaarschijnlijk zullen dit de angsten van het kind zelf zijn of de angsten die hij al lang heeft ervaren. Soms komen kinderen met volkomen onschuldige angsten, wat het verhaal humoristisch maakt. Dit is ook een goede optie, omdat er één stap is van lachen om kleine angsten naar een ironische houding ten opzichte van je echte angsten, en deze stap zal in de loop van de tijd worden gezet. Het verdere verloop van het spel gaat ervan uit dat de deelnemer die de bal in zijn handen houdt, het algemene verhaal logisch voortzet en het verloop van de plot beïnvloedt. De draad die in de handen van de spelers blijft, laat zien hoeveel cirkels de bal heeft gemaakt. Als er al te veel van dergelijke draadlagen zijn, probeer dan zelf het verhaal (bij voorkeur een gelukkig) tot een einde te brengen. Als je geen happy end krijgt, beloof je kind dan de volgende keer door te gaan met het verzinnen van verhalen over Pete, misschien heeft hij meer geluk met 'Eiland van de kindertijd'. Het gebruik van het psychotherapeutische spel "Island of Childhood" van Zinkevich-Evstigneeva T. en Kudzilova D. levert zeer goede resultaten op; het werk wordt samen met ouders uitgevoerd. Deze spellen kunnen worden gebruikt om met angsten bij kinderen van een bepaalde leeftijd te werken en ontwikkelingsniveau. Probeer dus voordat u ze gebruikt de vereisten van een bepaald spel te vergelijken met de individuele kenmerken van het kind "Collage". Doel: respons en transformatie van angst. Het kind wordt gevraagd een collage te maken over het onderwerp ‘Mijn angst in het verleden, het heden en de toekomst’. Het werk maakt gebruik van vellen Whatman-papier, oude tijdschriften over verschillende onderwerpen, lijm en verf. Deze techniek kan gebruikt worden vanaf de leeftijd van 5 jaar. De taak wordt uitgevoerd volgens het volgende schema: tijdschriften bekijken, foto's over het onderwerp selecteren (15 min); uitknippen van de benodigde vormen en afbeeldingen (15 min); plaatsing van de uitsnede op de plaat, definitieve goedkeuring van de lay-out, lijmen (10-15 min); het finaliseren van de collage - tekeningen afwerken, notities toevoegen, enz. (10 minuten); geef de collage een naam: “Aquatypia”. Doel: correctie van angsten, angsten, zelfacceptatie, ontwikkeling van creatieve verbeeldingskracht. Voor het werk heb je vellen A3-papier, verf, glasplaten van 10/10 cm nodig, met veilig omgeslagen randen. Het kind wordt uitgenodigd om de kleuren te nemen die hij leuk vindt, deze op het glas aan te brengen en afdrukken te maken die de hele ruimte van het papier vullen. In de tweede fase van het werken met zwarte verf moet je de figuren benadrukken die de verbeelding van het kind benadrukt.