Kwaliteit van identiteit als criterium voor iemands geestelijke gezondheid In de beginfase van het werken met een cliënt, of het nu om therapie of counseling gaat, wordt een psycholoog of psychotherapeut geconfronteerd met het probleem van het diagnosticeren van zijn huidige mentale toestand. En voordat een specifieke vorm van stoornis wordt gediagnosticeerd, is het nodig om het niveau of de diepte van de persoonlijke pathologie te bepalen. Het is hier erg belangrijk aan welk gezondheidsmodel de psycholoog zich houdt, aangezien de criteria van gezondheid en slechte gezondheid die hij zal gebruiken zijn werk zal hiervan afhangen. Tot nu toe bestaat er noch een algemeen aanvaard model van gezondheid en ziekte, noch een definitie die door iedereen wordt gedeeld. De verscheidenheid aan definities wordt ondersteund door het bestaan ​​van talloze trends in de moderne psychologie. De meest erkende is de definitie voorgesteld door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die stelt dat gezondheid niet alleen de afwezigheid van ziekte is, maar een toestand van volledig lichamelijk welzijn. , mentaal en sociaal welzijn van het individu, de perfectie van het lichaam, vitaliteit, betrouwbaarheid en harmonie van al zijn functies. Deze definitie bevat, ondanks al haar onzekerheid en beschrijvendheid, toch een aantal belangrijke punten: 1. Er wordt geprobeerd een zinvolle definitie van gezondheid te geven, en niet een definitie van het tegenovergestelde, zoals meestal het geval is: “gezondheid is de afwezigheid van ziekte...”2. Gezondheid wordt beschouwd als een systemisch, holistisch, complex fenomeen, dat verschillende niveaus omvat: fysiek, mentaal, sociaal. De volgende criteria voor geestelijke gezondheid worden hier ook voorgesteld: Bewustzijn en gevoel van continuïteit, standvastigheid en identiteit van iemands fysieke en mentale ‘ik’. Gevoel van standvastigheid en identiteitservaringen in vergelijkbare situaties; Kritiek op zichzelf en iemands mentale producten (activiteiten) en de resultaten ervan; Naleving van mentale reacties (adequaatheid) met de kracht en frequentie van omgevingsinvloeden, sociale omstandigheden en situaties; gedrag beheren in overeenstemming met sociale normen, regels, wetten Vermogen om uw eigen levensactiviteiten te plannen en uit te voeren; Het vermogen om uw gedrag te veranderen afhankelijk van veranderende levenssituaties en omstandigheden [2]. Het is belangrijk dat er onder de genoemde criteria zowel objectieve als subjectieve criteria zijn die verband houden met iemands zelfperceptie van zichzelf. Het kennen van alleen de normcriteria is echter niet voldoende om het niveau van psychische stoornissen te diagnosticeren. De bovenstaande criteria kunnen van verschillende ernst zijn en het is niet de aanwezigheid ervan op zichzelf, maar de mate van hun ernst die doorslaggevend is bij het diagnosticeren van een of ander niveau van pathologie geeft redenen om het te beschouwen als: - een causaal bepaald proces dat wordt bepaald door de interactie van externe en interne veranderingen; - Ziekte kan binnen een eendimensionaal model worden gepresenteerd als polen van een continuümschaal. Gezondheid |------------------------------------------- --------| ZiekteVolgens de stelling van Kontor liggen er een oneindig aantal punten op één rechte lijn. Dit idee van gezondheid en ziekte veronderstelt het bestaan ​​van een aantal tussenliggende toestanden tussen de polen van gezondheid en ziekte, wat wordt belichaamd in de identificatie van niveaus van mentale pathologie. In de moderne huiselijke psychopathologie worden drie niveaus van diepte van stoornissen onderscheiden: normale, borderline-stoornissen en psychotische niveaus van pathologie. Normaal Borderline-niveau Psychotisch niveau |----------------------|---------- ------- --- ----------|------------------------------|Een soortgelijk beeld kan worden waargenomen in de tradities van de psychoanalytische diagnostiek. Hier hebben we het ook over respectievelijk 3 niveaus -neurotisch, borderline en psychotisch [3]. Neurotisch Borderline Psychotisch niveau niveau niveau |---------------------------|------------- ----------------|---------------------------| Elk niveau van pathologie heeft zijn eigen specifieke kenmerken, die bepalend zijn voor: manieren van werken met de cliënt, kenmerken van interactie met hem, therapeutische relaties en strategieën, vooruitzichten en voorspellingen. Om het niveau van de diepte van de stoornis van de cliënt te bepalen, is het noodzakelijk om gebaseerd op een duidelijk diagnostisch schema, waarbij bepaalde criteria worden geïdentificeerd voor het diagnosticeren van deze niveaus. Als primaire diagnose is het belangrijk om het niveau van de psychische stoornis te bepalen: psychotisch - niet psychotisch. In de regel vallen psychotische patiënten niet onder de beroepsactiviteit van een psycholoog. Psychotische stoornissen (psychosen) worden gekenmerkt door: grove desintegratie van de psyche - ontoereikendheid van mentale reacties en reflectieve activiteit op processen, verschijnselen, gebeurtenissen, situaties; - het onvermogen om te begrijpen wat er gebeurt, de werkelijke situatie en iemands plaats daarin; het verdwijnen van het vermogen om zichzelf, zijn daden, geheugen, aandacht, denken, gedrag vrijwillig te beheersen, gebaseerd op echte behoeften, verlangens, motieven en levenswaarden; , moraliteit; De aanwezigheid van een inadequate reactie op gebeurtenissen, feiten, situaties, objecten, mensen en zichzelf. Niet-psychotische stoornissen worden gekenmerkt door: Adequaatheid van mentale reacties op de werkelijkheid in inhoud, maar vaak onvoldoende scherpte in kracht en frequentie; kriticiteit, maar vaak overdreven, gevoelig aangescherpt; Beperking van het vermogen om iemands gedrag te reguleren in overeenstemming met de wetten van de psychologie, de samenleving, situationele afhankelijkheid van psychopathologische manifestaties [2]. Deze diagnostische criteria worden met succes gebruikt in de psychiatrie en maken het mogelijk om grove pathologie te identificeren. De grenzen tussen normaliteit en pathologie zijn echter onduidelijk; er is een heel gebied van overgangs- of grenstoestanden. Het bestaan ​​van dergelijke aandoeningen wordt in de binnenlandse medische psychologie en psychiatrie vastgelegd onder de term ‘borderline psychische stoornissen’. De term ‘borderline psychische stoornis’ zelf is relatief. Het wordt gebruikt voor de gecombineerde naam van mild uitgedrukte aandoeningen die grenzen aan de gezondheidstoestand en deze scheiden van de ziekte. Yu.A. Aleksandrovsky karakteriseert PPR als een speciale groep pathologische manifestaties die hun eigen begin, dynamiek en uitkomst hebben, en identificeert een aantal diagnostische signalen om PPR te onderscheiden van normaal en pathologie. Hij wijst er ook op dat “... er geen voortdurende “grens” is tussen gezondheidsproblemen en psychische stoornissen, of tussen deze en psychoses. In de praktijk zijn er veel symptomatische en syndromale overgangsformaties die kenmerkend zijn voor zowel psychotische als niet-psychotische stoornissen” [1; 15]. Het gebruik van een psychologische benadering maakt het mogelijk om subtielere differentiële diagnostiek uit te voeren. Een voorbeeld is het door Kernberg ontwikkelde structurele diagnostische systeem voor de differentiële diagnose van neurosen, borderline-stoornissen en psychosen. Dit systeem is gebaseerd op drie criteria, waarvan de ernst en kwaliteit een diagnostische indicator zijn voor de diepte van de stoornis. Ze zijn als volgt: de mate en kwaliteit van identiteitsintegratie; het vermogen om de realiteit te testen; - identiteit is geïntegreerd en gedifferentieerd; - in aantal verdedigingen omvatten de zogenaamde volwassen verdedigingen van de hoogste orde: intellectualisering, rationalisatie, vervanging, repressie (repressie), regressie, isolatie,moralisatie, nietigverklaring, verplaatsing, reactieve formatie, terugkeer, identificatie, reactie, sublimatie - een cliënt van dit niveau is in staat om de werkelijkheid duidelijk te testen, grenzen te trekken tussen de interne en externe manifestaties ervan. Een van de belangrijke criteria om stoornissen op neurotisch niveau te onderscheiden; psychotische stoornissen zijn van cruciaal belang voor hun pijnlijke ervaringen, wat ook wel realiteitstests wordt genoemd, wat betekent “het vermogen om het zelf van het niet-zelf te onderscheiden, intrapsychische van externe bronnen van perceptie en stimuli, en het vermogen om de eigen emoties, gedragingen realistisch te evalueren.” en mentale inhoud in termen van gewone sociale normen.” (O. Kernberg). O. Kernberg beschouwt deze kwaliteit als een belangrijk structureel persoonlijk kenmerk, dat juist verband houdt met het vermogen om het gedrag en de uitspraken van anderen te begrijpen binnen het kader van algemeen aanvaarde normen. Dit betekent dat bij neurose, meer precies, bij een 'neurotische persoonlijke organisatie', een persoon gevoelig blijft voor conventionele normen, en bovendien wordt hij er in de meeste gevallen overgevoelig voor vanwege de aard van het neurotische conflict. Tegelijkertijd behoudt een neurotische persoonlijkheid in principe het vermogen om zich in te leven, zich in te leven en is hij in staat om onvrijwillige (expressieve) bewegingen en opzettelijke reacties correct te herkennen, meestal geassocieerd met bepaalde gevoelens en emotionele toestanden. Het verschil met een normale persoonlijkheid is dat een neuroticus teveel gefixeerd is op zijn eigen ervaringen en dat hij te weinig persoonlijke middelen over heeft om empathisch door te dringen in de wereld van een ander, ook al is hij wel in staat tot empathie. Bovendien zullen cliënten op dit niveau een geïntegreerd identiteitsgevoel hebben en een overwicht van hogere verdedigingsmechanismen. Bij cliënten met een psychopathische persoonlijkheidsstructuur die overeenkomen met de ‘borderline persoonlijkheidsorganisatie’ in de terminologie van O. Kernberg, is vanwege de diffuusheid van het zelf het vermogen tot empathie verminderd. Het is het onvermogen om de ervaringen en gevoelens van een andere persoon te begrijpen, dat leidt tot frequente interpersoonlijke conflicten en, bijgevolg, tot sociale onaangepastheid. Volgens O. Kernberg kan dit zich vooral uiten in het feit dat het idee van de Ander bij een psychopathische persoonlijkheid ongedifferentieerd blijft, ongeacht de duur van de interactie (samenleven of werken). Tegelijkertijd zijn psychopathische individuen in staat de conventioneel vastgestelde grenzen van gedrag te begrijpen en, als deze worden overschreden, doen ze dat bewust. Omdat ze een verminderd vermogen hebben om de externe manifestatie van emoties te beheersen, blijven ze zich bewust van de ‘illegaliteit’ van hun daden. De verdedigingen die op dit niveau domineren omvatten de zogenaamde primaire, onvolwassen, lagere verdedigingen; dit zijn isolatie en ontkenning. , almachtige controle, primitieve idealisering en devaluatie, projectieve en introjectieve identificatie, hypochondrie, passief-agressief gedrag. Bij deze cliënten zijn echter, ondanks de verspreiding van de identiteit, de representaties van het Zelf en het object grotendeels gedifferentieerd en blijft het vermogen om de werkelijkheid waar te nemen intact een laag niveau van functioneren: identiteit is diffuus, zelf- en objectrepresentaties zijn niet gedifferentieerd, versmolten, het vermogen om onderscheid te maken tussen zichzelf en de ander, externe en interne realiteit, fantasie en realiteit zijn afwezig of sterk verminderd. De verdedigingsmechanismen zijn primitief (waanvoorstellingen-hallucinerende projectie, schizoïde fantasie, ontkenning, vervorming, egosplitsing). Het vermogen om de werkelijkheid te toetsen ontbreekt of is ernstig vervormd. Met een psychotische persoonlijkheidsorganisatie gaat zowel het vermogen om conventionele normen te begrijpen als om empathisch door te dringen in de innerlijke wereld van een ander verloren. Dit kan zich manifesteren als een verlies van controlevermogenwerkelijkheid, maar ook in een vertekend begrip van de innerlijke ervaringen van iemand anders. De eerste kan tot uiting komen in het plegen van “ongepaste” acties bij gebrek aan inzicht in de ontoereikendheid ervan, de tweede in het verwaarlozen van de belangen van anderen, het waarnemen van anderen meer als “dit” dan als “jij” [6]. Een van de centrale criteria voor geestelijke gezondheid en ziekte in zowel de traditionele als de psychoanalytische diagnostiek is identiteit. Laten we de inhoud en specificiteit van deze dynamische persoonlijkheidseigenschap eens bekijken, afhankelijk van het niveau van de persoonlijkheidsstoornis. Laten we identiteit definiëren als de identiteitservaring van een persoon met zijn ‘ik’. Identiteit is, zoals elke dynamische eigenschap van een persoon, een continuüm waarvan aan de ene kant de volledige identiteit met iemands ‘ik’ bestaat, en aan de andere kant de vervreemding van het ‘ik’. Bijgevolg kan identiteit worden weergegeven in de vorm van een schaal (identiteitsschaal) die verschillende expressieniveaus van een gegeven dynamische formatie bevat. De pool van het geïdentificeerde of ‘ware zelf’ kan worden uitgedrukt in de vorm van de volgende zelfervaringen: ‘Ik weet wie ik ben en accepteer mezelf zoals ik ben. Ik ben ik". De pool van het ongeïdentificeerde of ‘pseudo-ik’ wordt gekenmerkt door een diffuus beeld van het Zelf, tot en met de niet-identificatie van het Zelf als een afzonderlijk systeem en de afhankelijkheid van het beeld van het Zelf van de situatie. ik = ik |------------------------------------------ ------------------| I # I Geïdentificeerd I Ongeïdentificeerd I Psychologie houdt zich bezig met de studie en beschrijving van iemands ervaringen met de identiteit van het ik, inclusief kleine schendingen van deze identiteit. De psychiatrie geeft ons beschrijvingen van grove schendingen van de identiteit, tot aan de volledige desintegratie ervan in een staat van psychose, waarin het gevoel van ‘ik’ volledig verloren gaat. Specifieke vormen van identiteitsstoornissen in de psychiatrie worden genoemd: depersonalisatie, dissociatieve stoornissen, meervoudige persoonlijkheidsstoornissen. Naar onze mening kan men, als men de kwaliteit van de identiteit kent, het niveau van de persoonlijkheidsstoornis bepalen. Identiteit als een dynamische eigenschap van persoonlijkheid kan worden beschouwd als een structuur en als een functie, als een proces en als resultaat [4]. Structurele analyse van identiteit veronderstelt de aanwezigheid van structurele componenten en complex geïntegreerde verbindingen daartussen. Structureriteit en integriteit, dynamiek en staticiteit – dit zijn de dialectische eigenschappen van identiteit. Alleen de aanwezigheid van het een en het ander maakt het mogelijk om over het bestaan ​​van een ware identiteit te praten. Laten we dieper ingaan op de eerste twee en proberen de niveaus en componenten van identiteit te identificeren. In de structuur van identiteit kunnen de volgende componenten worden onderscheiden: zelfconcept of beeld van het zelf, concept van de ander, of beeld van het zelf. de andere. Zelfconcept is een systeem van iemands ideeën over zijn Zelf en zijn houding ten opzichte daarvan. Het concept van de Ander is een systeem van iemands ideeën over het niet-ik, de Ander en de relaties daarmee. Een soortgelijk beeld van de identiteitsstructuur wordt geboden door O. Kernberg. Met behulp van de term ‘representatie’ formuleerde hij een standpunt over drie structurele elementen van het ego: zelfrepresentatie of beeld van het zelf, zelfconcept, objectrepresentatie, concept van de ander, die de kenmerken ervan weerspiegelt van de relatie tussen zichzelf en de ander. Zelfpresentatie, of zelfrepresentatie (volgens Kernberg), is een concept dat verwijst naar de verschillende manieren waarop een individu het beeld van zichzelf symboliseert dat hij ervaart (bewust of onbewust) en de emoties die daarmee gepaard gaan. Objectrepresentatie – combineert de manieren waarop een individu het beeld symboliseert van een significante Ander dat hij ervaart; Egostaat is een concept dat de functionele relatie weerspiegelt tussen het Zelf en het object en de emoties die daarmee gepaard gaan. De samenstelling van deze affectieve egotoestanden bepaalt het centrale identiteitsgevoel [7]. Omdat identiteit een eigenschap van bewustzijn is, kunnen we de aanwezigheid in de identiteit aannemen van niveaus of structuren die vergelijkbaar zijn met bewustzijn, namelijk: cognitief (kennis over iemands ‘ik’). ), emotioneel (houding tegenover mij en zijn beoordeling) engedragsmatig (projectie van de eerste twee niveaus op interacties met de wereld). Dienovereenkomstig kunnen we zeggen dat de structurele componenten van identiteit ook verschillende niveaus zullen hebben. en Het zelfconcept en het anderconcept kunnen op cognitief, emotioneel en gedragsniveau worden bekeken. De kwaliteit van deze structurele componenten van het Zelf zal de specificiteit van de identiteit bepalen. Zowel het Zelfconcept als het concept van de Ander kunnen in verschillende mate van elkaar worden onderscheiden en hebben een verschillende mate van integriteit en bewustzijn. Een ongedifferentieerd zelfconcept op cognitief niveau zal zich manifesteren in het feit dat iemands kennis over zichzelf fragmentarisch, fragmentarisch en tegenstrijdig zal zijn. De houding ten opzichte van zichzelf zal ook onstabiel, onstabiel, tegenstrijdig zijn, afhankelijk van de mening van andere mensen. Een ongedifferentieerd concept van de Ander zal betekenen dat ideeën over de Ander fragmentarisch zullen zijn, terwijl de beoordeling van anderen zal worden opgebouwd volgens het polaire type “goed – slecht”, “de eigen – die van iemand anders”, etc. Continuüm van het Zelf -concept Differentiatie van het zelfconcept Verspreiding van het zelfconcept Integriteit van de zelfconcepten Splitsing van het zelfconcept Stabiliteit van het zelfconcept Situationele aard van het zelfconcept Objectieve perceptie Perceptie Zelf niet gebaseerd op de realiteit Hoogontwikkelde vaardigheden Slecht ontwikkeling van zelfregulatievaardigheden Continuum van ontwikkeling van het concept van de Ander Consistentie in perceptie Het object van perceptie van de Ander is gespleten Goede discriminatie Vervaagde grenzen van het concept van de Ander concept van de Ander Flexibele regulering van nabijheid Reacties blijven hangen aniya, afstand en afstand of ambivalentie Percepties van anderen, percepties van anderen niet gebaseerd op de werkelijkheid gebaseerd op de werkelijkheid Het continuüm van gezondheid - ziekte zal worden bepaald door een continuüm van identiteit: van een hoog niveau van identiteitsontwikkeling naar een laag niveau, tot aan vervreemding. Voor een gezond persoon zal het zelfbeeld: 1. gedifferentieerd en holistisch zijn. (Eerste dialectische tegenspraak) (“Ik ben anders, ik ben dit en dat, maar dit alles ben ik, ik accepteer mezelf als iedereen.” E. Yevtushenko heeft een gedicht dat, naar onze mening, zeer nauwkeurig de fenomenologie van de volwassen identiteit van een gezonde persoonlijkheid: “Ik ben overwerkt en lui. Ik ben totaal onverenigbaar, ongemakkelijk, boos en vriendelijk...”; ben en wat ik ben, maar ik kan veranderen en mezelf selectief opnieuw opbouwen.' Soortgelijke ideeën zullen worden waargenomen met betrekking tot de ander (het algemene beeld van de ander). Een neuroticus zal worden gekenmerkt door onvolledige, diffuse ideeën over zijn Zelf. Over het algemeen zal er een neiging zijn tot polaire ideeën over de kwaliteiten van het Zelf. ‘Ik ben goed, ik ben slecht, enz.’ De acceptatie van het Zelf zal direct afhankelijk zijn van de mening van andere mensen die belangrijk zijn voor het Zelf Het gevoel van eigenwaarde zal hierdoor onstabiel zijn en situationele aspecten van de kwaliteiten van het Zelf zullen onbewust zijn en niet geïntegreerd zijn in een holistisch idee van het Zelf. Ideeën over de Ander zullen door soortgelijke trends worden gekenmerkt. Het beeld van de Ander zal onstabiel, situationeel of, omgekeerd, zeer rigide zijn. Ook voor iemand met een borderline-organisatie №1, 2004.