Vaak hoor ik tijdens mijn afspraken uitspraken van cliënten dat zij zelf overal de schuld van hebben. Bij het voorlezen van vragen aan psychologen kom ik ook vaak uitspraken tegen als “Ik neem mijn deel van verantwoordelijkheid met Ik maak geen foto's van mezelf, ik begrijp dat ik zelf verantwoordelijk ben voor wat er is gebeurd” of “Wat een dwaas was ik, het komt mij goed uit – het is allemaal mijn eigen schuld.” dit thema dat ik besloot er apart over te schrijven. Ik zal banaal zijn, maar ik zal nog steeds schrijven: ‘we leren ons hele leven.’ Maar om de een of andere reden willen volwassenen vaak niet leren. Bovendien willen ze niet eens leren wat ze nodig hebben om hun salaris te verhogen. Ik moest vaak communiceren met managers die zijn opgegroeid van verkoopmanagers, laders, chauffeurs - dat wil zeggen degenen die, zoals ze zeggen, van onderop zijn begonnen. van de carrièreladder. Ze zijn eenvoudigweg perplex dat mensen gemakkelijk toegeven dat ze schuldig zijn en zichzelf op alle mogelijke manieren vernederen. Het zou logisch zijn om aan te nemen dat degenen die zichzelf schuldig beschouwen verantwoordelijke mensen zijn en bereid zijn om te leren. Maar helaas is alles precies het tegenovergestelde. Met zijn zelfkritiek verlaagt iemand zichzelf tot het niveau van ‘onder de plint’, maar weigert hij tegelijkertijd botweg iets te veranderen. Laat me het uitleggen met een specifiek voorbeeld. Een verkoper zou meer kunnen verdienen als hij luisterde naar de feedback die hij van klanten krijgt, boeken las over het verhogen van de omzet en de technieken uit deze boeken in zijn werk oefende. Degenen die in de verkoop werken, weten dat er maar een paar van zulke mensen zijn. En tegelijkertijd geven veel verkopers gemakkelijk toe dat ze niet weten hoe ze moeten verkopen en dat het hun eigen schuld is dat ze weinig verdienen vermogen om een ​​gezin te stichten, kinderen groot te brengen, te communiceren met mensen en vele anderen. Wat is de reden dat iemand die gewend is zichzelf de schuld te geven, een openlijk onverantwoordelijk persoon blijkt te zijn die zijn vaardigheden en zelfkastijding niet wil verbeteren? -beschuldigingen zijn een manier om de verantwoordelijkheid van het type ‘kwijt, ga’ te vermijden ‘Ik zal doorgaan met zondigen’, en dan weer ‘Ik zal me bekeren’. Dit is een vicieuze cirkel, en om deze te doorbreken, moet je een element zoals iets anders gaan doen, en alleen dan zul je ophouden jezelf de schuld te geven. Als je hetzelfde op dezelfde manier doet, zal het resultaat hetzelfde zijn. Begin dus met de vraag: “Wat kan ik doen om het probleem op te lossen?” Heel vaak mondt deze vraag uit in een andere vraag: “Wat is het waard voor mij?” Leer het probleem op te lossen?” Ontwikkel, in plaats van schuldgevoel, een gevoel van verantwoordelijkheid voor alles wat er met je gebeurt. Stop met het zien van andere mensen als de bron van je problemen. Begrijp dat geen van hen u iets verschuldigd is. Misschien zul je uit gewoonte nog lange tijd het verlangen hebben om jezelf te beschuldigen en bitter spijt te hebben van wat er is gebeurd - onderbreek ze. Deze gevoelens slokken alleen maar je energie en tijd op. Laat deze plek beter in beslag worden genomen door gedachten over de toekomst die je wilt, en over wat je nu leert om deze toekomst dichterbij te brengen. Vergeet niet dat het niet zo eng is om te struikelen en te vallen te gaan liggen.