15-07-2016 Federale wet van de Russische Federatie nr. 323-FZ van 03-07-2016 “Betreffende wijzigingen in het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie en de Wetboek van Strafvordering van de Russische Federatie over kwesties van het verbeteren van de gronden en procedures voor vrijstelling van strafrechtelijke aansprakelijkheid." Nu vindt strafrechtelijke aansprakelijkheid op grond van artikel 116 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie (mishandeling) alleen plaats als de mishandeling wordt gepleegd tegen naaste mensen , evenals vanwege hooligan-motieven, of vanwege politieke, ideologische, raciale, nationale of religieuze haat of vijandschap, of gebaseerd op haat of vijandschap tegen welke sociale groep dan ook. Tegelijkertijd wordt in dit artikel gedefinieerd dat onder naaste personen naaste familieleden worden verstaan ​​(echtgenoot, ouders, kinderen, adoptieouders, adoptiekinderen, broers en zussen, grootouders, kleinkinderen), voogden, curatoren, alsmede personen die met betrekking tot de persoon die de in dit artikel bedoelde daad heeft begaan, of personen die met hem een ​​gemeenschappelijk huishouden leiden, zal ik met geen van de conflicterende partijen in polemieken treden, maar alleen proberen te analyseren of het mogelijk is om kinderen groot te brengen. zonder straf en wat kan als straf worden gebruikt in plaats van het beruchte slaan. Is het überhaupt nodig om kinderen te straffen en welke functie heeft straf volgens mij? acceptabel gedrag. Het is geen geheim dat kinderen tijdens het opgroeien 'hun tanden testen' op alles wat op hun pad komt, en eerst zal het speelgoed zijn, en later ouderlijk gezag. Dat wil zeggen dat straf in wezen feedback is voor het kind, wat hem de kans geeft om te leren welk gedrag acceptabel is in de samenleving waarin hij is opgegroeid en wat niet. En in verschillende culturen kunnen de normen anders zijn. Ik vind bevestiging van mijn gedachten bij T. S. Volzhenina, die in het tijdschrift “Vinograd” nr. 6 (38) 2010 schrijft: “... zonder straf ontwikkelen kinderen geen idee van ​​​de grenzen van wat is toegestaan, het vermogen om zich in de samenleving te gedragen en een egoïstische, respectloze houding tegenover mensen, inclusief hun ouders, te ontwikkelen. Zulke kinderen zijn oncontroleerbaar en agressief. En vaak waarderen ze de autoriteit van volwassenen niet.” Dus als straf een methode is om grenzen te markeren, zal alleen het kind dat deze grenzen niet probeert te overschrijden, in staat zijn om onderwijs te geven zonder ook maar enige straf. Natuurlijk, als je het kind eerst vertrouwd maakt met waar deze grenzen precies liggen. Dat wil zeggen dat de eerste stap altijd verduidelijking moet zijn. Als het kind nog niet weet dat het verboden is om aan het haar van zijn zus te trekken, dan zou het voor de eerste keer leuk zijn om zijn acties gewoon onmiddellijk te stoppen en uit te leggen dat het ONMOGELIJK is om dit te doen. Pas nadat hij ervoor heeft gezorgd dat het kind op de hoogte is van de vastgestelde normen en deze bewust overtreedt, mag hij worden gestraft. Ben het ermee eens dat een kind dat zonder succes een glas sap van de tafel duwt, waarschijnlijk geen enkele vorm van straf verdient. Een adequate reactie in dit geval zou zijn om het kind de kans te geven de gevolgen van zijn onhandigheid weg te nemen, en dit is niet in alle gevallen. In een café zou ik de ober nog steeds J noemen. Persoonlijk is het criterium in dergelijke situaties voor mij altijd de mentale vervanging van het kind, bijvoorbeeld door een echtgenoot. Op zo'n moment begon ik klachten te uiten tegen een volwassene, die ik respecteer of niet. Misschien heeft de persoon hulp nodig en geen berisping. Als u zeker weet dat het kind zich bewust is van de gedragsnormen en deze opzettelijk heeft overtreden, dan rijst de tweede vraag voor u: hoe kunt u het kind op de juiste manier straffen zodat de straf effectief is? En dit is waar we het struikelblok van federale wet 323 naderen, die, let wel, ouders op geen enkele manier beperkt in hun vermogen om kinderen op te voeden, maar hen alleen beperkt in het kiezen van de methode van beïnvloeding. Wat zullen de resultaten zijn? krijgen door methoden van fysiek geweld als straf te gebruiken. Zal het kind leren,dat je ongestraft iets kunt verslaan dat kleiner (zwakker) is, en als gevolg daarvan agressie zal tonen jegens dieren, leeftijdsgenoten en mogelijk jegens jou wanneer het sterker wordt dan jij. Je zult het kind pijn doen en dit zal hem maken; vrees je; je leert het kind pas op je woorden te reageren als je ze versterkt met een klap of een klap. Je kunt het kind onbedoeld traumatiseren, vooral als je hem straft onder invloed van een vlaag van woede, omdat kinderen veel zijn; fysiek kwetsbaarder dan je denkt. Toen ik ouders vroeg waarom en onder welke omstandigheden ze hun hand opsteken naar hun kinderen, zeiden ze allemaal dat ze op dit moment een gevoel van hulpeloosheid ervaren, dat ze de situatie niet aankunnen. Dan is misschien de enige vraag of ouders methoden moeten worden aangeleerd om met hun eigen emoties om te gaan en kinderen op te voeden met behulp van alternatieve methoden? Het is gemakkelijk om de zwakken boos te maken; het vinden van een andere onderwijsmethode vergt inspanning. Waarom zou je je drukmaken? Er is een oude, beproefde methode: slaan. Het is gemakkelijker om manieren te vinden om het gedrag van een kind te beïnvloeden met behulp van humane methoden. Ik bedoel geenszins dat je bij het opvoeden van een kind hem in alles moet verwennen. Ongewenst gedrag van een kind moet worden gecorrigeerd en kan worden gecorrigeerd, maar het is noodzakelijk om zulke invloedsmaatregelen op het kind te gebruiken die zijn ziel niet verlammen of fysieke en morele pijn veroorzaken. Laten we eerst eens kijken welke beïnvloedingsmethoden als geweld worden beschouwd. Houd er rekening mee dat dit geen volledige lijst is van mogelijke gewelddadige acties jegens een kind (ik schrijf bijvoorbeeld niet over seksueel geweld), maar alleen wat als educatieve maatregel in een gewoon gezin kan worden gebruikt. Ouders die geen fysieke methoden gebruiken om hun kinderen te straffen, gebruiken immers vaak een andere vorm van geweld: psychologisch (emotioneel). Fysiek geweld is geweld dat tot uiting komt in een directe impact op het lichaam van het kind: mishandeling, lichamelijk letsel, marteling. Als gevolg van fysiek geweld kan het slachtoffer worden gemarteld of de gezondheid worden geschaad. Het bereik van fysiek geweld is breed: van lichte mishandeling tot de extreme vorm – moord. Tot vormen van psychologisch geweld behoren onder meer: ​​Afwijzing - verbale en non-verbale acties die de afwijzing van het kind aantonen en zijn waardigheid kleineren: - vijandige houding ten opzichte van het kind, zijn waarde kleineren, vernedering, ook publiekelijk; - een kind belachelijk maken omdat het natuurlijke emoties toont (liefde, verdriet, verdriet, enz.); - een kind tot een 'zondebok' maken, voortdurende kritiek op hem; op een gevaarlijke of beangstigende plek: - onrealistische verwachtingen van het kind, hem extreem moeilijke taken voorleggen met de dreiging van straf als hij de taak niet uitvoert; - dreiging met geweld tegen het kind zelf; dreiging met geweld tegen iemand van wie het kind houdt (inclusief huisdieren). Isolatie - consistente acties die erop gericht zijn het kind de kans te ontnemen leeftijdsgenoten of volwassenen te ontmoeten en ermee te communiceren, zowel thuis als daarbuiten; - onredelijke beperking of verbod op de sociale contacten van een kind met leeftijdgenoten of volwassenen in zijn omgeving. Hoe straf je een kind zodat hij zich bewust wordt van de omvang van zijn verantwoordelijkheid voor het gepleegde misdrijf, maar tegelijkertijd niet lichamelijk of geestelijk wordt gestraft? moet logisch verband houden met het misdrijf zelf. Als een kind iemand op de speelplaats slaat, zou de juiste straf zijn om hem een ​​verdere wandeling te ontzeggen, en niet van snoep. De ernst van de straf moet overeenkomen met de ernst van de overtreding. Hoe ernstiger het feit, hoe zwaarder het kind moet worden gestraft. Als straf door het kind niet als straf wordt ervaren, dan wel :)