Ik heb al heel wat artikelen geschreven, maar ik heb er al honderden en duizenden keren meer gelezen. En dit is wat ik merk bij de lezers. Waar er diensten zijn die de reactie van lezers laten zien in de vorm van reacties, likes, abonnementen, reposts, is er voor mij een opslagplaats aan informatie voor analyse. Om iets te lezen, waar te nemen en te begrijpen, heb ik niet alleen energie en aanzienlijke energie nodig Ik heb ook passend denken nodig op een niveau dat niet lager is dan het niveau dat door de auteur van de tekst wordt voorgesteld. Anders haal ik niet veel betekenis uit het artikel. Het is moeilijk om iets hogers te zien dan je "klokkentoren", breder dan je beeld van de wereld in het aangeboden materiaal. Zelfs bekende sprookjes - de folk "Kolobok", Pushkin's "Over de visser en de vis" - kunnen worden gelezen. en geïnterpreteerd op verschillende niveaus van begrip en verdieping van de betekenissen. En de soorten denken van de auteur en de lezer vallen misschien niet samen. Het is misschien de eenvoudigste tekst, maar ik zie er zelfs een soort wijsheid in. Of, integendeel, ik lees een diepgaande tekst en slechts een klein, onbeduidend detail zal me boeien, of ik zeg gewoon: "Wat voor onzin heeft de auteur geschreven." Tegenwoordig zijn we een beetje van een kind Iedereen kent het bekende caleidoscoopspeelgoed. Je kijkt erin - in de spiegels vormen veelkleurige stenen een prachtig patroon. Je draait de caleidoscoop een beetje - de steentjes rollen en creëren een compleet nieuw beeld. Een kleine beweging, en hoe alles schittert met compleet andere kleuren - "wauw!" Alles wordt gezien als nieuw en altijd uniek. En altijd KLAAR. Direct. Het werkte. De “charme” van de directheid van een caleidoscoop en de moeilijkheid van het samenstellen van puzzels. Stel je nu moderne mozaïekpuzzels voor die qua kleur en vorm nauwkeurig met elkaar verbonden moeten worden. En als je het in elkaar zet, weet je soms niet eens het hele plaatje dat uiteindelijk zou moeten blijken. Maar in ieder geval KAN ik precies de bijbehorende voortzetting vinden voor de bestaande stukken. Als ik wil... Nu over het onderwerp van het artikel - over denkopties Caleidoscopisch denken is wanneer in het voorgestelde materiaal: een artikel, een video of zelfs een eenvoudig alledaags gesprek - de lezer, kijker, gesprekspartner alles als een waarneemt. kant-en-klaar beeld. Al gedefinieerd. En ook meteen - zoals in een caleidoscoop. De hersenen proberen, net als het lichaam, altijd energie te besparen, omdat dit het duurste is voor een persoon - om iets waar te nemen en te begrijpen. En dit kan snel en gemakkelijk gebeuren door je vast te maken eigen kant-en-klare labels voor woorden, zinnen en zelfs betekenissen. Als ik nu bijvoorbeeld het woord ‘liefde’ in de tekst gebruik, dan weten velen ‘al’ wat het is. En definities kunnen ‘de berg verraden’. Gemakkelijk. Hier is bijvoorbeeld het aforisme van dezelfde Francois de La Rochefoucauld: “Ware liefde is als een geest: iedereen praat erover, maar weinigen hebben het gezien.” Iedereen zal opnieuw lezen, waarnemen en dan nadenken interpreteer volgens de verschillende woorden van dit aforisme. Welk woord daarin zal iemands aandacht trekken? Sommige mensen zullen zelfs ‘gefixeerd’ raken op het woord geest en verschillende lezers zullen uiteindelijk verschillende betekenissen creëren – hun eigen. Omdat er een aanwijzing is voor de bewegende ‘kiezelstenen van een caleidoscoop’. ZE bewegen, en er GEBEURT een gebeurtenis voor ons: ik las een artikel, bekeek een video, wisselde een paar zinnen met iemand uit - allemaal alsof het willekeurige en niet-gerelateerde gebeurtenissen waren, zoals in een caleidoscoop. Nu over een andere manier van denken: mozaïek. Ik kan elke gebeurtenis die plaatsvindt niet zomaar als een kant-en-klaar willekeurig verschijnsel waarnemen, maar als een nieuw puzzelstukje in het beeld van mijn voortdurende leven. En het kan en moet worden “gecombineerd” met reeds bekende bestaande, die op de een of andere manier al definitief in elkaar zijn gezet. Voel je het verschil niet meteen JOUW label, “misschien onhandig” op iets nieuws, maar probeer er een plek voor te vinden deze nieuwe in je “mozaïek” leven.” Op dit moment kunnen bijvoorbeeld de volgende vragen rijzen: “Waarom lees, zie, praat ik hier NU over?” — Ik gebruik de factor tijd en zie dit niet langer als een ongeluk, maar als een reactie van de echte wereld op mijn gedachten en daden uit het verleden. De werkelijkheid loopt altijd achter op de incarnatie. “Hoe verhoudt dit zich tot MIJN LEVEN en de mogelijke problemen daarin?” - Ik zal gebruiken).