Het doet zoveel pijn dat je het niet hebt. Vandaag heb ik de metaforische kaarten "Stilte" opgehaald - kaarten met traumatische scènes die helpen de traumatische gevoelens van de cliënt te isoleren die qua betekenis en perceptie vergelijkbaar zijn. En het voelde zo schokkend voor mij. Ik zag veel kaarten die verband hielden met gezondheid, ziekte, medicijnen, ziekenhuis, gebrekkigheid en hulpeloosheid. En ik dacht: want zo zie ik het. Ik zal ze hier als voorbeeld bijvoegen. De kaarten vertellen me dat ik me gebrekkig en gewond voel, maar dat ik het oude leven niet loslaat. Een patiënt is bijvoorbeeld een racer, liggend op een ziekenhuisbed en houdt het stuur vast, en de poten van het bed hebben wielen. De patiënt zet zijn race voort, vasthoudend aan het oude, zijn pijn en verlies niet opmerkend en accepterend, vastzittend. Of ik zie verbonden handen met ontbrekende vingers, maar speel piano. Ik wil mijn meest waardevolle identiteit niet loslaten: een muzikant. Of de chirurg zit in het donker en de poot van de operatietafel schijnt op hem. Het is alsof de chirurg zich niet kan realiseren dat er geen patiënten meer zijn, maar hij kan zijn chirurgijnsgewaad niet uittrekken, net zoals hij niet uit de duisternis kan komen, omdat hij bang is niets te worden. Ik voelde en voel me ook nog steeds niet verbonden met mijn hoofdrol – arts of psycholoog – wat heel belangrijk is. Waarom zo belangrijk? Ja, omdat in mijn jeugd, toen ik naar de medische school ging. universiteit, mama en papa waren geschokt door mijn prestatie. Vooral papa. Hij werd trots op mijn rol, zelfs tot het punt waarop hij kanker kreeg. Ja, toen hij ziek was, hield hij me de hele tijd dichtbij. Ik was toen nog geen dochter. Ze was dokter voor papa. En hoe kun je deze rol weigeren als deze zo belangrijk is, ook al is het in sommige gevallen onmogelijk en als er geen klanten meer zijn en dus geen betekenis heeft. Bovendien voelen veel mensen zich in de steek gelaten, eenzaam, onnodig en gebrekkig, en zien zichzelf niet als waardevol in andere rollen, of in het algemeen. Toen ik ziek was, en nu ben ik nog steeds niet zo actief, als er weinig cliënten zijn, voelde en voel ik me nog steeds niet nodig, niet waardevol, niet belangrijk. Het is alsof ik er niet ben. Het doet pijn om te zien hoe anderen het doen. Hoe kun je met dergelijke situaties omgaan? Hoe kun je je eigen belang herstellen? Hoe kun je je overgeven aan de vrijheid en verscheidenheid aan keuzepaden voor activiteiten, je rollen? Eerst moet je je gevoelens en gedachten accepteren. Zoals een beroemd persoon zei: “Als er leegte in de ziel is, moet je ernaar leven, en niet afgeleid worden, jezelf niet bij elkaar brengen, jezelf niet dwingen kunstmatig naar interesses te zoeken, jezelf niet dwingen om schijnbaar blij te zijn. Alleen door te leven zul je op een gegeven moment de bodem voelen en in staat zijn om af te zetten, de kracht in jezelf te voelen.” Zie het hele plaatje breder dan je in eerste instantie ziet. Wat zie je als eerste? Ik ben een mislukkeling, ik kan het niet, ik ben hulpeloos. Maar hoe gaat het eigenlijk allemaal? Ik begrijp alle gevoelens. Dit is verschrikkelijk. Ja, papa waardeerde mij als dokter. Ja, papa was teleurgesteld toen ik zwanger werd. Ja, papa was teleurgesteld toen ik bij de dokters weg ging. Maar ik weet en kan zoveel. Op een bepaald moment in mijn leven heb ik veel aan mensen gegeven: klanten, collega's, kameraden, vrienden. Het is waardevol voor het leven. Een deel van mij is altijd bij hen. En voor mij staan ​​andere mensen en ik met dezelfde en nieuwe kwaliteiten. Nu, na de ziekte, wanneer mijn immuniteit en lichaam verzwakt zijn, heb ik meer middelen nodig. In eerste instantie wilde ik niet veel. Dan leegte. We moeten dus rekening houden met deze leegte. Ja, ik huil, maar ik ervaar verliezen en ik merk dat ik anders ben. Mijn dochter vertelt me ​​voortdurend dat ik heel mooi en slim ben, dat ik heel sterk ben en zoveel dingen heb gedaan, dat het belangrijk voor me is om goed te rusten. Hij zegt dat hij me zal opvoeden, geld zal verdienen en me naar de Malediven zal brengen))) Werken met eigenwaarde is een lang proces. Het gebeurt mijn hele leven. Van tijd tot tijd keren we terug naar afschrijvingen. En dit betekent dat we gewoon uitgeput zijn. Zie de werkelijkheid. Accepteer haar pijn. Ga uit de oude rol, ook al doet het veel pijn. In eerste instantie zal het ongemakkelijk zijn vanwege de enorme, maar schijnbaar lege ruimte. Maar de hele wereld is er en hij ziet je, waardeert en houdt van je, zoals mama en papa zonder enige rol. Ik zal de laatste kaart bevestigen waarop ik de liefde van de grote moeder zie. Ik maak er deel van uit (ik ben de rozenboom)..