Je bent gisteren laat naar bed gegaan en hebt tijd besteed aan het nadenken over aankomende zaken aan de vooravond van het nieuwe jaar, een bedrijfsfeest, het voorbereiden van een kinderfeestje of iets anders. En vandaag ben je "kapot" opgestaan, het weer is niet gelukkig en je hebt besloten dat je nog een uur aan sociale netwerken kunt besteden... En dan besef je met afschuw dat het al lunch is... en er is niets gedaan wat gepland was .. Klinkt bekend? Waarom veranderde de interne motivatie van gisteren om de boel weer van de grond te krijgen vandaag in ‘Groundhog Day’? Verrassend genoeg, voordat je lui/lui zou worden genoemd en beloond met een vergelijking met de fantastische Ivan, die 30 jaar op het fornuis heeft gelegen... Ik vraag me af of Ivan uitstelgedrag had of gewoon (zoals ze nu zouden zeggen) in energiebesparende modus? Laten we, voordat we jezelf ‘lui’ of ‘lui’ noemen, eerst eens kijken waarom dit gebeurt? Laten we zeggen dat je cadeaus moet gaan kopen, maar in plaats daarvan komen er uit het niets “dringende dingen” naar voren: de ramen wassen, de gordijnen verschonen, de was doen, en over het algemeen heb je al een hele tijd niet afgestoft... en het is belangrijk om dit nu, op dit moment, te doen!! Sta op zulke momenten even stil en stel jezelf een vraag: ❓ Waarom is dit (ramenwassen en stofzuigen) nu zo belangrijk? ❓Waarom kan ik dit later niet doen? ❓Wat kan mijn wens om een ​​winkeluitje uit te stellen aangeven? (Of de actie die je uitstelt) ❓Wat levert het mij op als ik deze actie uitstel? En hier hebben we geleidelijk verschillende redenen benaderd om dingen uit te stellen. Waarom ben je bereid iets te doen dat zelfs nog meer energie kost dan degenen wier deadlines al beginnen te ‘aanscherpen’? Ten eerste is de zaak misschien niet de meest onaangename: bel iemand met wie u slecht contact heeft, een slechte relatie, vraag om een ​​dienst met een grote kans op weigering, ga naar de tandarts, enz. Het uitstellen van deze taak tot morgen brengt ons tijdelijke verlichting, wat betekent dat de volgende keten in ons hoofd vastzit: ik stel het uit - ik voel me beter. Wat zullen de hersenen doen? Dat klopt - probeer hem ervan te overtuigen dit op alle mogelijke manieren te herhalen om u te behoeden voor mogelijke onaangename ervaringen. Ga daarheen, ik zeg niet waar! Breng het mee, ik zal je niet vertellen wat! Het komt voor dat we voor zo'n taak staan ​​dat we niet weten waar we moeten beginnen. Stel dat u in een nieuwe functie zit en zij u vragen iets te doen dat u nog niet eerder heeft gedaan en u weet niet wat er precies van u wordt verwacht. Of u moet een melding maken en u weet niet waar u moet beginnen. Nou ja, of je hebt een ambitieus doel voor je, maar je hebt geen idee hoe het kan worden bereikt... En de dagen gaan alleen voorbij in gedachten erover en hoe geweldig het zou zijn om op vakantie te gaan naar de Malediven, verhuizen naar een nieuw appartement, een hogere positie krijgen enz. Maar het is u nog niet duidelijk hoe u dit moet doen. Vaak dwingt ons perfectionisme ons om het starten van een taak uit te stellen. Onze innerlijke angst om iets minder dan perfect te doen, verlamt letterlijk onze beweging naar het doel! Het resultaat moet niet alleen goed zijn, het moet perfect zijn! Maar als het schrijven van proefschriften niet jouw beroep is, of als je geen professionele kok bent, dan zou het niet rationeel zijn om voor de eerste keer een baan op het niveau van een doctor in de wetenschappen of een chef-kok te verwachten. Wat als u er gewoon mee begint en uw vaardigheden aanscherpt en de nodige aanpassingen doorvoert naarmate u verder komt? Als onderdeel van cognitieve gedragstherapie stel ik voor dat u uzelf de vraag stelt: wat is het ergste dat zal gebeuren als mijn werk niet absoluut perfect is? Wat is het ergste dat kan gebeuren als mijn werk niet perfect is? Angst voor kritiek. Zoals altijd kunnen we niet zonder de invloed van onze ouders en grootmoeders op ons gedrag. Heeft u in uw kindertijd of jeugd ooit een tijd gehad waarin u uw tekening of een ander knutselwerkje meebracht om aan uw ouders te laten zien, en het antwoord was een emotieloos ‘goed’, of nog erger – een devaluatie: ‘Masha is beter in tekenen? ..” (beeldhouwen, fietsen, een essay schrijven, je vertaalt alleen producten - voor je eerste culinaire pogingen). Ik denk dat bijna iedereen zoiets heeft