Ik loop over straat tijdens een witte dag, het is lente, de vogels zingen. Ik hoor een zeer emotionele monoloog van een vrouw achter mij. Liegen uitschot! Maar je beloofde!!! Ik geloofde je, maar nogmaals, je hebt opnieuw bedrogen! Leugen!!! Allemaal leugens!!! Ik haat jou!!!" De vrouw herhaalde en herhaalde haar monoloog, zonder de emotionele intensiteit te verminderen. Ik stelde me het volgende beeld voor: een dronken man liep naast zijn dame, die hij blijkbaar beloofde niet te drinken, niet te slaan, te werken, enzovoort... De dame geloofde vermoedelijk uit het diepst van haar hart , maar haar hart werd opnieuw gebroken door zo'n bittere leugen . Ik weet niet waarom ik achterom keek, het beeld was al duidelijk. EN…. Ik stond als aan de grond genageld. Een goedgeklede, modieus gekamde jonge vrouw, zwanger, liep door de straat. Naast haar liep een meisje van ongeveer 6 jaar oud en een jongen van ongeveer 8-9 jaar oud, tot wie al deze passie was gericht. De jongen probeerde geen bezwaar te maken; hij liep rustig en kromp ineen naast zijn moeder. Ik hoorde iets over een C in het Engels, diezelfde leugen, denk ik... Hier zijn ze, onze toekomstige patiënten van psychologen en psychiaters. Zij die naast mama liepen en zij die nog binnen mama zitten.