Overleg van binnenuit Mijn professionele interesses hebben betrekking op psychologie. Ten eerste ben ik praktiserend psycholoog. Ten tweede geef ik les aan studenten. Ten derde onderzoek ik de mentale processen van mezelf en anderen. Daarom vind ik het interessant om hierover te schrijven, ook al is het soms moeilijk voor mij. Maar hoe meer ik oefen, hoe meer ik les geef, hoe meer ik iets van mezelf wil generaliseren, hoe meer ik ervaringen wil delen die ergens moeilijk te lezen zijn. Ik hou echt van psychologen, met hun problemen, met een honger naar leven en kennis, vanwege hun liefde voor het vak en de mensen. Ik wil beginners helpen. Houd op met oordelen als “Onze samenleving is nog niet klaar om naar een psycholoog te gaan, iedereen is erg bang voor vergelijkingen met de psychiatrie...” Ik ben het hier niet mee eens. De samenleving wil naar psychologen. Maar ze zijn moeilijk te vinden. De fase van de vorming van praktiserende psychologen is nog niet geëindigd, en misschien nog niet begonnen in de zin dat ik me het werk van de gemeenschap van psychologen voorstel. Veel beginnende psychologen zijn behoorlijk bekwaam, er zijn veel getalenteerde leraren en professionals die hen voorbereiden. Hun kennis is voldoende om een ​​gekwalificeerd consult te houden, deel te nemen aan counseling of psychocorrectie. Hun nadeel is meestal dat zij deze vormen van psychologische hulpverlening niet delen. Bovendien brengt de rage voor verschillende soorten psychotherapie beginnende psychologen over het algemeen in verwarring. Veel trainingen en educatieve seminars bereiden niet voor op individueel werk in termen van consultatie, counseling en psychocorrectie. Meestal wordt een oppervlakkig begrip van psychotherapie gegeven. Degenen die geven begrijpen niet helemaal wat ze geven, maar de oefeningen zijn interessant, de lessen zijn leuk en ontspannen en uiteraard in groepswerk. En wat leren ze? Alles behalve overleg. Het blijkt dat er geen gekwalificeerde hulpverleners en geen gekwalificeerde psychotherapeuten zijn (mijn artikel bespreekt niet-medische psychotherapie). Omdat de psychotherapeut onder andere verplicht is (ik hou niet van dit woord, maar we hebben het over iets heiligs – de geestelijke gezondheid van cliënten) om persoonlijke psychotherapie te ondergaan, en niet in de zin van kredieturen, waarbij de De relevantie van het probleem is op de een of andere manier kunstmatig, maar in werkelijkheid is het gevoel dat er een sterk verlangen is om jezelf te begrijpen, dat het op de een of andere manier zelfs eng is om naar deze psychotherapeut te komen voor een afspraak. En ga door deze angst naar hem toe om plezier te krijgen door tranen, snot, hysterisch gelach, zuchten, kleur op het gezicht, zweterige handpalmen, koude rillingen op de borst, hartslag, minutenlang afgeleid zijn, rusten in gesprekken over jezelf als Als je een buitenstaander bent en weer naar jezelf toe gaat, kan dit onaangenaam zijn... Psychotherapie is niet wat je op trainingsseminars leert als het niet geleefd en genoten is en er geen wens is om dit plezier aan anderen door te geven. Dit is slechts een relatie tussen ons, tussen mij, soms in een stoel, soms op de bank. En ergens aan de top of in de diepte verandert psychotherapie in egotherapie, wanneer de psychotherapeut behandelt door zichzelf te presenteren. Er zijn in ons land nog steeds heel weinig psychotherapeuten die dit doen. Maar feit is dat er geen goede adviseurs zijn, hoewel er deskundige psychologen zijn. Voor mij is het, vanwege mijn ervaring, belangrijk om belangrijke concepten als consultatie, counseling, psychocorrectie en psychotherapie te onderscheiden. Voor sommigen is dit misschien duidelijk begrijpelijk, maar breed. (Rogers en May vervangen bijvoorbeeld voortdurend psychotherapie en counseling in hun teksten. Kociunas probeert onderscheid te maken tussen psychotherapie en al het andere, waarbij hij opnieuw consultatie, counseling en psychocorrectie vermengt. Bovendien is zijn criterium de gezondheid (!) van de cliënt. Gezonde mensen ga voor counseling, en zieke mensen voor psychotherapie! Sidorov en Parnyakov en vele andere binnenlandse en buitenlandse theoretici en praktijkmensen schrijven over hetzelfde. Er is ook geen consensus in psychologische woordenboeken! Tussen haakjes - want IV) Waarschijnlijk is dit het probleem begint helemaal aan het begin van het pad van een praktiserend psycholoog. Het lijkt hem dat hij weinig kwalificaties heeft, hoewel hij veel kennis heeft. Zijn kennis is slechts om één reden passief: hij weet niet op welk gebied hij werkt. Het lijkt mij dat elke afgestudeerde.