Van de auteur: Omslagontwerp door Ksenia MorosyaginaOm iets te winnen in het fysieke universum, moet je de gehechtheid eraan kwijtraken. Een verbazingwekkende wet! Te vaak willen we zoveel! We dromen zoveel, maar in werkelijkheid zien we onze dromen niet altijd uitkomen. Waarom? Feit is dat dromen geboren worden in een veld van pure potentie. In het kwantumuniversum of de wereld waar onze ziel vandaan komt. Wij dromen graag! Omdat wij de droom zijn. We zijn allemaal geboren uit een droom. De dromen van ouders om hun voortzetting te zien, de dromen van iemand die hun liefde wilde ontmoeten, onze eigen dromen om naar deze wereld te komen waar we ons kunnen voelen en gelukkig kunnen zijn. Als we ons voorstellen dat ons leven een film is, waar is dan de waarnemer? Hij laat ons een film zien, onze ziel verandert onveranderlijk, zij bevindt zich buiten tijd en ruimte, het is een perfect groot deel van ons dat onze dromen in de wereld projecteert en de belichaming ervan wil ervaren. Dat grote deel van ons, het superego, plant de les en we dompelen ons erin onder in deze wereld. Als we naar de aarde komen, willen we allemaal onze dromen voelen en diep van binnen weten we zeker dat ze bestaan, onze dromen zijn al ergens en wachten op ons. We beginnen naar hen toe te bewegen, zoeken naar een manier en vechten, lijden, verheugen ons, in een poging een droom te vinden. We zijn gemaakt om te dromen en onze ideeën als echt te zien. Maar ons is geleerd om in een wereld te leven waar dromen onvervuld blijven. Dit is fout. Het zijn alleen de dromen van anderen die niet uitkomen, dromen die we eigenlijk helemaal niet gerealiseerd willen zien. Echte dromen waar iedereen mee wordt geboren en die tijdens het leven ontstaat, komen, ik herhaal, altijd uit. Omdat dit het hoofdidee is: in het materiële universum komen, iets willen voelen en ervaren, je bewustzijn vergroten door te zien wat je droom heeft gegeven aan een wereld waarin niemand vóór jou ooit zo heeft gedacht. Dit is hoe alle grote mensen, succesvolle zakenlieden en makers dachten: ze wisten precies wat ze wilden en richtten al hun kracht op hun droom en bereikten die. Gewone mensen dachten liever dat dromen zo worden genoemd omdat ze niet uitkomen. In mijn leven realiseerde ik alle dromen waar ik aan dacht, omdat ik precies wist wat ik wilde. We zijn van kinds af aan van het willen afgekomen, alleen koppige mensen die winnen zijn zoals onze moeder: “Willen is niet schadelijk!” Zij antwoorden: “Het is schadelijk, dat wil ik niet!” en ze willen het volledig. Maar waarom komen sommige wensen laat in vervulling, of wanneer we ze niet langer nodig hebben? Omdat er een wet van niet-gehechtheid bestaat in het universum. Net als de ballon van Winnie de Poeh loop je ermee, maar je moet hem loslaten zodat hij het veld van pure dromen bereikt, en dan terugkeert in de vorm van de werkelijkheid. Veel mensen geloven niet dat ze het waard zijn om hun verlangen te vervullen, dat het ooit werkelijkheid zal worden, en daarom dromen ze klein, sleutelen ze aan de kleine dingen, of stoppen ze helemaal met wensen. Dit is heel slecht, want dankzij verlangens en de implementatie ervan zien we zulke grote veranderingen in de wereld. We leven in een wereld van technologische sprongen omdat mensen de beperkingen uit hun bewustzijn hebben verwijderd. Het bewustzijn van vroeger leek in een helm te zitten, maar nu is het enorm. De verlangens die mensen uit behoefte willen ontvangen, worden niet vervuld, omdat de energie van de behoefte zelf de energie van afwezigheid is, dat wil zeggen van gebrek. Iemand denkt: “Ik wil een nieuwe auto” en heeft tegelijkertijd het gevoel dat hij er geen heeft en er ook geen zal hebben. De energie van gebrek wordt door het universum gelezen omdat we in een systeem van golfoverdracht van informatie leven. Want hoeveel je ook wenst, je zult alleen behoefte uit behoefte halen. En tot slot: waarom kun je niet zo graag willen dat je dromen uitkomen? Ik droomde zo vaak dat mijn boek uit zou komen toen ik het schreef, dat ik niet kon slapen, en toen leed ik dat het om de een of andere reden niet uitkwam. Er gingen dus twee jaar voorbij, ik was al gestopt met wensen en ging langzaam op weg naar het doel, in het besef dat het zo lang had geduurd dat ik niets meer wilde. En na een tijdje besefte ik dat mijn leven zeker betekenis heeft, zelfs als mijn boek niet wordt gepubliceerd, toen ik helemaal niet meer mijn werk wilde publiceren, besefte ik dat ik gelukkig was,!