Van de auteur: Het sprookje en de pop zijn geboren in een thuiswerkplaats. Ze kunnen worden beschouwd als een tussenresultaat van toegepaste ecopsychologie en sprookjestherapie. Op een dag vloog de Fee van Vergeten Speelgoed, zoals gewoonlijk, door de pas vrijgekomen appartementen. Hun huurders huurden een nieuw appartement of kochten hun eigen appartement, of een grootouder stierf daar. Er waren verschillende verhalen bij deze appartementen. Het belangrijkste is dat ze leeg waren en dat mensen er altijd veel onnodige dingen in vergaten. Dat dachten ze tenminste. Maar de Fee dacht van niet, en ze was op zoek naar vergeten speelgoed, vooral poppen en dieren, voormalige vrienden van meisjes en jongens. In het begin werden ze heel geliefd, gevoed, in dekens gewikkeld en naar bed gebracht, soms namen hun kleine baasjes ze mee naar bed. Naarmate de tijd verstreek, kregen jongens en meisjes nieuw speelgoed, mooi en modern. Ze stopten met spelen met de oude pop, die lag een tijdje in de speelgoedkist, waarna de moeder, die weer orde op zaken stelde in de kinderkamer, met een zucht de oude pop opzij legde en samen met andere oude spullen weglegde op de tussenverdieping. Dit is het geval als de moeder niet erg besluitvaardig was en niet al deze troep meteen in de vuilstortkoker durfde te spoelen. Anders is het huis rommelig en is het schadelijk voor het kind om het stof in te ademen. Vandaag arriveerde de Fee bij een klein appartementje met één kamer, waaruit een jongeman van een jaar of vierentwintig, heel knap, opgewekt en een beetje luidruchtig, net was vertrokken. De buren klaagden echter niet. De fee wist dat zijn nichtje Sonya, een meisje van een jaar of negen, hem soms kwam opzoeken als ze een pop meebracht, die ze Mila noemde; Maar ze nam het niet terug. Ze zei tegen haar oom: "Zing, Mila is al oud, laat haar bij jou wonen." Ik heb al een Bratz-pop. En ze zei dat ik Mila als gast moest laten blijven. Petya grijnsde om de sluwheid van zijn nichtje en maakte geen bezwaar. Als hij leeft, zal hij zo leven. En hij stopte de uitgeklede en verwarde Mila in de diepte van de halflege tussenverdieping. En toen hij zijn spullen pakte voordat hij naar een nieuw appartement verhuisde, liet hij alle oude, onnodige spullen in de oude achter. De nieuwe bewoners gaan zelf uitzoeken wat ze moeten bewaren en wat ze moeten weggooien. De Mila-pop bleef op de tussenverdieping staan, ernaast lag een stuk papier, ooit fel beschilderd met viltstiften, stof te verzamelen. En dus steeg de Fee van het Vergeten Speelgoed op, raakte de deur van de tussenverdieping aan en deze ging krakend open met de jaren. Alles in dit appartement was heel oud. De fee pakte de pop en een helder vel papier, ging op een stoel zitten en begon naar de vondsten te kijken. De pop was van het soort dat ze ongeveer vijftig jaar geleden maakten, met een mooi plastic gezicht en grote blauwe ogen die dichtgingen als de pop ging liggen. Op het hoofd zaten op sommige plaatsen resten van geel haar, het voddenlichaam was vuil en zwak. Ja, Mila, het was niet gemakkelijk voor je, dacht de Fee. Toen bekeek ze het papiertje. Het werd meteen duidelijk dat het meisje Sonya aan het tekenen was, en tekende als een geschenk aan haar oom Petya. Het was een felicitatie op 23 februari. Sonya tekende zorgvuldig tanks, machinegeweren en vuurwerk en schreef in grote veelkleurige letters: “Beste Petya! Fijne vakantie voor jou. Sonya, die van je houdt." Dus schreef ze 'liefdevol', maar Petya begreep natuurlijk wat ze bedoelde. Nu sympathiseerde de Fee niet alleen met de pop Mila, maar ook met haar baasje, wiens mooie en liefdevolle felicitatie ook als onnodig werd beschouwd. Ze was er echter gedurende vele jaren van haar leven aan gewend geraakt dat mensen er niet veel aan hechten belang voor de dingen die ze achterlieten. Ze dacht een tijdje na en zei toen hardop: "Oh!" en stak haar wijsvinger op. Ze bedacht hoe ze Mila’s leven verder kon regelen. De fee vloog het appartement uit en hoorde, toen hij stappen hoorde van appartement nummer 63, eerst een felicitatie op de vensterbank, en Mila daarop. De trap kwam naderbij en de Fee wurmde zich in een prop schaduw vlakbij de vuilstortkoker en werd volledig onzichtbaar. Toen de vrouw langs de vensterbank liep, begon de Fee zachtjes tegen haar te fluisteren: "Wat een leuke pop, jij had dezelfde, weet je nog?" De vrouw dacht dat dit haar eigen gedachten waren en bleef bij de pop staan ​​en nam hem in haar armen. De pop bleek waar te zijn.