In de kindertijd maken de meeste mensen traumatische gebeurtenissen mee die van invloed zijn op het scenario en het latere leven. En dit betekent niet noodzakelijkerwijs mishandeling, geweld en andere verschrikkingen. Trauma kan het gebrek aan tijd zijn dat ouders voor hun kind hebben vanwege de grote hoeveelheid werk, de veelvuldige kritiek en de ‘noodzakelijke’ ernst in de vorm van straf, verwijten, uitschelden en beschuldigingen. Het kan moeilijk zijn om met jeugdtrauma’s om te gaan . Een kind verwacht in eerste instantie altijd onvoorwaardelijke liefde en gelooft dat hij goed is, net als zijn dierbaren. Maar vaker wel dan niet laten opvoeding en relaties met dierbaren hem het tegenovergestelde zien. Er wordt een ‘reeks wetten en regels’ gecreëerd, waarvan de naleving hem liefde en acceptatie zal verschaffen, en de mogelijkheid om ‘goed te zijn’. En de overtreding ontwikkelt een aanhoudend gevoel van iemands slechtheid, waardeloosheid, nutteloosheid, onwaardigheid. Volwassenen toonden bijvoorbeeld buitensporige strengheid of zelfs onbeschoftheid jegens het kind (alles is jouw schuld, je bent nergens toe in staat, je verpest altijd alles). Op een vergelijkbare manier hebben ze het kind beledigd, in de kinderafdeling werd bevestigd dat, aangezien ze mij zo behandelen, ik slecht ben en de wereld tegen mij is. Er ontstaat een gevoel van eigen hulpeloosheid, insolventie, slachtoffer van omstandigheden. Hoe kan een klein persoon een grote en sterke volwassene weerstaan? In de toekomst lijkt zelfs de geringste herinnering aan die situaties je terug te brengen naar je kindertijd. Je dwingen om die emoties uit je kindertijd te ervaren, om dat gedrag uit je kindertijd te herhalen, waardoor je vervolgens kon overleven en je kon aanpassen aan je volwassenen. Je hulpeloosheid, onschatbaarheid, onvermogen om je een slachtoffer te voelen, ondanks je leeftijd en situatie. Je moet jezelf eraan herinneren dat nu je zelf volwassen bent en je je anders kunt gedragen, je meer kansen, meer opties, capaciteiten en kracht hebt. In situaties die deze emoties oproepen, moet je je volwassen deel verbinden, dat de huidige realiteit weet te analyseren en te vergelijken met gebeurtenissen uit het verleden. Willen de mensen om je heen je nu echt pijn doen? Ben je nu echt gedwongen slachtoffer te zijn, kun je niet voor jezelf opkomen, kun je niets anders doen, ben je gedwongen te gehoorzamen? Kijk je echt naar de situatie door de ogen van een volwassene, of wordt deze nog steeds beoordeeld door je innerlijke Kind en geef je je innerlijke Kind steun, zorg en vertel je hoe hij zich nu in werkelijkheid kan gedragen? Het proces is niet snel, maar uiteindelijk helpt het je om jezelf en de wereld om je heen anders waar te nemen. En anders handelen.