Van de auteur: De cliënten van E. Bern betoogden dat groepstherapie voor getrouwde stellen de belangrijkste uitvinding in de geschiedenis van de mensheid is, na de uitvinding van het wiel. E. Berne geloofde dat groepstherapie de beste vorm van therapie voor koppels is. De grondlegger van de Transactionele Analyse (TA) had hiervoor zijn eigen overtuigende argumenten. In een van zijn boeken citeert hij leden van een groep voor getrouwde stellen die zeggen dat zulke groepen ‘de grootste uitvinding sinds het wiel’ zijn. (Bern E. Transactionele analyse in psychotherapie, 2001; p. 248). E. Berne zelf schrijft, terwijl hij de ervaringen van de groep voor getrouwde stellen beoordeelt, dat dit “de meest inspirerende ervaring was in de hele psychiatrische carrière van de auteur.” (Bern E. Transactionele analyse in psychotherapie, 2001; p. 247). E. Berne analyseert de dynamiek van een huwelijkstherapiegroep en merkt op dat allereerst de drie meest voorkomende huwelijksspelletjes vernietigd moeten worden: "The Court Room", "Honey" en "Bovendien". Naarmate deze spelletjes-bij-de-therapie-afspraak hun inconsistentie in de groep onthullen, kan de groep doorgaan met het analyseren van thuiswedstrijden, zoals 'Harried Housewife', 'If It Weren't For You', 'Disgrace', enz. Als deze spelletjes erin slagen om voorheen verborgen seksuele problemen van de echtgenoten aan het licht te brengen, en, zoals Bern schrijft, “kan therapie al op algemeen aanvaarde manieren worden uitgevoerd” (Groepspsychotherapie, 2000; p. 382). Er werd aangenomen dat therapeuten in de beginfase van de spel-aan-receptietherapie de functie vervullen van het beschermen van de bestaande stand van zaken en in feite een vorm van verzet zijn. Het opgeven van deze spellen betekent dat de groep een niveau van vertrouwen en veiligheid heeft bereikt dat hen in staat stelt te werken ‘met wat ze hebben’. In de klassieke TA is een belangrijke voorwaarde voor het weigeren van spelletjes het opbouwen van het potentieel van de volwassene, het bevrijden van de volwassene van de vooroordelen van de ouder en de illusies van het kind. met andere woorden, de ontwikkeling van iemands vermogen om egotoestanden te begrijpen en een bewuste keuze te maken voor gedrag en reactie in een specifieke situatie. We observeren de volledige effecten van ontsmetting (d.w.z. de bevrijding van een volwassene van illusies en vooroordelen) in een filmtherapiegroep voor getrouwde stellen. Het is niet nodig om de resultaten van ons onderzoek hier volledig te beschrijven; dat zou te veel ruimte in beslag nemen. Kortom, met behulp van de “Choice of Words”-techniek, ontwikkeld door V.A. Petrovsky hebben we veranderingen in de egostructuur van de deelnemers beoordeeld door de testresultaten te vergelijken die aan het begin en aan het einde van het groepswerk werden verkregen. De gegevensverwerking liet een significante groei zien bij volwassenen bij 80% en bij natuurlijk kinderen bij 40% van de deelnemers. Maar wellicht nog meer dan door de resultaten van testmetingen worden we geïnspireerd door de subjectieve beoordelingen van de effectiviteit van de groep, die de deelnemers drie maanden na voltooiing van het werk tot uitdrukking brachten. Alle (!) getrouwde stellen merkten veranderingen in hun leven op en een toename van de huwelijkstevredenheid. Hier volgen enkele van de meest typische uitspraken uit reflectieve rapporten. - We begonnen meer met elkaar te praten. - We brengen meer tijd samen door. - Ik leerde mijn man beter begrijpen. “We begonnen samen films te kijken en te bespreken wat we zagen. Naar mijn mening duiden dergelijke uitspraken op een verbetering van de communicatie bij een paar, evenals op het herstel van de functie van gezamenlijke vrije tijd. De conclusie over de toegenomen functionaliteit van het paar wordt bevestigd door de resultaten van een onderzoek onder deelnemers met behulp van een vragenlijst over huwelijkstevredenheid. Wij zijn van mening dat de besproken effecten van filmtherapie voor koppels direct verband houden met de kenmerken van filmtherapie als methode. Bij het bespreken van een film vragen we de deelnemers niet alleen te praten over ‘wat ik zag’, maar ook over ‘hoe ik het zag’. Deze methodestructuur maakt deelnemers mogelijk.