We kunnen ons kind leren alleen de straat over te steken als het stoplicht op groen staat. We kunnen onze kinderen de vaardigheden leren om voor huisdieren te zorgen. We kunnen ze belonen voor het lezen van boeken en het maken van huiswerk. We kunnen onze kinderen leren afval te sorteren. Maar afgezien van deze vaardigheden, hoe gefocust zijn we erop om ons kind te helpen zijn gevoelens te leren uiten? Kunnen we horen wat ons kind momenteel ervaart, wat hem boos of blij maakt, voordat hij wegrent en de deur achter zich dichtslaat? Hoe kunnen we onze kinderen helpen geestelijk volwassen en gelukkige mensen te worden? Het doel van onderwijs is niet om hiaten in de kennis van een kind op te vullen met de nodige informatie en niet alleen om instructies te geven of nuttige vaardigheden bij te brengen. Onze mondiale taak als ouders is om te HELPEN! kinderen gelukkig te worden in een complexe, diverse wereld. Het is voor ons belangrijk dat wanneer een kind de wereld in gaat, hij kennis heeft van goede waarden en vaardigheden van emotionele openheid. Wat moeten we doen om deze taak te voltooien? Op school wordt niet geleerd hoe je emoties kunt herkennen, hoe je ermee om moet gaan, of hoe je met vrienden of volwassenen moet communiceren. Op school gebruiken kinderen de kennis, vaardigheden en modellen die ze thuis hebben meegekregen. Daarom is het erg belangrijk om voldoende aandacht te besteden aan de ontwikkeling van de emotionele intelligentie van het kind in het gezin. Alleen ouders kunnen, door hun voorbeeld en steun, hun kind helpen een psychologisch en spiritueel volwassen persoon te worden. Toen ik op 15-jarige leeftijd de provincie verliet om in een grote stad te gaan studeren, zei mijn moeder: “Nou, je gaat weg, maar ik had geen tijd om je iets te leren.” Wanneer moet je beginnen met het opvoeden van je kind? Het opvoeden van een kind begint vanaf de eerste dag van de geboorte. Een kind leert relaties op te bouwen in contact met zijn ouders wanneer zij hem te eten geven, naar bed brengen, spelen en glimlachen. Het kind neemt de sfeer thuis in zich op, manieren van reageren op bepaalde situaties. Een klein kind voelt zich onderdeel van het gezin. Is het mogelijk om de hand, dat wil zeggen het kind, de schuld te geven van het slaan van zijn jongere broer? Nee, dit werd gedaan door het familiesysteem waarin het kind opgroeit, door zijn hand. Daarom zeggen gezins- en kinderpsychologen dat er geen probleemkinderen zijn, maar alleen probleemouders. Kinderen zijn onze spiegel en om erachter te komen wat er mis is met ons kind, moeten we eerst weten wat er mis is met ons als ouders. Maar het echte avontuur in het leven van een kind begint rond de leeftijd van acht jaar. Een achtjarig kind begint te begrijpen wat de wereld is en beseft wie hij is in deze wereld. Hij heeft al een idee van de regels, wat wel en niet kan. Vanaf deze leeftijd weten kinderen dat het verkeerd is om iemand te pesten en dat het juist is om anderen te helpen. Vanaf dit moment begint het kind zijn persoonlijke interesses en neigingen te ontwikkelen, hij wordt ondergedompeld in een fascinerende en onvoorspelbare wereld. Onze ouderlijke taak is om hem daar fysiek, psychologisch en spiritueel voorbereid naar toe te sturen. Wat is belangrijk om op te letten? Zelfbewustzijn Ons kind moet opgroeien om de beste versie van zichzelf te zijn. Dit betekent dat hij zijn potentieel en zijn beperkingen moet leren herkennen. Het is onze taak om hem te helpen onafhankelijk, onafhankelijk en zelfverzekerd te worden. Het kind moet zien waar hij echt toe in staat is, waar hij goed in is en waar zijn talenten misschien niet genoeg voor zijn. Sommige ouders proberen hun kind overdreven tegen de wereld te beschermen. Ja, natuurlijk kan de wereld soms gevaarlijk en eng zijn, maar tegelijkertijd is ze ook vol geluk, vreugde en goedheid. Als we een kind beroven van zijn vermogen om zelf de wereld te verkennen en hem niet helpen zijn eigen beslissingen te leren nemen, zal zijn zelfvertrouwen eronder lijden. Laat onze kinderen groeien, en wij zullen ze steunen! We kunnen een kind straffen voor fouten, of we kunnen hem leren iets beters te doen. Wat kiezen wij? Verantwoordelijkheid Een spiritueel volwassen persoon is verantwoordelijk voor zichzelf, is niet afhankelijk van anderen en vertrouwt op zijn eigen capaciteiten. Geleidelijk aan, naarmate het kind zich ontwikkelt en groeit, kunnen we hem meer geven.